Ομιλία του Βουλευτή Σερρών για το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Προστασία των Παιδιών από τη Σεξουαλική Κακοποίηση και Εκμετάλλευση 2022-2027.
Ένα θέμα, για το οποίο όλοι πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Σε μια κοινωνία, η οποία έχει να παρουσιάσει αυτό το βρώμικο πρόσωπό της, σε όλες τις εκφάνσεις. Η εκπόρνευση, αν θέλετε ή η πορνογραφία, είναι η εμπορευματοποίηση πλευρά του όλου φαινομένου, απέναντι σε αυτό, που, πολλές φορές, λέμε, οι τρυφερές ψυχές των παιδιών. Όλοι, όμως, από τη στιγμή, που είμαστε κύτταρα μιας δομημένης κοινωνίας, έχουμε και τις δικές μας ευθύνες, για να αναλογιστούμε στη σύγχρονη εποχή του ευδαιμονισμού, που ζούμε. Δυστυχώς, συμβαίνει και στη γειτονιά μας. Υπάρχει αυτό το σύνδρομο, που πολλές φορές λέμε, το σύνδρομο της μοναξιάς του πλήθους και η διαταραχή της διαγωγής. Αυτό λένε οι ειδικοί, αυτό λένε οι ψυχολόγοι.
Σήμερα, εδώ, θα έπρεπε να είναι και άνθρωποι που έχουν βιώσει αυτές τις καταγγελίες. Όπως, για παράδειγμα, διαβάζω τον ψυχολόγο της Ελληνικής Αστυνομίας, τον κ. Νάκο, κατά πόσο το ανεξέλεγκτο διαδίκτυο έχει επηρεάσει και μας έχει φέρει σε αυτό το σημείο με την εμπορευματοποίηση παιδικών ψυχών που δεν είμαστε προσεκτικοί.
Ακούστηκε για τη σύμβαση του Lanzarote. Αυτό το Ισπανικό νησί που δόθηκαν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δυστυχώς, δεν τις αξιοποιήσαμε ως θα έπρεπε. Και θα έπρεπε να είναι εδώ σημείωσε ο κ. Νικολαΐδης που είναι εκλεγμένο μέλος όπως διαβάζω της συνθήκης του Lanzarote, ο οποίος τι έχει πει; Πρέπει να δώσουμε μία μάχη σώμα με σώμα. Πρέπει να αξιοποιήσουμε τους ανθρώπινους πόρους και σε αυτό το εθνικό σχέδιο δράσης που σήμερα ανακοινώνεται, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν όλα αυτά τα χρόνια που δεν αξιοποιήσαμε, ούτε αυτό το έργο που κάνει το Χαμόγελο του Παιδιού, ούτε στο πρόγραμμα που λέγεται σιωπηλό άγγιγμα αν θέλετε το «Σπίτια Ημερήσιας Φροντίδας» ή και το «Μίλησέ Μου». Είναι προγράμματα που μας έχουν προειδοποιήσει για το τι γίνεται στην Ελληνική κοινωνία. Γιατί ξέρετε και το θέμα που έχει αυξηθεί της σεξουαλικής παρενόχλησης στον εργασιακό χώρο είναι βιώματα ανθρώπων ψυχικού τραυματισμού που έφτασαν εκεί στο αποκορύφωμα. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά τα γεγονότα που βιώνουμε. Τα παιδιά θα ενηλικιωθούν και θα έχουν αυτή τη διαταραχή της διαγωγής όπου ποτέ δεν θα θεραπευτούν.
Τα στατιστικά στοιχεία δεν είναι επαρκή, γιατί είναι ένα παιδί όταν κακοποιείται σεξουαλικά, πάει στο νοσοκομείο, πάει μετά στην ανάδοχο οικογένεια, οπότε δεν έχουμε ουσιαστικά στοιχεία. Δυστυχώς όμως, σήμερα, αν πάρει κανείς την σεξουαλική κακοποίηση που γίνεται πάνω από το 22% είναι ανήλικοι. Εννέα στις δέκα περιπτώσεις είναι από το οικογενειακό περιβάλλον. Κάποτε είχαν θεσμοθετηθεί οι ομάδες εργασίας γονέων για αντιμετώπιση από ναρκωτικές ουσίες και προσέφεραν αρκετά. Κάτι ανάλογο πρέπει να γίνει στους ΟΤΑ με ομάδες για να ενημερωθούν. Να ξέρει το παιδί να σέβεται το σώμα του και τι ακριβώς δεν πρέπει να αφήσει τον ενήλικα και ότι πρέπει να μιλήσει.
Διαβάζω μια καταγγελία ενός κοριτσιού εννέα χρονών. Πήρε και είπε στα προσφιλή του πρόσωπα, ότι το δέρνουν οι γονείς. Δεν είπε για τη σεξουαλική κακοποίηση, γιατί το θεωρούσε ότι ήταν κάτι το κανονικό. Αντιλαμβάνεστε που έχουμε φτάσει; Ο Χαλίλ Γκιμπράν είχε πει, ότι τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας, είναι γιοι και κόρες της ίδιας της ζωής. Ή αυτό που αντανακλά, που το είπε ο Μπράουν, ότι “σήμερα τα παιδιά, οι γάμοι και τα λουλούδια, αντικατοπτρίζουν ό,τι φροντίδα και αγάπη έχουμε πάρει”. Αυτά πρέπει να προσέξουμε. Διότι, υπήρχαν πολλά προγράμματα, αλλά δεν τα αντιληφθήκαμε σωστά.
Ξέρετε, μέσα από το κουκλοθέατρο τα παιδιά μαθαίνουν να σέβονται το σώμα τους. Αυτά τα πονηρά σημάδια από τους ενήλικες που τους ακολουθούν για μια ζωή. Υπάρχει ένα παιχνίδι επαυξημένης πραγματικότητας. Αυτό κατά πόσο έχει υλοποιηθεί στα μικρά παιδιά βιωματικά για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο και να μιλήσουν; Στο Σύνδρομο, λοιπόν, της Μοναξιάς του Πλήθους, έχουμε δει γεγονότα και πρέπει να ντρεπόμαστε όλοι γιατί λίγο πολύ δεν τα έχουμε καταγγείλει. Διότι και η παιδική εκμετάλλευση στην εργασία στα φανάρια και οπουδήποτε γίνεται, είναι μια μορφή κακοποίησης. Κι αν το παιδί ζει με προσβολές δεν θα ολοκληρώσει ποτέ την αξιοπρέπεια. Όταν έχεις πολλά παιδιά, έχεις πολλά βάσανα. Αν δεν έχεις κανένα παιδί όμως, δεν έχεις καμία χαρά έλεγε ο Κίργκεγκωρ. Σας ευχαριστώ πολύ.
