OΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΕΡΡΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΠΟΥΜΠΑ ΩΣ ΕΙΣΗΓΗΤΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΟΥ με θέμα ημερήσιας διάταξης επεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Τουρισμού «Κύρωση του Παραρτήματος ΧVIII της Διεθνούς Συμβάσεως για τα Προνόμια και τις Ασυλίες των Ειδικευμένων Οργανισμών, αναφορικά με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όταν μιλάμε για τουρισμό, μιλάμε για ένα κύκλο εργασιών, μιλάμε για αυτό που αποκαλούμε βαριά βιομηχανία, που αποσκοπεί όχι μόνο στο οικονομικό κέρδος, αλλά και στη προβολή μιας χώρας, προκειμένου να αναδείξει, αν θέλετε, την εθνική της ιστορική ταυτότητα, να αναδείξει τα ήθη, τα έθιμα, τη παράδοση και εν πάση περιπτώσει, να έχει ένα εθνικό χαρακτήρα.
Δηλαδή, εμείς, βλέπουμε, όμως, ένα συγκεντρωτισμό εξουσιών απέναντι σε όλους αυτούς τους εξειδικευμένους οργανισμούς, τα προνόμια που δίδονται και μας ανησυχούν και μας βρίσκει αντίθετους, διότι αν χαθεί η έννοια ανάμεσα στον ελεγκτή και στον ελεγχόμενο, δεν μπορεί να υπάρχει μια εύρυθμη, μια εύρωστη κατάσταση, σε αυτό που λέμε τουριστικό προϊόν. Δεν μπορεί, στην έννοια της παγκοσμιοποίησης, να ισοπεδώσουμε ορισμένα πράγματα που πρέπει να κρατήσουμε, τον εθνικό μας χαρακτήρα, την εθνική μας ρότα, να μην τα ισοπεδώσουμε στο βωμό κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών συμφερόντων, όπου δεν δέχονται τον έλεγχο.
Βλέπουμε, αυτή τη στιγμή, να δίδεται προνόμια σε μία ταχεία μετακίνηση, όταν ο καθείς, λόγω της όλης υγειονομικής κρίσης, είναι σε ένα συνεχή έλεγχο, άρα, δεν μπορούν αυτοί απριόρι και ανεξέλεγκτα να μετακινούνται και μάλιστα, τα προνόμια επεκτείνονται, σύμφωνα και με το άρθρο δεύτερο και με κάποιες παραγράφους και σε συγγενείς και μέλη.
Δηλαδή, με το παρόν νομοσχέδιο, αυτά τα αυξημένα προνόμια ασυλίας σε πρόσωπα του οργανισμού τουρισμού, λόγω της υπηρεσίας στον εν λόγω φορέα, μας βάζει σε πάρα πολλές σκέψεις. Παρατηρούνται ευνοϊκές ρυθμίσεις, όπου δεν θα μπορεί να γίνει ο απαιτούμενος έλεγχος, σε κάποια μηνύματα προφανώς που θα περάσουν κάποιοι εξειδικευμένοι τουριστικοί οργανισμοί. Θα είναι μηνύματα κοινωνικού χαρακτήρα, θα είναι εθνικά μηνύματα;
Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί το ίδιο το κράτος να μη μπορεί να ελέγξει αυτούς όλους τους εξειδικευμένους τουριστικούς οργανισμούς και τα μέλη τους, όπου θα έχουν μια υπέρμετρη εξουσία, δηλαδή, «Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει», που λέει στην καθομιλουμένη ο λαός και να μην μπορεί το ελληνικό κράτος να ελέγξει τη κατάσταση απέναντι στον τουρισμό.
Ο τουρισμός είναι ο καθρέφτης μιας χώρας. Η χώρα καλλωπίζεται, για να μπορεί να έχει αυτή την προβολή στους άλλους να τη γνωρίσουν, να γνωρίσουν την ιστορία, τις ομορφιές και τα αξιοθέατά της. Να δημιουργηθεί ένα καλό προϊόν τουρισμού.
Δεν μπορεί, όμως, να έρχονται εδώ κάποιοι, από αλλού, ουρανοκατέβατοι, ενόψει μιας παγκοσμιοποιημένης τουριστικής προβολής, να χαίρουν ασυλίας, να χαίρουν προνομίων και να μην ελέγχονται; Αυτό δεν ελλοχεύει τον κίνδυνο να σπιλωθεί – αν θέλετε – το όνομα μιας χώρας, αφού δεν υπάρχει ο απαιτούμενος έλεγχος να μπορεί η χώρα να το ελέγξει εθνικά;
Αν δείτε λίγο την ιστορία του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού, θέλω να μείνω σε μία λέξη. Ο σκοπός του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού είναι η βιώσιμη και η αειφόρος ανάπτυξη, ο οποίος είναι μία υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών. Στο πρώτο Διεθνές Συνέδριο των Εθνικών Οργανισμών Τουρισμού, που έγινε στο Λονδίνο, το 1946, αποφασίστηκε η δημιουργία ενός νέου μη κυβερνητικού οργανισμού, για να αντικαταστήσει τη Διεθνή Ένωση Επίσημων Οργανισμών Τουριστικής Προπαγάνδας «International Union of Official Tourist Propaganda Organizations».
Δηλαδή, υπήρχε η λέξη προπαγάνδα. Εδώ και μόνο πρέπει να μας προβληματίσει. Για αυτό λέω, ότι πρέπει να υπάρχει έλεγχος. Ο έλεγχος είναι αυτός, ο οποίους θα βάλει τα πράγματα σε μία σειρά. Υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού, ότι δεν μπορεί να μην υπάρχει ελεγκτής και ελεγχόμενος, για να έχουμε, όπως είπα και μια εύρυθμη λειτουργία. Να υπάρχει ένας έλεγχος στο τι πράττει ο καθένας.
Η παράγραφο 2, δίνει ένα τρομακτικά ευρύ φάσμα ελευθερία στους εκπροσώπους των συνεργαζομένων μελών. Στην ουσία, δηλαδή, δεν λογοδοτούν σε κανέναν, όπως τουλάχιστον, βλέπουμε και στην παράγραφο 3. Επεκτείνεται στους εμπειρογνώμονες, στους επαΐοντες πέραν των υπαλλήλων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 6 της Σύμβασης, που υπηρετούν σε όργανα και φορείς ή εκτελούν αποστολές του Οργανισμού σε ένα ευρύ φάσμα ασυλιών και προνομίων.
Δεν παρέχεται, ωστόσο, αιτιολογία, αλλά και καμία διασφάλιση αναφορικά με τα κριτήρια επιλογής των ατόμων αυτών στα οποία δίδονται τόσες ελευθερίες και η δυνατότητα ανεξέλεγκτης δράσης. Δηλαδή, είναι αυθεντίες; Έχουν το αλάθητο; Δεν πρέπει να ελεγχθούν; Δεν πρέπει να ξέρουμε πώς κινούν αυτό που λέγεται τουριστικό προϊόν σε παγκόσμια κλίμακα, σε παγκόσμιο επίπεδο, που αφορά βέβαια ένα κομμάτι του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού και ένα σημαντικό ιστορικό κομμάτι του παζλ είναι η Ελλάδα;
Παράγραφο 4. Δίνεται η δυνατότητα στον Γενικό Γραμματέα του Οργανισμού να άρει την ασυλία του εμπειρογνώμονα. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν προβλέπεται για τον Υπουργό Τουρισμού, όταν διαπιστώνεται από μέρους του ως ανώτατου θεσμικού οργάνου. Δηλαδή, ο Υπουργός Τουρισμού δεν πρέπει να έχει αρμοδιότητες και θα έχει μόνο ο Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού, ο οποίος θα είναι πάνω από τον Υπουργό Τουρισμού;
Στην παράγραφο 5, επεκτείνει τα δικαιώματα των παραγράφων 3 και 4 στους εκπροσώπους εργαζομένων – μελών που εκτελούν αποστολές για τον Οργανισμό.
Στην παράγραφο 6, τα προνόμια και η ασυλία επεκτείνονται και στον Αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα του Οργανισμού στη σύζυγο και τα ανήλικα τέκνα. Για ποιο λόγο τώρα η σύζυγος του Αναπληρωτή να έχει το ακατάσχετο, το απαραβίαστο έγγραφο και το ακαταδίωκτο;
Δεν υπάρχει έλεγχος σε αυτό που λέγαμε πριν. Οπότε, λοιπόν, εδώ φαίνεται ότι κυριαρχεί μία παγκοσμιοποιημένη ιδέα προβολής του τουριστικού προϊόντος και χάνεται η εθνική ταυτότητα του κάθε κράτους, όπου θέλει να προβάλει το δικό του τουριστικό προϊόν.
Ως γνωστόν ο τουρισμός βάλλεται. Είναι μια Σύμβαση, που έπρεπε να έχει υπογραφεί από το 2008, η οποία ήρθε με χαρακτηριστική καθυστέρηση, μιας και τα πάντα ρει και στον τουρισμό. Αλλάζουν τα δεδομένα, όπως έχουν, αλλάξει, βεβαίως και λόγω της οικονομικής κρίσης.
Βάλλονται οι μικροί τουριστικοί – θα λέγαμε – επιχειρηματίες που εμπλέκονται γύρω από τον τουρισμό. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν έναν σκληρό ανταγωνισμό μεγάλων πολυεθνικών τουριστικών Trust, που ελέγχουν την όλη κατάσταση, οι οποίοι διαμορφώνουν τις τιμές και το μάρκετινγκ του τουρισμού. Πραγματικά βάλλονται οι μικροί, που προσπαθούν και επένδυσαν να ζήσουν οικογενειακού χαρακτήρα επιχειρήσεις.
Άρα, λοιπόν, πώς θα εμπιστευθούν αυτοί, οι μικροί, έναν Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού απέναντι σε μια παγκοσμιοποιημένη τουριστική προβολή μεγάλων -θα λέγαμε – αστέρατων ξενοδοχειακών τουριστικών συγκροτημάτων, τουριστικών πρακτόρων, που διαμορφώνουν καρτέλ τιμών, μέσω των αεροπορικών εταιρειών, μέσω κάποιων Tour Operators;
Αλλάζουν, βέβαια, τα δεδομένα στον τουρισμό και η Ελλάδα θα πρέπει να εναρμονιστεί και να προσαρμοστεί στο νέο τύπο τουρισμού. Πάντα πρέπει να δούμε ποιες είναι οι απαιτήσεις του τουρίστα , επισκέπτη – πελάτη, ο οποίος έχει πάντα δίκιο και πρέπει να διαφυλάξουμε αυτή την εικόνα της χώρας μας.
Όμως, όταν αυτοί οι εξειδικευμένοι εμπειρογνώμονες θα έχουν την εξουσία στα χέρια τους και το καρπούζι και το μαχαίρι, ποιος θα ελέγξει το πώς θα γίνει η απαιτούμενη προβολή; Άρα, λοιπόν, δε μπορούμε να δίνουμε γη και ύδωρ.
Σε ό,τι αφορά τις συνθήκες εργασίας στον τουρισμό, δεν είναι διόλου ευχάριστες. Υπάρχει μία εκμετάλλευση απέναντι σε ανασφάλιστους, πολλές φορές, υπαλλήλους, πέραν του ωραρίου ή μια φαινομενική ασφάλιση, για να τα έχουμε καλά με την Επιθεώρηση Εργασίας, κάτω από σκληρές συνθήκες, από άτομα τα οποία ναι μεν έχουν εξειδίκευση τουριστικών επαγγελμάτων αλλά δεν είναι στην κατάλληλη θέση, λόγω πολλών παραγόντων.
Υπάρχει και αυτή η στενότητα και κυρίως ενός μοντέλου, αυτή τη στιγμή, που εγκλωβίζουμε τον τουρίστα, θα δείτε μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα απανταχού και στην Ευρώπη να έχουν εσωκλείστους τους τουρίστες και όλες οι υπηρεσίες θα είναι εκεί, στα λεγόμενα all inclusive, με αποτέλεσμα να μη δουλέψει η τοπική αγορά.
Θέλει προσοχή, λοιπόν, για να διαφυλάξουμε αυτό τον κύκλο εργασιών, γιατί είναι πολλά τα επαγγέλματα που σχετίζονται στον τουριστικό τομέα. Έτσι, λοιπόν, θα πρέπει να υπάρχει μια αγαστή συνεργασία ανάμεσα στον τουριστικό πράκτορα, στον επιχειρηματία του τουρισμού, κυρίως τον μικρό, διότι υπάρχουν αυτήν τη στιγμή και σε πολλά μέρη της Ελλάδος μικροί συνεταιρισμοί που προσπαθούν να επιβιώσουν λόγω του τουρισμού, π.χ. ο άλλος έχει λίγα δωμάτια σε μία οικογενειακή επιχείρηση.
Αυτοί δεν προστατεύονται. Δεν προστατεύονται και είναι, θα λέγαμε, βορά απέναντι στα μεγάλα τουριστικά συμφέροντα, τα οποία εκπροσωπούνται, όμως και από διεθνείς οργανισμούς.
Γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι σε έναν υπέρμετρο συγκεντρωτισμό εξουσιών, όπου δε θα ελέγχεται η κατάσταση και στο κάτω κάτω, η Ελλάδα πρέπει να διαφυλάξει τον εθνικό της χαρακτήρα, την εθνική της ταυτότητα, να χαράξει αυτή την εθνική της ρότα, για το πως πρέπει να είναι η προβολή.
Στην έννοια του παγκοσμιοποιημένου τουριστικού προϊόντος, δε μπορούμε να συναινέσουμε. Δε μπορούμε να ψηφίσουμε απέναντι στο ότι κουμάντο θα κάνουν άλλοι και όχι στην ουσία ο δικός μας ο Υπουργός Τουρισμού και γι’ αυτό καταψηφίζουμε.
