Ομιλία της Χαράς Κεφαλίδου, βουλευτού Δράμας και υπεύθυνη Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, στην Ειδική Συνεδρίαση στην Ολομέλεια της Βουλής για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου
Κύριε Πρόεδρε, Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Η ικανότητα του ανθρώπου να ξεχνά πάει χέρι-χέρι με τη μνήμη. Η λήθη είναι μία εξίσου σπουδαία λειτουργία του μυαλού, με την οποία διαγράφει τα αβάσταχτα τραυματικά γεγονότα. Έτσι αντέχει να προχωρήσει, βγαίνοντας ο καθένας από εμάς ζωντανός από την περιδίνηση στη μνήμη του ολέθρου.
Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αποστασιοποιημένη από τα τραύματα, είναι ταυτόχρονα το ζωτικό στοιχείο για την συνέχεια της ύπαρξής μας και της πορείας μας. Είναι αυτό που μας ακολουθεί. Συνυφαίνεται με το είναι μας και γίνεται μέρος της ταυτότητας μας.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τιμούμε τις χιλιάδες ζωές που χάθηκαν. Τη μνήμη του διωγμού των σκέψεων, των εθίμων, του πολιτισμού και των παραδόσεων των Ελλήνων του Πόντου.
Για όλους εμάς τους απογόνους των Ποντίων:
- των 353.000 Ελλήνων που σφαγιάστηκαν τις ζοφερές εκείνες ημέρες του ξεριζωμού του 1919 σε έναν ατέλειωτο χορό θανάτου,
- των 1.250.000 που πήραν τον μακρύ δρόμο της προσφυγιάς, αφήνοντας πίσω τους τις ζωές και τις περιουσίες τους στα πατρικά εδάφη, τους σκορπισμένους συγγενείς τους, αλλά και τους τάφους των προγόνων τους,
η σημερινή επέτειος υπό τη σκιά θανάτου χιλιάδων συνανθρώπων μας στην Ουκρανία και προσφυγιάς για εκατομμύρια γυναικόπαιδα, δοκιμάζει την αντοχή της μνήμης, της ψυχής μας, της καρδιάς μας στον πόνο που αφήνει κάθε νέο χτύπημα πάνω σε ένα παλιό τραύμα.
Για εμάς, το θέατρο του παράλογου πολέμου ξεθάβει από τη λήθη όλα τα τρομακτικά, που καταχώνιασαν οι γονείς μας στα τρίσβαθα της ψυχής τους, για μπορέσουν να προχωρήσουν. Όλα αυτά που μας μπόλιασαν με τη γνώση τους, απαλλαγμένης όμως από τον αβάσταχτο πόνο.
Η πληγή που άφησε η γενοκτονία των Ποντίων μπορεί να επουλώθηκε, αλλά είναι πάντα εκεί και κάθε φορά που άλλη μια ανείπωτη τραγωδία συμβαίνει, ξύνει και βαθαίνει το παλιό τραύμα.
Οι αποτρόπαιες μέθοδοι που ζει αυτή τη στιγμή ο Ουκρανικός λαός, οι εξορίες, οι εκτοπίσεις, οι επιθέσεις σε σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις και οι βασανισμοί, όλες οι φρικαλεότητες που ήμασταν πεπεισμένοι ότι δεν θα ξαναζήσει η ανθρωπότητα, εκτυλίσσονται δίπλα μας, μπροστά στα μάτια όλων μας.
Οι απάνθρωπες πρακτικές για να εξαφανίσουν το Ελληνικό στοιχείο και από τα εδάφη του Πόντου, βρίσκει άλλη μια φορά νέους μιμητές στο σήμερα που βάλθηκαν να σπάσουν κάθε ρεκόρ κτηνωδίας.
Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,
Η σημερινή επέτειος υπό το πρίσμα αυτό, οφείλει να βρει όλο τον πολιτισμένο κόσμο, όλους τους διεθνείς θεσμούς, όλες τις ηγεσίες με χαμηλωμένο το κεφάλι από ντροπή και θλίψη:
- για την ανεπάρκειά μας.
- για τα βήματα που δεν κάναμε ώστε να περιφρουρήσουμε τον πολιτισμό μας και τα επιτεύγματά του.
Γιατί στο όνομα μιας κακώς νοούμενης πολιτικής ορθότητας–σκοπιμότητας κρύψαμε κάτω από το χαλί της λήθης τις κτηνωδίες που είμαστε ικανοί να διαπράξουμε.
Μέρες σαν την σημερινή επέτειο έχουν αποστολή να υπενθυμίζουν (κυρίως στις ηγεσίες των μεγάλων του κόσμου) πως ο πολιτισμός, ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια όταν φτιάχνονται με το γυαλιστερό βερνίκι της λήθης, της άρνησης και της απόκρυψης της ιστορικής αλήθειας, ξεφτίζουν μπροστά στην πρώτη βόμβα που θα στείλει κάθε αυτόκλητος επίδοξος “σωτήρας των λαών”.
Εβραίοι, Έλληνες του Πόντου, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Ουκρανοί του μεγάλου Λοιμού (1932–1933) δεν έφταναν;
Χρειαζόμαστε την θυσία της Ουκρανίας του 2022;
Δολοφονίες αμάχων, μαζικοί βιασμοί, καταστροφή υποδομών και βίαιη μετεγκατάσταση πολιτών στη Ρωσία, καταστροφή οικονομικών υποδομών και πολιτιστικών χώρων.
- Είναι άραγε αυτά επαρκή στοιχεία ώστε να κατηγορηθούν οι ρωσικές δυνάμεις για τη διάπραξη αυτού που είναι γνωστό ως «το σοβαρότερο όλων των εγκλημάτων»;
- Είναι Γενοκτονία;
- Είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;
- Εγκλήματα πολέμου;
Τελικά περιορισμένη σημασία έχει o νομικός χαρακτηρισμός τους.
Ας αποφασίσει ο, μέχρι προ μηνός άπραγος, ΟΗΕ για τον διεθνή ορισμό που θα δώσει.
Εκείνο που παραμένει αδιανόητο και αξεπέραστο είναι ότι σήμερα ξαναζεί η ανθρωπότητα τον εφιάλτη που νόμιζε πως είχε νικήσει μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κι όμως ο εφιάλτης είναι πάντα εδώ. Δεν είναι όνειρο που θα περάσει. Είναι ο δράκος της πραγματικότητας που καταπνίγει λαούς, εξαφανίζει ζωές, πολιτισμούς, θεσμούς κι εμείς προς το παρόν αποσβολωμένοι, περιμένουμε πότε θα κορεστεί η πείνα του.
Σήμερα, άλλη μια φορά, ο δυτικός κόσμος πληρώνει το βαρύ τίμημα της αφροσύνης του, να παραγκωνίζει τις έννοιες του ανθρωπισμού, της αξίας της ζωής (ειδικά την ώρα που χρειάζονται) για να αποτρέψουν μία νέα θηριωδία.
- Πράγματι, γεμάτη θλίψη, λύπη και απογοήτευση η φετινή επέτειος, τιμά τη μνήμη της εξολόθρευσης των δικών μας προγόνων, των Ποντίων, (ενός ολόκληρου λαού μόνο γιατί είναι αυτός που είναι) και την ίδια ώρα ο πολιτισμένος κόσμος ζει άλλη μια φρικαλεότητα, με την διεθνή κοινότητα να υπνοβατεί, χωρίς καμία πειστική απάντηση ελπίδας, αδύναμη να προστατέψει όσα με αίμα και ανθρωποθυσίες, έχτισε.
- Θα κλείσω με τον αγαπημένο Μάνο Χατζηδάκι:
«Τελικά Κεμάλ, δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος θα προχωρεί. Άραγε αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;». Ευχαριστώ πολύ.
