Ανασχηματισμός λέει.
Για να φύγουν ο Φίλης, ο Ξυδάκης, η Αναγνωστοπούλου, ο Αλεξιάδης κι ο Δρίτσας, να έρθουν ο … Ζουράρις με την φίλη του Κατρούγκαλου και να ανακυκλωθούν οι γνωστοί αποτυχόντες.
Και να μπει υπουργός Ανάπτυξης ένας δραχμολάγνος, ο Παπαδημητρίου (φωτό μαζί με τον πρωθυπουργό). Που μέχρι προσφάτως μιλούσε για διπλό νόμισμα και έξοδο από το ευρώ. Τύφλα νάχει ο Βαρουφάκης.
Δυστυχώς η χώρα δεν κυβερνιέται.
Χρειάζεται ανάπτυξη αλλά δεν έχει.
Κι η κυβέρνηση με τις εμμονές της δημιουργεί προβλήματα αντί να λύνει.
Ιδεοληπτικοί και συμπλεγματικοί άνθρωποι επιμένουν με τις επιμονές τους να δημιουργούν αδιέξοδα, όπως ο Παππάς με τις τηλεοπτικές άδειες ή ο Σκουρλέτης με τη νέα ανάκληση της άδειας του εργοστασίου στις Σκουριές.
Άνθρωποι που κάνουν του κεφαλιού τους. Και τις περισσότερες φορές αντιμάχονται ο ένας τον άλλον.
Θυμηθείτε το. Ο εσωτερικός εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μακριά. Αλλά αυτό εποτελεί ήσσονος σημασία γεγονός.
Η ουσία είναι ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια. Τα πάντα, από την οικονομία, μέχρι την Παιδεία, την Υγεία, την ψυχολογία της κοινωνίας, είναι διαλυμένα.
Η Αριστερή παλαβομάρα έχει κάνει παντού την εμφάνισή της και η Ελλάδα όλο και περισσότερο βαδίζει στην απομόνωση.
Έχουν υπογράψει μνημόνια, έχουν αναλάβει δεσμεύσεις κι εκείνοι περί άλλων τυρβάζουν.
Αξιολογήσεις δεν κλείνουν, αποκρατικοποιήσεις δεν γίνονται, μεταρρυθμίσεις το ίδιο.
Κι όλα συρρικνώνονται. Μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, καταθέσεις, δουλειές.
Ποιος θα παράξει; Ο μόνος που μπορεί είναι ο ιδιωτικός τομέας κι αυτός καταδιώκεται ανηλεώς.
Με υπέρμετρους φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, γραφειοκρατία, εχθρικό πολιτικό περιβάλλον.
Κι όχι μόνο αυτά.
Η χώρα παραμένει σε βαθύ κόκκινο απαγορευτικό δανεισμού από τις αγορές. Τα επιτόκια που ζητούνται για να δανειστεί η Ελλάδα από τις διεθνείς αγορές παραμένουν σταθερά άνω του 8-9%!!! Όταν οι χώρες της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δανείζονται με Μ.Ο. 1.5% και κάποιες με μηδενικά επιτόκια.
Κι εμείς ασχολούμαστε με τα κανάλια και τις αηδίες των παπάδων και του Φίλη.
Το λέμε από τώρα.
Μαθηματικά οδεύουμε σε τέταρτο μνημόνιο.
Που θα αποτελεί το τέλος όλων μας.
Ο χρόνος δεν υπάρχει. Ο Τσίπρας βαυκαλίζεται με το χρέος που θα μειωθεί κι όλα παραμένουν στάσιμα.
Μα η οποιαδήποτε συζήτηση για το χρέος δεν πρόκειται να ανοίξει πριν τον ερχόμενο χειμώνα και πάντως όχι πριν από τις γερμανικές εκλογές.
Όσο εμείς δεν κάνουμε όσα πρέπει, όσο δεν συνεργάζονται οι ιδεοληπτικοί κυβερνητικοί υπουργοί προς την κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων, τόσο πιο βαθιά χώνεται ο τόπος στην ανάγκη ενός τέταρτου μνημονίου ή το εξωπέταγμά της στη δραχμούλα.
Η μοναδική πρόκληση που μπορεί να έχει αυτή η κυβέρνηση είναι η επιστροφή του τόπου στις αγορές και μάλιστα μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2017.
Ουδείς το βλέπει εφικτό, πολύ περισσότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Που καθημερινά δημιουργεί όλο και πιο αποπνικτική ατμόσφαιρα και σφίγγει τη θηλιά στον λαιμό της Ελλάδας.
Κι όλων μας…
Μόνο με μια κυβέρνηση που θα δημιουργήσει μεγάλο ρεύμα υπέρ των μεταρρυθμίσεων μπορεί να γίνει πράξη ένα εθνικό όραμα…
Δηλαδή, μόνο με εκλογές και σαρωτική επικράτηση των ευρωπαϊκών και φιλομεταρρυθμιστικών δυνάμεων.
Μη τυχόν και σωθεί ότι σώζεται…
