Η χώρα μας μοιάζει με ένα πλοίο που βρίσκεται μέσα σε τρικυμιώδη θάλασσα με καπετάνιο τρελό και πλήρωμα μεθυσμένο. Η έμμεση παραχώρηση εδάφους στην Τουρκία, η κατάσταση στην ΑΟΖ της Κύπρου, η διαγραφόμενη δυσμενής εξέλιξη στα ζητήματα των Σκοπίων και της Αλβανίας και η παρατεταμένη οικονομική εξαθλίωση συνιστούν το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η πατρίδα μας.
Μετά το 1974, που απωλέστηκε για τον Ελληνισμό το βόρειο τμήμα της Κύπρου, τώρα ουσιαστικά κατοχυρώνεται η απώλεια νέων εδαφών σε όφελος της Τουρκίας. Τα Ίμια δεν αποτελούν πλέον γκρίζα ζώνη, είναι κατάμαυρα. Η Άγκυρα τα θεωρεί δικό της έδαφος και τα προστατεύει με τα πλοία της αντιμετωπίζοντας οποιαδήποτε ελληνική προσέγγιση και με τη βία εάν χρειαστεί. Όποιο ελληνικό πλωτό μέσο πλησιάσει τα Ίμια θα έχει την τύχη του «Γαύδος», το οποίο λόγω της έγκαιρης ενέργειας του καπετάνιου του γλύτωσε τη βύθιση. Δεν συζητάμε βέβαια για να ανεβεί κάποιος Έλληνας στα συγκεκριμένα νησιά. Όσο για την κυπριακή ΑΟΖ τα τεκταινόμενα με την ιταλική πετρελαϊκή εταιρεία ΕΝΙ είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά. Διακυβεύονται κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου σε ένα από ότι φαίνεται εξαιρετικά πλούσιο κοίτασμα.
Η Κύπρος και η Ελλάδα περιμένουν μάταια να την σώσουν οι Αμερικάνοι, οι Ευρωπαίοι, οι Ισραηλινοί, οι Αιγύπτιοι ή τέλος πάντων όποιος φιλεύσπλαχνος μπορεί να σώσει τα ταλαίπωρα και δυστυχώς παντελώς ανίκανα δύο «ελληνικά κράτη». Αμφότερα πιστεύουν μέσα στην ματαιότητά τους ότι θα τους σώσουν οι ξένοι από τους «κακούς» Τούρκους. Τα ίδια φοβισμένα, δείχνουν αδυναμία ή και απροθυμία να προασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Οι ξένοι φυσικά δεν θα έλθουν. Δεν είναι και τόσο πρόθυμοι να πολεμήσουν και να ριψοκινδυνεύσουν για την υπεράσπιση των ελληνικών και κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Διότι οι συμμαχίες είναι επικερδείς και επιβεβλημένες όταν είναι ισοβαρείς και γνωρίζει ο σύμμαχός σου ότι είσαι έτοιμος να αγωνιστείς τουλάχιστον για τα δικαιώματά σου. Πράγματι, σκεφτείτε αυτήν την «άτυπη» και πολυδιαφημισμένη συμμαχία της Ελλάδος και Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Από την μια μεριά είναι δύο ισχυρές και αποφασισμένες χώρες έτοιμες να τραβήξουν την σκανδάλη εάν χρειαστεί σε όποιον τις επιβουλευτεί και από την άλλη δύο χώρες που το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι η γεωγραφία τους. Συμμαχίες ετεροβαρείς μεταξύ των μελών της δεν μακροημερεύουν.
Πολλοί πιστεύουν ότι είμαστε μικρές χώρες και δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον «γίγαντα» Τουρκία. Δεν υπάρχουν μικρές χώρες αλλά μικροί άνθρωποι. Τρανταχτό παράδειγμα το Ισραήλ. Μια λωρίδα γης στην Ανατολική Μεσόγειο, που την φοβούνται όλοι γιατί έχει λαό και ηγεσία αποφασισμένη και έχουν δουλέψει σκληρά και μεθοδικά επί πολλές δεκαετίες για να δημιουργήσουν ένα ισχυρό και υπολογίσιμο έθνος. Ο αμερικανικός βέβαια παράγοντας το υποστηρίζει, αλλά εδώ έγκειται και η ικανότητα του ίδιου του κράτους του Ισραήλ και της ικανότητας της διασποράς του να επηρεάζει και πολλές φορές να καθοδηγεί αυτήν την υπερδύναμη. Στον αντίποδα η ελληνική διασπορά και φυσικά το ελληνικό κράτος δεν έδειξαν ούτε δείχνουν τέτοιες ικανότητες.
Η χώρα μας παραμένει άπραγος θεατής στα τεκταινόμενα στην περιοχή μας. Υποχωρεί και παραχωρεί κυριαρχικά της δικαιώματα. Δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιδράσει λόγω των φοβικών της συνδρόμων. Η πολιτική που ακολουθεί της «στρατηγικής ψυχραιμίας» και «νηφαλιότητας» είναι αποτέλεσμα της ανικανότητάς της να διαχειριστεί μια κρίση. Η στρατηγική του «κατευνασμού» έχει μετατραπεί σε στρατηγική της «άτακτης υποχώρησης». Φυσικά ούτε λόγος να γίνετε για «ανάσχεση του αντιπάλου», «ανταπόδοση», «ισχυρού πλήγματος» από την μεριά μας ή του «ενιαίου αμυντικού χώρου». Μόνο κούφια λόγια, χωρίς πράξεις. Και τι να κάνουμε όταν επί δεκαετίες έχουμε ροκανίσει κάθε μορφής ισχύος μας και έχουμε δημιουργήσει μια αντίληψη και πεποίθηση σε λαό και στρατό ότι δεν θα γίνει ποτέ πόλεμος ή σύγκρουση. Δυστυχώς όμως μια μεγάλη κρίση ή μια ανεξέλεγκτη σύγκρουση με την «φίλη» μας Τουρκίας έρχεται. Όπως είπε ο Ερντογάν ή θα μας τα δώσετε με διπλωματικά μέσα ή με πόλεμο. Ας διαλέξουμε. Ο Θεός βοηθός λοιπόν και μη χειρότερα.
