Όσα ακούστηκαν τις τελευταίες ώρες για τον Βασίλη Καρρά, ξεπέρασαν κάθε όριο υπερβολής. Αν κάποιος ξένος βρισκόταν στον τόπο μας, άκουγε όσα μετέδωσαν τα ΜΜΕ ή εκστόμισαν επίσημα χείλη κι έβλεπε και το λαϊκό προσκύνημα στη Θεσσαλονίκη, ίσως να νόμιζε ότι έφυγε κάποιος εφάμιλλος της Κάλλας. Μα ζούμε στη χώρα της υπερβολής, ενίοτε και της φανφάρας.
Σημεία των καιρών. Κι αλήθειες μαζί. Όταν το γηπεδικό κοινό αλάλαζε με το σύνθημα «Μύρτσο γερά, το βράδυ στον Καρρά», αναφερόμενο στην έκλυτη νυχτερινή ζωή του τερματοφύλακα, έμπαινε σιγά σιγά στο dna μεγαλύτερων μαζών, ο ίδιος ο λαϊκός τραγουδιστής, ως κάτι ιδιαίτερο, σημαντικό, κορυφαίο. Αργότερα, μεγαλύτερα πλήθη, ποσοτικά, κραύγαζαν … «ΠΑΟΚ, ουίσκι και του Καρρά οι δίσκοι»! Φοβάμαι ότι αν κάνουμε μια έρευνα, πιο πολλοί Έλληνας θα προτιμούσαν να ακούσουν Καρρά, παρά Μαρία Κάλλας ή Παβαρότι!
Το έγραψα και χθες, δεν ήταν της προσωπικής μου αισθητικής όσα τραγουδούσε ο Καρράς. Ούτε έπαιξα ποτέ σε μουσική εκπομπή μου τραγούδια του. Αυτό όμως, ήταν, είναι ήσσονος σημασίας. Το πρώτιστο είναι ότι για εκατομμύρια ανθρώπους έμοιαζε με θεός του Ολύμπου. Κι όπως όλοι οι θεοί, διέθετε την απόλυτη ασυλία. Μια ασυλία που δεν διαθέτουν όλοι οι πολιτικοί του κόσμου μαζί.
Γι αυτό οι καλλιτέχνες που κάνουν τις ψυχές των ανθρώπων να πάλλονται, είναι τόσο διαφορετικοί από όλους εμάς. Μπορεί να πάνε φυλακή, μπορεί να σκότωσαν, μπορεί να ζούνε μέσα σε απέραντα χωράφια παραβατικότητας, μπορεί να ζούνε με πράξεις αδιανόητες από τους κώδικες των «πληβείων», μα δεν χάνουν το λαϊκό τους έρεισμα. Ο αείμνηστος Στράτος Διονυσίου, παραμένει στον θρόνο του, παρά τις περιπέτειές του. Ο Άκης Πάνου, το ίδιο. Τόσοι και τόσοι.
Είπαμε, οι καλλιτέχνες διαθέτουν ασυλία. Σχεδόν για τα πάντα. Άφθαρτοι στον χρόνο, στα μάτια εκείνων που ρίγησε η ψυχή τους. Κάτι που δεν συμβαίνει με τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί μπορεί για κάποιο διάστημα να βρεθούν στην κορυφή της λαϊκής αποδοχής, μα συνήθως καταλήγουν στους πάγκους της Β’ εθνικής. Πρόσφατα ελληνικά παραδείγματα ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ακόμη κι ο Τσίπρας.
Κάτι παρόμοιο κι ο Βασίλης Καρράς. Κέρδισε την ασυλία και τελικά την αθανασία. Τον έθεσαν και σε λαϊκό προσκύνημα σε μια από τις ατέλειωτες υπερβολές της φυλής μας! Ποιος ξέρει; Μπορεί κάπου να τον κάνουν κι άγαλμα για να εναποθέτουν γαρύφαλλα οι απανταχού θαυμαστές του. Βλέπετε, τραγούδησε άσματα που «μιλούσαν» στο μεδούλι των ακροατών του και τους προκαλούσε ηλεκτρικές κενώσεις συναισθημάτων. Κι εκείνοι τον αντάμειψαν και τον έκαναν άφθαρτο, θεό! Ακόμη κι αν συνεγείρονται τα χαμηλά τους ένστικτα αλαλάζοντας… «μ’ έχεις κάνει αλήτη»…
