Ένα μήνα περίπου πριν ο πρωθυπουργός καταθέσει την πρότασή του, όπως ο ίδιος ανέφερε, για το πρόσωπο που θα προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα σενάρια δίνουν και παίρνουν στα πολιτικά γραφεία. Ακόμη και τα «παιγνίδια» που στήνουν κάποιοι για να «καίνε» πιθανές υποψηφιότητες, από διάφορες πλευρές του πολιτικού πεδίου. Όπως έγινε με τη διχαστική υποψηφιότητα Ράμμου (ακόμη κι από το εσωτερικό του ΠαΣοΚ) προκειμένου να προκαταλάβουν κι εκθέσουν τον Ανδρουλάκη, προς αποφυγή συναίνεσης στο πρόσωπο που πιθανόν προτείνει ο Μητσοτάκης.
Αν επιχειρήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τη σκέψη Μητσοτάκη δεν θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο βάθος της. Πάντως, η πραγματικότητα «αναφέρει» ότι θα έχει ένα σημαντικό πρόβλημα, αν έχει αποφασίσει να μη στηρίξει εκ νέου την νυν πρόεδρο. Κι αυτό θα αφορά την αιτιολόγηση της απόφασής του, για μια πρόεδρο που το 2019 ήταν πρότασή του και υπερψηφίστηκε από μεγάλη πλειοψηφία. Όντως η θητεία της ήταν παντελώς άνευρη και «σημαδεύτηκε» με το «σημαντικό λάθος» των πανηγυρισμών της εκείνο το βράδυ που ψηφίστηκε ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Αλλά αυτά είναι παραπολιτικά κι όχι πολιτικά δεδομένα, συνεπώς δεν μπορούν ν’ αποτελούν σημεία απόρριψής της. Από την άλλη πλευρά, η επιλογή της δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να είναι χρήσιμη σε πολιτικό επίπεδο για τον Μητσοτάκη, αλλά οι πάντες γνωρίζουν ότι ο πρωθυπουργός δεν σκέφτεται έτσι και προτιμά να διαμορφώνει ο ίδιος την ατζέντα θεσμικά, χωρίς να σκέφτεται αν αυτή τον ευνοεί. Η λογική δείχνει ότι η νυν πρόεδρος αποτελεί ισχυρή -την ισχυρότερη- υποψηφιότητα. Που μπορεί ν’ αλλάξει ΜΟΝΟ για λόγους ευρύτερων και μελλοντικών πολιτικών συναινέσεων.
Μια δεύτερη επιλογή του Μητσοτάκη -θεωρητικά και μόνο χάριν της συζήτησης- είναι να επιλέξει υποψήφιο από τους πρώην. Κάτι αδύνατο, αφού θα εμφανιζόταν να σύρεται από εκείνους. Γεγονός που ούτε συμβαίνει, ούτε μπορεί να συμβεί.
Τρίτη επιλογή υποψηφιότητας, θα μπορούσε να είναι από των χώρο στα Δεξιά της ΝΔ. Κάτι που εξ ορισμού αποκλείεται κατηγορηματικά.
Τέταρτη επιλογή του θα μπορούσε να προταθεί, είναι ένας Κεντρώος πολιτικός ή μια προσωπικότητα κοινής αποδοχής από αυτόν τον χώρο. Αυτό το ενδεχόμενο, είναι το πιθανότερο αν δεν προχωρήσει η ανανέωση της θητείας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Και θα είναι απολύτως συμβατό με την πολιτεία Μητσοτάκη. Έχουν ακουστεί τα ονόματα των Ευ. Βενιζέλου, Γιάννη Στουρνάρα και Νίκου Αλιβιζάτου, μα μέχρι εκεί.
Πέμπτη επιλογή αποτελούν οι υποψηφιότητες των δυο κορυφαίων από τη ΝΔ. Του προέδρου της Βουλής, Κωνσταντίνου Τασούλα ή του υπουργού Άμυνας Νίκου Δένδια, που αρνείται το ενδεχόμενο. Είναι δυο εξαιρετικές υποψηφιότητες που όμως εκφράζουν έντονη συντηρητικότητα και δύσκολα θα βρουν γενικότερη αποδοχή πέραν της ΝΔ. Ενώ, ταυτοχρόνως θ’ αλλάξουν το υπάρχον άτυπο «status quo» περί προέδρου αντίθετου πολιτικά από την κυβέρνηση που τον προτείνει. Μια τέτοια επιλογή θα ικανοποιήσει μέρος του κομματικού ακροατηρίου της ΝΔ, αλλά ίσως να μη συμβεί το ίδιο με την κρίσιμη μάζα των Κεντρώων υποψηφίων.
Το βέβαιο είναι ότι όλα αυτά αποτελούν εικασίες. Αποτελούν προσπάθειες αποκρυπτογράφησης των σκέψεων Μητσοτάκη, γεγονός δύσκολο.
Το επίσης βέβαιο είναι ότι η εκλογή προέδρου δεν σηματοδοτεί πλέον πιθανή πολιτική αστάθεια και προσπάθεια εκβιασμού πρόωρων εκλογών. Ο τελευταίος εκβιαστής ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, που καταψήφισε τον Σταύρο Δήμα και έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Επιπλέον, η προεδρική εκλογή δεν μπορεί ν’ αποτελέσει «επιχείρηση κηδεμονίας» του Μητσοτάκη, όπως επιχειρήθηκε και τελικά κατέληξε με τη διαγραφή του ενός εκ των δύο πρώην πρωθυπουργών που το σχεδίαζαν.
Κάτι τελευταίο: Όπως φαίνεται από τις έρευνες της κοινής γνώμης η σημαντική πλειοψηφία των πολιτών προτιμά ο επόμενος Πρόεδρος Δημοκρατίας να μην είναι κομματικό στέλεχος. Κάτι που δείχνει μεταρρυθμιστικό Κέντρο και δεν ενοχλεί το Δεξιό κοινό.
