Στην Ελλάδα δυο πράγματα που δεν θ’ αλλάξουν ποτέ, είναι ο λαϊκισμός (Αριστερός και Δεξιός) κι ο υπερπατριωτισμός!
Ο λαϊκισμός αποτελεί μια γάγγραινα που έχει οδηγήσει επανειλημμένως τη χώρα στην καταστροφή ή στα όρια αυτής. Πρόχειρα μπορούμε να αναφέρουμε την πρόκληση του ατυχούς ελληνοτουρκικού πολέμου, το 1897, την άρνηση του βασιλιά Κωνσταντίνου στην προσάρτηση της Κύπρου, το 1915, την ήττα του Ελ. Βενιζέλου το 1920, που άνοιξε τον δρόμο της καταστροφής στη Μικρά Ασία. Απόρροια λαϊκισμού αυτά. Μπορούμε ακόμη να θυμηθούμε (εκτός άλλων) τον λαϊκισμό της Αριστεράς που οδήγησε στον θλιβερό εμφύλιο, τον «πόλεμο» εναντίον του Καραμανλή (1955-1963) τη στιγμή που η χώρα είχε το μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης παγκοσμίως, που τελικά οδήγησε στη χούντα και άφησε τον Γεώργιο Παπανδρέου με το προσωνύμιο … «γέρος της δημοκρατίας», παρ’ ότι υπήρξε μέγιστος «κυνηγός» του κομμουνισμού! Ακόμη μπορούμε να θυμηθούμε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», του Ανδρέα Παπανδρέου που μοίραζε τα πάντα στους πάντες με δανεικά χρήματα που «έσκασαν» στα κεφάλια επόμενων γενιών Ελλήνων. Μπορούμε να θυμηθούμε τις απίστευτες δαπάνες της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή που οδήγησαν σε εκτροχιασμό την οικονομία, το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου και πρωτίστως τη λαίλαπα Τσίπρα που τελικά υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα και υπονόμευσε τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη !
Από την άλλη μεριά, ο ρόλος του πατριώτη υπήρξε πάντοτε ιδιαιτέρως δημοφιλής. Συνοδευόμενος από τον ρόλο του καλού και πιστού Χριστιανού. Λένε μάλιστα ότι ο πατριωτισμός (της εξαλλοσύνης, της ανοησίας και των εμμονών) αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα. Παραδείγματα ουκ ολίγα. Συνήθως εκ των Δεξιών άκρων του πολιτικού συστήματος, ακόμη και με εκτροπές που οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές.
Όμως, όπως και νάναι …πατριώτης και καλός Χριστιανός, αποτελούν δυο πολιτικά χαρακτηριστικά που μοιάζουν με …λεφτά στην τράπεζα, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Μαζί με τον λαϊκισμό και τις υπεραπλουστευμένες τοποθετήσεις και θέσεις, αποτελούν εκρηκτικό δείγμα καταστροφής.
Τι ονειρεύονται οι συγκεκριμένοι πατριώτες; Να πάρουμε την πόλη, να λύσουμε όπως μας βολεύει το Κυπριακό, πιστεύουν ότι το Αιγαίο είναι δικό μας και άλλα παρόμοια. Ειδικά στο τελευταίο είναι απόλυτοι κι ας έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ότι «η Ελλάδα δεν θεωρεί το Αιγαίο ελληνική λίμνη» (συνάντηση με Ετσεβίτ στο Μοντραί στις 10-11 Μαρτίου 1978). Η συγκεκριμένη δήλωση περιλαμβάνεται στον 10ο τόμο του αρχείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σελ.136.
Τι άλλο έχουν ως όπλο οι επαγγελματίες πατριώτες; Το Μακεδονικό. Διαφώνησαν στη συμφωνία των Πρεσπών (με κραυγές λαϊκισμού και από μεγάλα τμήματα της ΝΔ), αδιαφορώντας αν χωρίς αυτή (ακόμη και με τη θλιβερή παραχώρηση γλώσσας κι εθνικότητας στους Σκοπιανούς), θα παραδίδαμε τη γειτονική χώρα στα χέρια του Ερντογάν και του Πούτιν. Ο οποίος για πολλούς είναι… σύμμαχος, ακόμη κι αν «παίζει» τα παιγνίδια που «παίζει», υπηρετώντας τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Προσέξτε: Στο θέμα των Σκοπίων, ο άνθρωπος που έσυρε και τελικά έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος σήμερα … ακούει κινδύνους επειδή συνομιλεί η χώρα με την Τουρκία.
Ο Σαμαράς και … κύκλοι του Κώστα Καραμανλή, έχουν μπει για τα καλά στα μετερίζια των ακροδεξιών Βελόπουλου κι Λατινοπούλου και με…φωτιά και τσεκούρι απειλούν να ρίξουν τον Μητσοτάκη επειδή… συζητάει με τους Τούρκους! Λες κι εκείνοι έκαναν κάτι διαφορετικό.
Προσέξτε κι αυτό: Ο Μητσοτάκης δεν συζητά την παραμικρή παραχώρηση στην Τουρκία. Αντιθέτως, απέκρουσε τους Τούρκους στον Έβρο, τους πήραν στο κυνήγι οι φρεγάτες μας στο Αιγαίο πέρυσι το καλοκαίρι, ενώ με τα πλοία και αεροπλάνα που προμηθεύτηκε, κατέστησε πανίσχυρη τη χώρα.
Από την άλλη, ας μας πούνε οι πρώην κι οι πατριώτες της φακής, πού οδηγεί η μη συζήτηση που ήδη μετρά σχεδόν μισό αιώνα; Τι προτείνουν, ποιον οδικό χάρτη βάζουν στο τραπέζι;
Η ουσία είναι ότι η πολιτική Μητσοτάκη έχει οδηγήσει σε νηνεμία. Παραβιάσεις δεν γίνονται, οι μεταναστευτικές ροές ελέγχονται κατά το δοκούν, ενώ οι όποιες συζητήσεις γίνονται για …εκείνα που θα συζητηθούν κάποια στιγμή. Δεν κρύβει τα πάντα κάτω από το χαλί, δεν τα πετάει στον επόμενο και δεν κάνει κουμπαριές ανούσιες για το θεαθήναι.
Σε τελική ανάλυση, οι υπερπατριώτες ας μας πούνε τι προτείνουν, πέραν των κραυγών για …όσα ακούγονται…
