Ένα από τα αγαπημένα αθλήματα των Ελλήνων, αναμφιβόλως είναι η γκρίνια. Παντού και για τα πάντα. Από τα παράπονά μας στον… δήμαρχο επειδή κάτι μας ενοχλεί, μέχρι τη γκρίνια και τα γαλλικά μας προς την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό, τον παρατρεχάμενο… Γκρίνια και για την «άδικη κενωνία»… Ας μη ξεχνάμε ότι ο Καζαντζίδης ήταν επί δεκαετίες ο εθνικός μας τραγουδιστής και δη με άσματα κυρίως της κλάψας (χωρίς διάθεση μείωσης της απαράμιλλης φωνής του), ενώ Αριστερά και Δεξιά- Δεξιά ήταν κι είναι πρωταθλητές της μπίχλας, της μιζέριας, της γκρίνιας. Η Αριστερά έκλαιγε μια ζωή για τον προδομένο λαό κι η Δεξιά- Δεξιά για την αδικία που κάνουνε, πάντα, οι ξένοι στην μικρή και έντιμη πατρίδα μας.
Έκανα αυτές τις σκέψεις βλέποντας τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της Αριστεράς και της ψεκασμένης Δεξιάς –Δεξιάς για τα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής, αναφορικά με τις κυρώσεις στην Τουρκία. Μιλάμε για οιμωγές και κατάρες εναντίον του Μητσοτάκη, αφού για αυτά είναι προφανές ότι αν ήταν άλλος στη θέση του, π.χ. ο Αλέξης Τσίπρας, η Ευρώπη θα είχε αναγκάσει τον Ερντογάν να κάνει χίλιες μετάνοιες την ημέρα και να φωνάζει …δεν θα ξαναβγάλω έξω το Oruk Reis…
Το έχουμε πει και γράψει χίλιες φορές. Κανένας μα κανένας Ευρωπαίος δεν θα διακυβεύσει την Οικονομία του για , προκειμένου να γλυτώσει εμάς από τους τουρκικούς μπελάδες, που σε τελική ανάλυση πρωτίστως είναι δικοί μας και δευτερευόντως της ΕΕ. Πολύ περισσότερο η Γερμανία (μετά των δορυφόρων της), η Ισπανία κι η Ιταλία, που έχουν ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς με την Τουρκία και τραπεζικά συστήματα στενά συνδεδεμένα μαζί της. Είναι απίστευτα πολλά τα λεφτά! Τόσο πολλά που Γερμανοί – Ιταλοί και Ισπανοί δεν «ρίχνουν» μόνο εμάς! Κάνουν το παγόνι και για όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε Τουρκία και Γαλλία, σε σημείο που αν ο Μητσοτάκης έχει παράπονα, ο Μακρόν πρέπει να τους «πυροβολεί» αδιακρίτως…
Όμως είναι και κάτι άλλο: Οι οιμωγές, είναι σαφές ότι έχουν αφετηρία την ακατανόητη ανάγκη της Αριστεράς και της ψεκασμένης Δεξιάς –Δεξιάς να βρίσκουν πάντα προστάτες . Η Αριστερά το έκανε διαχρονικά με την Σοβιετική Ένωση κι η ψεκασμένη Δεξιά-Δεξιά με τις ΗΠΑ! Αναζητούσαν από εκεί δικαίωση για τα πάντα και πάντα εις βάρος των εχθρών κι «εχθρών» μας.
Να το ξαναπούμε άλλη μια φορά. Η ΕΕ δεν διαθέτει ενιαία εξωτερική πολιτική, στρατό και μηχανισμούς. Κακώς κατά τη γνώμη μου, αλλά έτσι είναι. Η ΕΕ δεν έχει καμιά σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά κάθε κράτος της έχει τα δικά του συμφέροντα. Τελεία και παύλα. Η ΕΕ είναι οικονομικός και εμπορικός συνασπισμός.
Προσέξτε: Ας το δούμε μ’ ένα χαρακτηριστικό υποθετικό παράδειγμα. Η Ισπανία πιέζει γεωστρατηγικά την Πορτογαλία κι εμείς έχουμε επενδύσει τεράστια ποσά στην πρώτη. Τι θα κάναμε; Θα υποστηρίζαμε απροκάλυπτα τον … Φερνάντο Σάντος που είναι και φίλος μας; Όχι φυσικά, αλλά θα μιλούσαμε γενικά και αόριστα με ευχολόγια για να συζητήσουν οι δυο χώρες … στην προοπτική της ειρήνης και της … οικοδόμησης σχέσεων φιλίας…
Προσέξτε: Ας το δούμε και με άλλο, πραγματικό παράδειγμα: Στον πρόσφατο πόλεμο Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν κινηθήκαμε πολύ προσεκτικά με γνώμονα το συμφέρον μας. Τη στιγμή που ως λαός έχουμε ιστορικές σχέσεις με την Αρμενία και ενωνόμαστε και συναισθηματικά, σκεφτήκαμε σωστά ότι το διακύβευμα της αλλαγής συνόρων ενδεχομένως να αποτελούσε την εκκίνηση μιας δυναμικής προοπτικής μελλοντικών διευθετήσεων. Έτσι, δείξαμε ότι δεν συμφωνούμε. Πολύ περισσότερο όταν είναι ανοικτό το ζήτημα της Κύπρου και δεν ξέρουμε τι μπορεί να προκύψει στο μέλλον στη Θράκη.
Άρα, η γκρίνια κι οι οδυρμοί ότι η Ευρώπη δεν κόβει το κεφάλι του Ερντογάν με μεγάλες κυρώσεις ΔΕΝ είναι ρεαλιστική. Είναι γκρίνια με τα μάτια σε ενδεχόμενα πολιτικά οφέλη από τις…. κακές κινήσεις του Μητσοτάκη! Μα κανένας (ΣΥΡΙΖΑ –ΚΙΝΑΛ- ψεκασμένη Δεξιά-Δεξιά) δεν μας λέει μια άλλη πρόταση. Μια άλλη πολιτική που να βασίζεται σ’ εμάς. Υπάρχει; Τι να κάνουμε; Να καταρρίψουμε τουρκικά αεροπλάνα στο Αιγαίο; Να βυθίσουμε το κόκκινο ερευνητικό σκάφος; Να βάλουμε βέτο στο ταμείο ανάκαμψης; Τι να κάνουμε; Θα μας πουν ή μόνο θα γκρινιάζουν;
Διάβαζα μια ανεύθυνη κριτική –πρόταση. Ότι θα μπορούσαμε να βάλουμε βέτο στον διαμοιρασμό του ταμείου ανάκαμψης για να «πονέσουν» οι άλλοι και να συναινέσουν σε σκληρά μέτρα εναντίον του Ερντογάν! Μα δεν σκέφτονται ότι οι πρώτοι που θα «πονέσουν» θα είμαστε εμείς, αφού το ποσό των 32 δις (με τα 20 από αυτά χωρίς επιστροφή) αποτελούν μάνα εξ ουρανού στην χειμαζόμενη οικονομία μας;
Το βέβαιο είναι ότι τα ελληνοτουρκικά θα μας απασχολήσουν ακόμη και σε εκλογικό ορίζοντα. Είναι βέβαιο ότι ίσως δημιουργήσουν και ρήγματα (Σαμαράς και ψεκασμένη Δεξιά – Δεξιά) εντός του κυβερνώντος κόμματος. Μα δεν είναι του παρόντος αυτή η συζήτηση.
Η συζήτηση σήμερα αφορά εμάς, την ΕΕ και την Τουρκία. Ας το ξαναπούμε λοιπόν: Η ΕΕ δεν θα μας σώσει από την Τουρκία. Είναι δικό μας θέμα, σωστά κάναμε και το καταστήσαμε και ευρωπαϊκό, αλλά εμείς πρωτίστως θα το διαχειριστούμε μαζί με τις συνέπειές του. Όμως, η ΕΕ είναι πουγκί! Ανοικτό πουγκί σε καιρούς χαλεπούς…
