Έστησα αυτί –ομολογώ ότι το κάνω συχνά- στη συζήτηση της κόρης μου με έξι φίλες και φίλους της που είχαν έρθει σπίτι για να δούνε μια ταινία. Ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ουδείς βλέπει ταινία κι οι συζητήσεις για το ένα ή το άλλο ζήτημα κυριαρχούν.
Αφού λοιπόν άκουσα να τα «χώνουν» οι φίλοι της στην Αφροδίτη επειδή είναι τεμπέλα στις προπονήσεις και «πετάει» το ταλέντο της στα σκουπίδια και χάρηκα επειδή τα ίδια της λέω κι εγώ, αφού άκουσα για τις μουσικές, την κυρία των μαθηματικών που κακώς πληρώνεται αφού ουδείς καταλαβαίνει τι λέει και συστηματικά τη διορθώνουν οι μαθητές της, άρχισε κι η συζήτηση περί του… ύπνου του μητροπολίτη Αιτωλοακαρνανίας.
Το τι είπαν αυτά τα 16χρονα παιδόπουλα δεν περιγράφεται. Το πιο χαρακτηριστικό το εξέφρασε ένα παλικαράκι και δη χωρίς εφηβική οργή: «Γιατί ο παππάς εκοιμήθη κι η γιαγιά μου πέθανε;»… Πες τα χρυσόσοτομε, είπα μέσα μου.
Κι αμέσως μετά η συζήτησή φούντωσε. Με διάφορα «γιατί».
«Γιατί ο Θεός δεν τον φώτισε να δει το φως το αληθινό και να εμβολιαστεί; Να σωθεί αυτός και να διδάξει το ποίμνιό του;»… «Γιατί η εκκλησία ανέχεται ζηλωτές στους κόλπους της;»…
Κι ύστερα ήρθαν οι «βόμβες»: «Γιατί ο Μητσοτάκης αφήνει τους υπουργούς και τους βουλευτές του να χαϊδεύουν διάφορους παππάδες αντιεμβολιαστές που παίρνουν κόσμο και κοσμάκη στον λαιμό τους;»… «Γιατί για λίγες ψήφους, χάνουν κάθε επαφή τους με τη λογική, ακόμη και με την επιστήμη;»… «Γιατί έκλεισαν οι δημόσιες υπηρεσίες στην Αιτωλοακαρνανία, σε ένδειξη πένθους, επειδή πέθανε ένας μητροπολίτης; Τι σχέση έχει το κράτος με αυτό; Τι δουλειά έχει ο περιφερειάρχης να εκφωνεί επικήδειο; Είναι κοσμική η θρησκεία;»… «Είναι φιλελευθερισμός αυτός ο εναγκαλισμός των περισσότερων στελεχών της ΝΔ με τους παππάδες;»…. «Πόσο άτυχος είναι ο Μητσοτάκης με το επίπεδο κόμματος και στελεχών που διαθέτει;»….
Ακούστηκαν πολλά άλλα ακόμη. Στα οποία τελικά κυριάρχησε η άποψη ότι όλα είναι υποκριτικά, άρα δημιουργούν αποστροφή. Και για την πολιτική και για την εκκλησία… Τόμπολα!
Αυτοί οι προβληματισμοί αποτελούν κυρίαρχες απόψεις στις συζητήσεις εφήβων. Μπορεί να μην φωνάζουν σήμερα με έντονο τρόπο το σαββοπουλικό «είμαι 16άρης και σας γαμώ τα Λύκεια» (αυτό το κάνουν πια μόνο κάτι κνίτες και πολλοί στρατευμένοι εκπαιδευτικοί) αλλά όσα παιδιά είναι ώριμα, ανιχνεύουν, αναζητούν, συζητούν, προβληματίζονται για την πολιτική. Την υποκριτική πολιτική που τους δημιουργεί αποστροφή και δεν ταιριάζει σε Δυτικό κράτος με φιλελεύθερες αρχές κι αξίες. Το ίδιο και με την εκκλησία. Όχι τη θρησκεία, αλλά την εκκλησία και τους ταγούς της με τα χρυσάφια, τη μεγαλοπρέπεια, το υφάκι και κυρίως την ακατανόητη γλώσσα…
Προσέξτε: Το φαινόμενο είναι ανησυχητικό. Κυρίως για τη Νέα Δημοκρατία που υστερεί σοβαρά στη νεολαία. Μπορεί ο Μητσοτάκης να είναι κυρίαρχος του πολιτικού παιγνιδιού και με μεγάλη επιρροή στις μεσαίες παραγωγικές ηλικίες και στους μεγαλύτερους αλλά στη νεολαία δεν έχει αντίστοιχου μεγέθους «περάσματα»…
Ξέρω, κάποιοι θα πείτε ότι έφηβοι είναι, λογικό να στέκονται απέναντι στην πάσης φύσεως εξουσία. Μα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αφενός επειδή πια τα παιδιά έχουν πολλές παραστάσεις κι αφετέρου επειδή κατανοούν τα δεδομένα περισσότερο λόγω και της τεχνολογίας και των οριζόντων που τους ανοίγει.
Θα πω και κάτι άλλο: Οι σημερινές πολιτικές τάσεις της νεολαίας θυμίζουν αρχές της μεταπολίτευσης. Και τότε ο Καραμανλής ήταν παντοδύναμος κι έπαιρνε 50% αλλά η νεολαία … σκεφτόταν τη …Μόσχα και τον κομμουνισμό! Δεν ήταν με τον Καραμανλή που πριν τη δικτατορία είχε δημιουργήσει στην Ελλάδα τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στον κόσμο, ούτε με τον Καραμανλή που αναίμακτα και «βελούδινα» είχε αποκαταστήσει τη Δημοκρατία! Ήταν με την ουτοπία του Αριστερού υφέρποντος λαϊκισμού. Οι πέριξ του Καραμανλή στην συντριπτική τους πλειοψηφία μύριζαν μούχλα, ήταν αποκρουστικοί. Κι η αποστροφή των νέων δεν άργησε ν’ αποτυπωθεί στις κάλπες.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και σήμερα. Ο Μητσοτάκης παρέλαβε από τον Αριστερό θίασο και τον Δεξιό εταίρο του, μια χώρα παιδική χαρά. Και παρά την πανδημία και τις συνεχείς εντάσεις με την Τουρκία, την κατέστησε και πάλι ισότιμο συνομιλητή της Δύσης και μέσα στα κέντρα αποφάσεων. Με ποσοστό ανάπτυξης πέραν κάθε προσδοκίας.
Κι όμως, το γερασμένο, βαθιά συντηρητικό και πολλές φορές γραφικό κόμμα που διαθέτει, δεν μπορεί να καταστεί ελκυστικό για τους νέους ανθρώπους. Δεν αρκεί ένας Πιερρακάκης, ένας Χατζηδάκης, ένας Σκυλακάκης ή η λογική φωνή ενός Θεοδωρικάκου για να προσελκύσουν τους νέους ανθρώπους. Χρειάζονται πολλοί να ξεχυθούν στους δρόμους και να μπούνε στις ψυχές και τα μυαλά των νέων ανθρώπων. Κι αυτοί δεν υπάρχουν! Όσοι υπάρχουν κολυμπάνε σε θάλασσες αρλουμπολογίας ή βαθύτατου συντηρητισμού και δεν μπορούν να συγκινήσουν τη νεολαία! Μπογδάνοι ένα πράγμα…
Τι στο καλό; Δεν το καταλαβαίνουν εκεί στην Πειραιώς; Δεν καταλαβαίνουν ότι εναγκαλιζόμενοι εκείνους που είναι πιο συντηρητικοί κι από την έννοια της συντήρησης δεν μπορούν να προσδοκούν μέλλον; Δεν καταλαβαίνουν ότι οι πολιτικές τάσεις των εφήβων και των νέων, δείχνουν την πολιτική ζωή της χώρας τα επόμενα 10-15 χρόνια; Δεν καταλαβαίνουν ότι μετά τον Μητσοτάκη θ’ αναρωτιούνται πάλι τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε και δεν βλέπουν εξουσία;
Προσέξτε: Θα ξανακάνω βουτιά στο παρελθόν και στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Όταν η νεολαία στήριξε σε μεγάλο βαθμό τον Παπανδρέου που έγινε κυβέρνηση το 1981 και κυβερνούσε μόνος του. Τότε οι νέοι στα Πανεπιστήμια συσπειρώθηκαν πέριξ της ΔΑΠ κι ουσιαστικά προανήγγελλαν τη νίκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μετά από δέκα χρόνια περίπου…
Θυμηθείτε κι αυτό: Για να γίνει πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής – μ’ ένα κόμμα … φθαρμένο ρούχο, όπως έλεγε ο επικοινωνιακός του σύμβουλος- έφτασε στο σημείο να πηγαίνει ακόμη και σε αθλητικές εκπομπές για ν’ αναλύει παιγνίδια του Champions League! Μα δεν κατάφερε πολλά. Μπορεί να εξελέγη πρωθυπουργός αλλά παίζοντας μπάλα με τον Προκόπη Παυλόπουλο και τη βαθιά συντήρηση, έχασε και τη μπάλα και το… Champions League! Το κάψιμο της Αθήνας, το 2008 κι η «επανάσταση» των νέων (στρατευμένων και παρασυρμένων εκείνη τη θλιβερή βραδιά του Δεκεμβρίου 2008, υπό τα απαθή βλέμματα του Παυλόπουλου) απλά έστειλε τους νέους στον Τσίπρα λίγα χρόνια αργότερα…
Είναι νομοτελειακό λοιπόν. Οι πολιτικές τάσεις των εφήβων και των νέων, δείχνουν πού πάει το πράγμα τα επόμενα 10-15 χρόνια. Τώρα, κάτι ψιλοβράζει πέριξ των νέων. Κάτι ο εγκλεισμός, κάτι οι αναπόφευκτοι περιορισμοί λόγω της πανδημίας, δημιουργούν εντάσεις. Που έρχονται να μεγεθύνουν οι πολιτικοί κουτσαβακισμοί κάποιων καθημερινά στα κανάλια ή η εναγώνια αναζήτηση ψήφων επάνω από φέρετρα παπάδων και μεσαιωνικές λογικές…
Έτσι, χάνεται το τρένο και πάλι, εκεί στις νεανικές ηλικίες. Κι αυτό προαναγγέλλει το πολιτικό μέλλον της Νέας Δημοκρατίας, μα και του τόπου. Το έχουμε πει χιλιάδες φορές: Δεν μπορεί στα πάντα και για τα πάντα να δουλεύει μόνος του ο Μητσοτάκης και 3-4 ακόμη κι οι πολλοί του κόμματός του να εντρυφούν στο χρώμα της μούχλας και να δημιουργούν αποστροφή…
