Η θριαμβευτική νίκη της ΝΔ, ήταν τελικά νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Χωρίς Μητσοτάκη η ΝΔ, όσο κι ανανεώνεται, παραμένει ένα βαθιά συντηρητικό κόμμα και δη φθαρμένο, όπως έλεγε κάποτε ο στενός σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή.
Έβλεπα στα social media παραμονές των εκλογών τη συγκέντρωση παλιών στελεχών της ΟΝΝΕΔ που πανηγύριζαν για την επερχόμενη νίκη του κόμματός του. Δεν έχει σημασία σε ποια περιοχή ήταν η συγκεκριμένη εκδήλωση, όσο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παρισταμένων ΔΕΝ είχε υποστηρίξει τον Μητσοτάκη στην εσωκομματική διαδικασία του 2016. Δηλαδή, είχαν σχεδόν μαζικά υποστηρίξει διαφορετικά πράγματα από αυτά που πρέσβευε ο μετέπειτα πρόεδρος του κόμματός τους, άρα είχαν λάθος κρίση, μηδαμινή διορατικότητα και ματιά στραμμένη στο παρελθόν κι όχι στο μέλλον. Συνεπώς… φθαρμένα ρούχα, όπως άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών μηχανισμών.
Η προχθεσινή νίκη λοιπόν, ήταν έργο Μητσοτάκη. Χωρίς Μητσοτάκη ίσως να μιλούσαμε για άλλα αποτελέσματα, για άλλο πολιτικό σκηνικό, για άλλη Ελλάδα, ίσως πιο κοντά στον κατσαπλιαδισμό. Ο Μητσοτάκης παρέλαβε τη ΝΔ ημιθανή Δεξιά με ψήγματα Κέντρου και την εξέλιξε σε Κεντροδεξιά/φιλελεύθερη και δη με ταυτόχρονη ενσωμάτωση ισχυρών προσώπων της Κεντροαριστεράς. Την κατέστησε μια ισχυρή προοδευτική, πατριωτική και κοινωνική παράταξη. Της οποίας η μούχλα στο εσωτερικό της (όρα συνδικαλιστές του δημοσίου και μέρος του κομματικού μηχανισμού) ξεδοντιάζεται διακριτικά.
Προσέξτε: Στη μεταπολίτευση, ουδείς πρωθυπουργός είχε τρεις συνεχείς εκλογικές νίκες. Μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης! Ουδείς πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας, πήγε σε εκλογές κι όχι μόνο αύξησε το ποσοστό υπερψήφισης του κόμματός του, αλλά συρρίκνωσε και τόσο πολύ την αντιπολίτευση του. Ας μη ξεχνάμε ότι μαζί το δεύτερο, τρίτο και τέταρτο κόμμα της αντιπολίτευσης, έχουν λιγότερα ποσοστά απ’ ότι η ΝΔ του Μητσοτάκη!
Οικονομία, εμπιστοσύνη, σταθερότητα, κοινωνική πολιτική (με μειώσεις φόρων, στήριξη ευάλωτων σε πανδημία και κρίση), φύλαξη συνόρων και χαμηλά τη μπάλα, κατέστησαν τον Μητσοτάκη κυρίαρχο του πολιτικού σκηνικού. Σε συνδυασμό βεβαίως με την αναξιοπιστία ή ανεπάρκεια των αντιπάλων του.
Αυτά όλα, σε συνδυασμό με την ανάγκη της κοινωνίας να «φύγει» μπροστά, συνέταξαν δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη κοινωνικά στρώματα με διαφορετικά ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά από τους ψηφοφόρους του κόμματός του. Στρώματα από αυτά που αποκαλούμε κεντρώα και κινούνται από … τα Αριστερά της Ακροδεξιάς ως τα …. Δεξιά της Ακροαριστεράς.
Στρώματα και πρόσωπα που δύσκολα θα ψήφιζαν ΝΔ χωρίς πρόεδρό της τον Μητσοτάκη κι ήταν/είναι απηυδισμένα από την Αριστερή ασυναρτησία, την ισοπέδωση, την τοξικότητα, τον διχασμό και την καθημερινή κατάπτωση του ορθού λόγου, τη στοχοποίηση αντιπάλων και τον πολιτικό/πολιτισμικό «βιασμό» της αλήθειας από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που δημιούργησαν σχολή.
Αυτοί οι τύποι λοιπόν, οι κεντρογενείς … κυρ Παντελήδες, οι Αριστεροί του ΄60 ή του ’70, τα παιδιά τους, οι άνθρωποι που ξέρουν τι συμβαίνει και πέραν της μύτης τους, διαθέτουν αρχές κι αξίες και δεν αποδέχονται ψεύτικα ηθικά πλεονεκτήματα, πλασματική πραγματικότητα και ιδεολογήματα πλήρη αρνητισμό. Ψήφισαν σε μεγάλο βαθμό Μητσοτάκη, για να υπάρξει συνέχεια στη βελτίωση της ζωής τους, στην αύξηση της απασχόλησης και φυσικά στην άμυνα της χώρας.
Ο πήχης έχει ανέβει πολύ ψηλά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η τετραετία αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας να κάνει σπριντ, μέσω καταλυτικών παρεμβάσεων και μεγάλων/αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Ναι, γνωρίζουμε όλοι ότι οι δυνάμεις της αδράνειας θα παλέψουν σθεναρά να μη αλλάξει τίποτα. Το δε κοινοβούλιο ενίοτε θα μοιάζει με τηλεοπτικούς διαγωνισμούς παρατράγουδων. Όμως, ο Μητσοτάκης πρέπει να προχωρήσει και μαζί του η χώρα.
Άρα, με την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας δίπλα του, έχει πια άλλον έναν σημαντικό ρόλο: Να τα βάζει με το σκοτάδι και να τραβά κάθε λίγο και λιγάκι την κουρτίνα για ν’ αποκαλύπτει τους… Ζονγκ που θα κρύβονται πίσω της…
