Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας είχε χωρίσει τον ελληνικό λαό σε …προοδευτικούς πολίτες και …δοσίλογους, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές κι ότι άλλο σκεφτόταν ο νοσηρός του εγκέφαλος.
Κι όμως, η Ιστορία έχει τον δικό της σαρκασμό: εκείνοι που φώναζαν για προδότες, τώρα αναζητούν απεγνωσμένα μια θέση στο ίδιο τραπέζι που κάποτε πυρπολούσαν.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ και τα χιλιάδες trolls «δολοφονούσαν» χαρακτήρες και προσωπικότητες αντιπάλων τους.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, από τότε που κραύγαζε από τα μπαλκόνια «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»… Κι οι πραιτοριανοί του αλάλαζαν, οι μπουτούδες χόρευαν, ο ίδιος εκστασιαζόταν αγκαλιά με τον Καμμένο. Ο ένας έκανε τον Βελουχιώτη, ο άλλος τον Ζέρβα!!
Σαν παλιός γυρολόγος του διχασμού, ο Τσίπρας περιφέρεται ξανά ανάμεσα στις στάχτες που ο ίδιος άναψε, ψάχνοντας νόημα σε έναν κόσμο που έχει πια αλλάξει σελίδα χωρίς αυτόν.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, από τότε, που ο Αλέξης Τσίπρας, σχεδόν οδήγησε, αυτή τη κοινωνία σε νέο εμφύλιο. Κι είναι απίστευτο
πώς ένας άνθρωπος μπορεί να κουβαλάει το παρελθόν σαν βαριά σκιωτάδα, επιμένοντας να κοιτάζει πίσω ενώ ο κόσμος τρέχει μπροστά σαν ποτάμι που δεν γυρίζει ποτέ πίσω.
Ξέρετε κάτι; Θεωρώ αδιανόητο για τους…ταγματασφαλίτες του 2014-2015, να μην υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων τον Τσίπρα στις τάξεις τους. Όσα έλεγαν εκείνοι από τότε, τα είπε ο Τσίπρας σήμερα στο βιβλίο του.
Ναι! Ο Τσίπρας χωρίς καν να το καταλαβαίνει, δικαιώνει όσους κτυπούσαν τις καμπάνες το 2015, φωνάζοντας ότι η Ελλάδα μπαίνει χωρίς κανένα σχέδιο σε μια απίστευτη περιπέτεια, λόγω πολιτικής ανοησίας κι ιδεοληψιών.
Μα ξέρετε κάτι; Αυτός που μιλούσε για όλα αυτά και για …πέμπτη φάλαγγα, είναι ένας άνθρωπος που ανήκει στο βαθύ παρελθόν. Χωρίς γνώση, με μόρφωση από τις καταλήψεις, νιώθεις ότι έρχεται κατ’ ευθείαν από τον εμφύλιο, σχεδόν 75 χρόνια πριν…
Ναι, το βιβλίο του Τσίπρα αποτελεί το βαθύ παρελθόν. Μηρυκάζει επάνω στα ερείπια της Τροίας… αδυνατώντας να σκεφτεί οτιδήποτε για το μέλλον μιας σύγχρονης κοινωνίας στα μέσα του 21ου αιώνα.
Το βιβλίο του μοιάζει με ομολογία χωρίς μεταμέλεια: μια άσκηση αυτοεπιβεβαίωσης που τρίζει σαν σαπισμένο ξύλο στην καταιγίδα του σήμερα.
