Η σύγκρουση των δύο αντιμαχομένων παρατάξεων συνεχίζεται στη Λιβύη, παρά τα συμφωνηθέντα στη Σύσκεψη του Βερολίνου. Η τελευταία θα πρέπει να θεωρείται ως μια αποτυχημένη προσπάθεια ειρήνευσης στην περιοχή, καθόσον η Μέρκελ ενδιαφέρθηκε περισσότερο να ικανοποιήσει τα γερμανικά συμφέροντα, παρά να επιλύσει το φλέγον ζήτημα. Όλοι σχεδόν οι ξένοι αναλυτές υπογραμμίζουν την αδυναμία εξεύρεσης μιας κοινά αποδεκτής λύσης, λαμβανομένου υπόψη ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά κυρίως των εμπλεκομένων ξένων δυνάμεων, είναι αγεφύρωτες.
Ο κύριος λόγος συνέχισης του λιβυκού εμφυλίου πολέμου είναι ότι στο έδαφος της χώρας διεξάγεται ένας αγώνας επικράτησης και επιβίωσης δύο αντίθετων αντιλήψεων, ιδεολογιών και καθεστώτων. Ο Αλ Σάραζ στην Τρίπολη και ο στρατάρχης Χαφτάρ στην Βεγγάζη δεν εκπροσωπούν μόνο δύο ξεχωριστά στρατόπεδα, αλλά δύο διαφορετικούς και εχθρικούς κόσμους. Ο πρώτος μάχεται για το ριζοσπαστικό και φονταμενταλιστικό Ισλάμ των Αδελφών Μουσουλμάνων και ο δεύτερος για το παραδοσιακό Ισλάμ. Όποιος ηττηθεί θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τη βιολογική του ύπαρξη, αλλά και τη συνέχιση των ιδεολογικών ρευμάτων που εκπροσωπεί σε όλον τον αραβικό κόσμο.
Στη Λιβύη συγκρούονται, φανερά ή συγκαλυμμένα, από την μια πλευρά η ισλαμική Τουρκία, το Κατάρ, το Ιράν, η Χαμάς, η Υεμένη και οι κάθε προέλευσης φανατικές ισλαμικές οργανώσεις και από την άλλη πλευρά ο «Αραβικός Άξονας του Κακού», όπως τον ονομάζουν οι Τούρκοι. Ο άξονας του κακού αποτελείται από την Αίγυπτο, την Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Τους «κακούς» θα πρέπει να υπολογίσουμε ότι τους υποστηρίζουν με διάφορους τρόπους το Ισραήλ, η Ιορδανία, η αδύναμη Κύπρο και η φοβισμένη Ελλάδα.
Η πιθανή επικράτηση του Αλ Σάραζ στην Λιβύη ή η αδυναμία ήττας του από τον Χαφτάρ θα έχει συνταρακτικές επιπτώσεις σε όλη τη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ας δούμε όμως τι μπορεί να συμβεί στην περιοχή μας, σε περίπτωση μιας δυσμενής εξέλιξης των πραγμάτων. Η Αίγυπτος θα είναι εκτεθειμένη σε επιθέσεις από τα δυτικά της σύνορα από κάθε λογής τζιχαντιστική οργάνωση, ενώ το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων στο εσωτερικό της χώρας θα ενδυναμωθεί και θα απειλήσει την ύπαρξη της κυβέρνησης Σίσι. Μια νέα αναζωπύρωση της Αραβικής Άνοιξης θα είναι πολύ πιθανή και θα έθετε σε κίνδυνο τα καθεστώτα στην Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ, τα οποία δικαίως θεωρούν τους αδελφούς μουσουλμάνους ως την πλέον θανάσιμη απειλή. Η Χαμάς και το Ιράν θα έβγαιναν κερδισμένα, κάτι που ούτε να το διανοηθούν δεν θέλουν οι Ισραηλινοί, ενώ τα δύο ανίσχυρα και φοβικά «ελληνικά κράτη» θα έχαναν σχεδόν τα πάντα στην Ανατολική Μεσόγειο. Φυσικά, μέγας κερδισμένος η Τουρκία που θα βρισκόταν πολύ κοντά στην υλοποίηση του νέο-οθωμανικού οράματος.
Στο όλο το σύμπλεγμα των αντιμαχομένων, στην πολύπαθη Λιβύη, οφείλουμε να προσθέσουμε και τους καιροσκόπους Ρώσους. Οι τελευταίοι υποστηρίζουν μεν τον Χαφτάρ, αλλά επιδιώκουν ένα μοίρασμα των πετρελαίων και των εδαφών επιρροής στη Λιβύη με τους Τούρκους, λαμβάνοντας φυσικά οι ίδιοι την μερίδα του λέοντος όπως έγινε και στην Συρία. Τα σχέδια της Μόσχας τα εμποδίζει ο «Αραβικός Άξονας του Κακού». Για τη Ρωσία η εμπλοκή της στη Λιβύη είναι ένας τρόπος αύξησης της επιρροής της στην Μεσόγειο, αποκτώντας κέρδη γεωπολιτικά και οικονομικά. Για τους Άραβες όμως είναι ένας αγώνας επιβίωσης. Για τον λόγο αυτό η Σύσκεψη της Μόσχας, που προηγήθηκε του Βερολίνου απέτυχε. Η Μόσχα και η Άγκυρα είχαν συμφωνήσει για το μοίρασμα, οι Άραβες όμως είχαν εντελώς διαφορετική άποψη.
Ο άλλος ισχυρός δρώντας στα τεκταινόμενα είναι η Γαλλία, που αντιτίθεται στους τουρκικούς σχεδιασμούς στη Λιβύη και στη Μεσόγειο. Το Παρίσι φαίνεται αποφασισμένο να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο και έχει εμπλέξει ισχυρές αεροναυτικές δυνάμεις. Στον αντίποδα η Γερμανία δείχνει να ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τις τουρκικές θέσεις, παρά το ότι προσπαθεί να φανεί υπέρμαχος της ειρήνης. Η Ιταλία αμφιταλαντεύεται, προσπαθώντας να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Είναι οι κλασσικοί ρόλοι που διαδραμάτισαν οι παραπάνω χώρες και στο παρελθόν. Η ΕΕ για άλλη μια φορά φαίνεται διχασμένη. Ουσιαστικά οι πρωταγωνιστές είναι οι κρατικές οντότητες και όχι η Ένωση.
Ο μη δρών παίκτης στην περιοχή είναι η ισχυρότερη χώρα του πλανήτη. Οι ΗΠΑ αποστασιοποιούνται και περιορίζονται προς το παρόν σε ρόλο περισσότερο παρατηρητή. Εκτιμώ όμως ότι αυτό είναι προσχηματικό. Η Ουάσιγκτον θα υποστηρίξει τα συμφέροντα του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. Οι δύο χώρες αποτελούν τους στρατηγικούς συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή και τα συμφέροντα τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η Ουάσιγκτον «αφήνει» χώρο και παραχωρεί τις πρωτοβουλίες στον «Αραβικό Άξονα του Κακού» και στο Ισραήλ, μη επιθυμώντας να απομονώσει περισσότερο την Άγκυρα, που θα την έσπρωχνε την αγκαλιά της Μόσχας.
Όλα δείχνουν ότι ο πόλεμος στη Λιβύη θα συνεχιστεί μέχρι τελικής πτώσεως. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την τελική έκβαση. Όμως όποιο και εάν είναι το αποτέλεσμα θα επηρεάσει βαθύτατη την περιοχή και την χώρα μας. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μην βρεθούμε στη δεινή θέση και αναγκαστούμε να παραχωρήσουμε ζωτικά μας συμφέροντα. Εκτιμώ ότι αρκετές ισχυρές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία, δεν επιθυμούν να ξαναζωντανέψει ξανά η Οθωμανική Αυτοκρατορία σε βάρος τρίτων χωρών.
