15η δολοφονία γυναίκας εφέτος κι είναι βέβαιο ότι κάτι βρομερό κρύβεται κάτω από το χαλί που πατά η κοινωνία μας. Κι ουδείς αφυπνίζεται σοβαρά κι ουσιαστικά. Ο δολοφόνος κτύπησε με σφυρί τη μάνα των παιδιών του, έχωσε το πτώμα της στο πατάρι, πήγε τα βλαστάρια στη γιαγιά τους και τους έστελνε μηνύματα από το κινητό της για να θολώσει τα νερά… Κι όταν δεν μπόρεσε να ξεφορτωθεί το πτώμα κι η δυσοσμία σκορπιζόταν παντού στην πολυκατοικία προκαλώντας υποψίες, κάλεσε την αστυνομία… Κι είπε ότι τον απατούσε και τη σκότωσε!
Θα μπορούσε φυσικά να τη χωρίσει, προφανώς όμως τη θεωρούσε κι εκείνος ιδιοκτησία του και την έστειλε στον άλλο κόσμο! Σκότωσε έναν άνθρωπο που ο ίδιος είχε επιλέξει να ζήσει μαζί του, που έκαναν έρωτα, είχαν κοινές στιγμές και πρωτίστως παιδιά!
Ναι, μιλάμε για γυναικτονία. Κι ας αρνούνται τον όρο κάποιοι που επιμένουν να μιλάνε για έγκλημα πάθους. Μιλάμε για πολιτισμική βαρβαρότητα, για φρίκη που δεν φαίνεται δεν αφυπνίζει κανέναν. Αχαλίνωτοι άνθρωποι, βουτηγμένοι σε αρρωστημένο εγωισμό που θεωρεί τη γυναίκα ιδιοκτησία τους. Κι αφού η …πουτάνα, η …καριόλα, η …σκύλας γέννα τους απορρίπτει ή νομίζουν ότι αυτό πράττει, με πρακτική αγελαίας συμπεριφοράς, αποφασίζει αν πρέπει να ζήσει ή όχι. Γαλουχημένοι σε μια κοινωνία με στερεότυπα και ταμπού που θαυμάζει το ισχυρό αρσενικό και θεωρεί κατάπτυστη τη μοιχαλίδα, ανάξια αξιοπρέπειας κι εμπιστοσύνης. Η προδοσία της γυναίκας έχει …θάνατο, του άνδρα …αποδοχή, αφού… άνδρας είναι θα…ξενοπηδήξει…
Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο εμάς, συμβαίνουν κι αλλού, αλλά τα πατριαρχικά στερεότυπα εδώ είναι πιο συμπαγή διαδεδομένα. Έχουμε τον άντρα αφέντη!
Κι οφείλουμε να συζητήσουμε ανοικτά πια. Χωρίς ταμπού! Άλλωστε το ζήτημα των γυναικτονιών δεν αποτελεί ζήτημα των …δικαιωματιστών Αριστερών που καπελώνουν τα πάντα και τελικά εκφυλίζουν το πρόβλημα. Δεν είναι woke ατζέντα αυτό το ζήτημα. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου! Κυριολεκτικά!
Οφείλουμε να διαπαιδαγωγήσουμε τους νέους (ειδικά τα νεαρά αγόρια), ότι η φίλη του σήμερα, σύντροφός του αύριο και κάποια στιγμή η μάνα των παιδιών του, έχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει κάποιον επειδή έτσι θέλει ή για λόγους που αφορούν την ίδια. Οφείλουμε να τους πούμε ότι δεν είναι αφεντικά στα κορίτσια -γυναίκες, αλλά συνοδοιπόροι στη ζωή. Όσο κρατήσει… Τίποτα άλλωστε δεν είναι αιώνιο… Μόνο η Ακρόπολη! Οφείλουμε να καλλιεργήσουμε τον ψυχισμό τους αποκλείοντας νόρμες που τους κάνουν δολοφόνους…
Ναι, έχουν γίνει πληγή οι γυναικοκτονίες. Και κάτι πρέπει να κάνουμε ως κοινωνία. Ειδικά στις μικρότερες ηλικίες…
