Τα κυβερνητικά παπαγαλάκια δεν κάνουν τίποτα άλλο εδώ και τρία χρόνια από το να πιπιλάνε την καραμέλα περί συνεχούς και σκληρής διαπραγμάτευσης του Τσίπρα με τους δανειστές προς όφελος όλων μας. Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε που έχει φτάσει την κοινωνία ο … ηρωικός διαπραγματευτής.
Εσχάτως, ακούμε τα παπαγαλάκια αλλά κι όλον τον κυβερνητικό θίασο να απαγγέλουν δυο συγκεκριμένα ποιήματα.
Το ένα της καθαρής εξόδου της χώρας από τα μνημόνια και το άλλο της …σκληρής διαπραγμάτευσης για το χρέος.
Τόσο το ένα όσο και το άλλο, αποτελούν δυο ακόμη παραμύθια ανάμεσα σε όσα έχει ακούσει η ελληνική κοινωνία δια στόματος της Αριστεράς και του ακροδεξιού συγκυβερνήτη της.
Για την καθαρή έξοδο τα έχουμε πολλές φορές σε προηγούμενα άρθρα μας κι οι εξελίξεις δικαιώνουν την πεποίθηση ότι αν αυτό συμβεί (που δεν θα συμβεί) θα είναι καθαρή αυτοκτονία της Ελλάδας μπροστά στα τεράστια κύματα των ωκεανών της ανοιχτής αγοράς. Άρα, η πιστοληπτική γραμμή είναι η πιο σώφρων λύση, έστω κι αν καταρρίψει το κυβερνητικό ποίημα – αφήγημα με τη νέα «kolotouba» που θα προκύψει.
Από την άλλη πλευρά, είναι ζήτημα κοινής λογικής ότι ακόμη κι αν ρυθμιστεί το χρέος δεν θα λυθεί το πρόβλημα του τόπου, ούτε θα περιέλθει η Ελλάδα σε καλύτερη κατάσταση από άλλες υπερχρεωμένες χώρες που τη δανείζουν. Όπως η Ιταλία που δανείζεται με 3% για να δανείζει εμάς στη συνέχεια με… 1,5%.
Επιπλέον, είναι γνωστό ότι οι μεγάλες παρεμβάσεις που έγιναν στο χρέος το 2012, με το PSI και το OSI, βελτίωσαν τα μέγιστα τους ποιοτικούς δείκτες του χρέους και μείωσαν αποφασιστικά και δραστικά τους τόκους εξυπηρέτησή ς του. Με αυτόν τον τρόπο αν και το ονομαστικό χρέος της Ελλάδας είναι μεγαλύτερο από άλλων χωρών (Ιταλία, Πορτογαλία), εμείς καταβάλουμε λιγότερους τόκους για την εξυπηρέτησή του. Εμείς καταβάλλουμε τόκο 3,21% επί του ποσοστού του ΑΕΠ, ενώ οι Ιταλοί 9,96% κι οι Πορτογάλοι 4,24%.
Προσέξτε τώρα:
Όσοι στοιχειωδώς παρακολουθούν τις διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος, γνωρίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση ΔΕΝ έχει καμιά συμμετοχή! Αυτές γίνονται αποκλειστικά μεταξύ των δανειστών και δη της Ευρώπης και του ΔΝΤ.
Στο τραπέζι τους , οι κύριες συζητήσεις αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τον χρόνο. Δηλαδή, τις επιμηκύνσεις του χρέους. Κι υπάρχουν προς συζήτηση δυο κατευθύνσεις.
- Επιμήκυνση που μπορεί να δοθεί αν κι εφόσον συντρέχουν προϋποθέσεις κι αναλόγως της πορείας της Οικονομίας.
- Επιμήκυνση που μπορεί να δοθεί εκ των προτέρων στα υφιστάμενα δάνεια
Ανάμεσα σ’ αυτά θ’ αποφασιστεί κάτι, ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης.
Πόσο χρόνο;
Επιμήκυνση 10 ετών στο μισό του συνόλου των δανείων από τον EFSF είναι ίση με μέση επιμήκυνση 5 ετών για όσα χρωστάμε στην Ευρώπη. Δηλαδή, σχεδόν 240 δις ευρώ με μέση χρονική διάρκεια 25 χρόνια.
Με μια τέτοια επιμήκυνση τα δάνεια προς την Ευρώπη θα πάνε από τα 25 στα 30 χρόνια.
Κι η κυβέρνηση ζητά κι άλλο χρόνο. Χωρίς, όμως, να έχει αξιοποιήσει τον ήδη διαθέσιμο χρόνο αφού τα πάντα σε επίπεδο επενδύσεων και μεταρρυθμίσεων (Ελληνικό, αποκρατικοποιήσεις, ΔΕΗ, χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία, επιτάχυνση απονομής Δικαιοσύνης, αναδιάρθρωση κρατικών υπηρεσιών, κλπ) τα κρατά «παγωμένα» σε μακέτες., ενώ ότι αφορά το κράτος δεν το ακουμπάει.
Άρα, απαιτούμε περισσότερο χρόνο για να σώσουμε τη χώρα, χωρίς να κάνουμε τίποτα μέχρι τώρα, πλην των περικοπών στις συντάξεις και τη δραματική μείωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα.
Η ελάφρυνση χρέους που δεν θέλουμε
Το πιο σημαντικό ελληνικό ζήτημα αναφορικά με το χρέος αφορά τα δάνεια που λήγουν την στιγμή που η χώρα θα κάνει (υπό φυσιολογικές συνθήκες και …κανονική κυβέρνηση) βήματα μόνη της χωρίς την προστασία των μνημονίων.
Αυτό, υπολογίζεται σε 5 περίπου χρόνια, αφού τόσο απαιτείται για την επιστροφή της εμπιστοσύνης που θα επιφέρουν συρρίκνωση στα επιτόκια.
Κι η ανησυχία που επικρατεί σε δανειστές και σκεπτόμενους πολίτες το σοβαρό ενδεχόμενο η νυν κυβέρνηση να επιχειρήσει το σάλτο –μορτάλε, αρχίζοντας ν’ ακυρώνει ή να μην εφαρμόζει ψηφισμένα μέτρα μετά το φθινόπωρο.
Τι κάνουν ή το πρόκειται, λοιπόν, να κάνουν οι δανειστές;
Μάλλον θα συναρτήσουν την ελάφρυνση (με οποιαδήποτε μορφή) των πλησιέστερων λήξεων του χρέους, με την ανάληψη νέων δεσμεύσεων, μετά τη λήξη του μνημονίου. Ουσιαστικά, δηλαδή, νέο μνημόνιο!
Κι αυτό δεν το θέλει ο Αλέξης Τσίπρας αφού καταρρίπτει όσα υπόσχεται.
Εξ οι κι απορρίπτει την πιστοληπτική γραμμή, η οποία θα αποτελεί τη μεγαλύτερη ασπίδα της χώρας απέναντι στις θύελλες των αγορών.
Προσοχή:
Η ουσία όλων των ανωτέρω είναι ότι ενώ η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι έχει προτεραιότητα το χρέος, όταν φτάνει στο κρίσιμο θέμα της αναδιάρθρωσης των πλησιέστερων χρονολογικά δανείων, λειτουργεί κομματικά και μικροπολιτικά κι είναι απρόθυμη να δεχθεί την ελάφρυνση που δίνεται στην Ελλάδα.
Τα κυβερνητικά ψέματα κι οι αυταπάτες
Συμφώνως, λοιπόν, με όλα όσα αναφέραμε προηγουμένως, τίθεται το ερώτημα για ποιον λόγο η κυβέρνηση καλλιεργεί τέτοιες προσδοκίες στην κοινωνία, αφού γνωρίζει ότι η όποια (κι αν) ελάφρυνση του χρέους θα περιορισμένη και δεν λα λύνει το μέγιστο ζήτημα που είναι η υπερχρέωση;
Οι απαντήσεις είναι απλές.
Για να καλύψει τις ευθύνες της, για να ισχυρίζεται ότι κάτι κάνει, για να μπορεί να λέει στα προεκλογικά μπαλκόνια ότι οι …κακοί ξένοι δεν της επιτρέπουν να κυβερνήσει. Για να συντηρεί αντιευρωπαϊσμό, στοχεύουσα στο 60% που είπε «Όχι» στο κάλπικο δημοψήφισμα.
Φυσικά, με τόση άγνοια που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί ακόμη να ελπίζει ότι θα υπάρξουν ψηφοφόροι που θα θεωρήσουν ότι τους λέει αλήθεια κι ότι δίνει μάχες. Μη αναλογιζόμενοι ότι τα δεδομένα της ιστορίας των τριών τελευταίων χρόνων καταδεικνύει ότι είναι ικανός να πιάσει στα χέρια του χρυσάφι κι αυτό πάραυτα να γίνει άμμος! Μη αναλογιζόμενοι ότι ήδη έχει γεμίσει με συντρίμμια την οικονομία αλλά κι ότι άλλο (π.χ. εθνικά θέματα) έχει καταπιαστεί…
Ως επίλογο, οφείλουμε να θυμίσουμε κάτι που αποτελεί τρανό παράδειγμα πολιτικού καιροσκοπισμού.
Σήμερα ο Τσίπρας ζητά από την Ευρώπη (όπως αναφέραμε προηγουμένως) χρόνο και δη υπό την «ζώνη ασφαλείας» των χαμηλότοκων και προνομιακών δανείων. Πράττει άριστα! Άλλωστε, είναι τόσο χαμηλότοκα τα δάνεια, ώστε η χώρα τα τελευταία χρόνια ξοδεύει για τόκους τα μισά απ’ όσα ξόδευε το 2009. Και, επιπλέον, 40% μικρότερους τόκους απ’ όσους το 2001, όταν η Ελλάδα είχε το μισό χρέος!
Όταν, όμως, οι προηγούμενες κυβερνήσεις διαμόρφωναν με τους δανειστές αυτό το ευνοϊκό πλαίσιο το πολεμούσε με κάθε τρόπο. Κι είχε εξαγγείλει… εξεταστική επιτροπή για να κλείσει φυλακή τους… γερμανοτσολιάδες!!!
Δυστυχώς για τον τόπο, λίγο καιρό μετά, ο ίδιος ο Τσίπρας (πλην όλων των άλλων) υποθήκευσε όλη την Ελλάδα για 99 χρόνια…
