Όσο κι αν αντιπαθεί κάποιος τον Τραμπ σε πολιτικό κι αισθητικό επίπεδο, δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι με την ομιλία του στον ΟΗΕ, ανάμεσα στα άλλα που είπε, ανέφερε μια μεγάλη αλήθεια. Ότι, «τα περήφανα έθνη πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να προστατεύουν την ταυτότητα των κοινοτήτων τους, να μην επιτρέπουν να κατακλύζονται από ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί, με διαφορετικά έθιμα, θρησκείες, με τα πάντα διαφορετικά. Μετανάστες που έχουν παραβιάσει νόμους, έχουν υποβάλει ψευδείς αιτήσεις ασύλου ή έχουν ζητήσει καθεστώς πρόσφυγα για παράνομους λόγους, θα πρέπει, σε πολλές περιπτώσεις, να στέλνονται αμέσως στην πατρίδα τους. Συνεχίζοντας να έχουμε πάντα ανοικτή αγκαλιά μας και να είμαστε πραγματικά συμπονετικοί για μέρη και ανθρώπους που αγωνίζονται».
Είναι μια μέγιστη αλήθεια που δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κάποιος. Όμως, σκεφτείτε ΚΑΙ την τεράστια αντίφαση: Οι ΗΠΑ, δημιουργήθηκαν από τους κατατρεγμένους φτωχοδιάβολους από την Ευρώπη και την Αφρική. Αναπτύχθηκαν από εκείνους. Κι έτσι δημιουργήθηκε η τεράστια χώρα των ευκαιριών, με την απεριόριστη θρησκευτική ελευθερία και τους σπουδαίους φιλελεύθερους κανόνες. Με τεράστια καραβάνια ανθρώπων και εθνότητες από κάθε γωνιά της γης.
Σήμερα, αυτές οι ΗΠΑ, περιχαρακώνονται. Ο Τραμπ δείχνει ότι δεν θέλει να έχει σχέση μ’ αυτά. Όμως, επαναλαμβάνω, δύσκολα διαφωνεί κάποιος με όσα αναφέρει και διατυπώνονται στην αρχή αυτών των σκέψεων. Κι ο πρόεδρος των ΗΠΑ βάζει μάλιστα στο παιγνίδι και την Ευρώπη, αφού ανέφερε: «Η Ευρώπη αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Δέχεται εισβολή από δυνάμεις παράνομων μεταναστών που κανείς δεν έχει ξαναδεί. Κανείς δεν κάνει τίποτα για να το αλλάξει αυτό, για να τους πετάξει έξω. Η κατάσταση αυτή δεν είναι βιώσιμη. Και επειδή (οι Ευρωπαίοι ηγέτες) επιλέγουν να είναι πολιτικώς ορθοί, δεν κάνουν απολύτως τίποτα γι’ αυτή την κατάσταση».
Τι είπε ουσιαστικά και πίσω από τις λέξεις; «Πετάξτε τους μετανάστες στη θάλασσα». Κι η θέση αυτή, βρίσκει οπαδούς σε όλη την Ευρώπη. Τους περισσότερους σε Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία. Ακόμη και στη Μεγάλη Βρετανία. Ενώ σε Πολωνία και Ουγγαρία έχει καταστεί σχεδόν ολοκληρωτικά αποδεκτή η αντιμεταναστευτική πολιτική. Στη δε χώρα μας, από εκεί που επί ΣΥΡΙΖΑ είχαμε σύνορα…ξέφραγο αμπέλι, σήμερα μπαίνουν υπό περιορισμό οι παράνομοι μετανάστες, ενώ έχει καταργηθεί η αρχή ασύλου. Η σημερινή πολιτική, αγγίζει την εθνική ασφάλεια, την κοινωνική συνοχή, ακόμη και τις σχέσεις μας με την Τουρκία που χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ως μοχλό πίεσης.
Ναι, μας ξενίζει η κυνικότητα του Τραμπ στο ζήτημα. Ναι, πρέπει να επιμένουμε στη λύση αυτών των θεμάτων μέσω της διπλωματίας και της πολιτικής. Μα πρέπει να ομολογήσουμε ότι όλο και περισσότεροι συμφωνούν ενδομύχως μαζί του. Και διαφωνούν με τις θέσεις της Αριστεράς, είτε στα λόγια («…λιάζονται οι άνθρωποι») είτε στα έργα με τα σύνορα …ξέφραγο αμπέλι. Κάτι που δεν είναι εθνικώς χρήσιμο…
Είναι σαφές ότι παρόμοια θέματα λύνει η πολιτική. Μα σε έναν ταραγμένο κόσμο, δεν αρκεί ή δεν μπορεί. Κι είναι πιο σαφές ακόμη, ότι είναι πάρα πολλοί οι συμπολίτες που συμφωνούν απολύτως με τον Τραμπ, αλλά δεν εκφράζονται δημοσίως. Δεν είναι διατεθειμένοι να υποστούν την επιθετική εχθρότητα των «αριστερών» που ξεκινά στα λόγια αλλά εύκολα μπορεί να εξελιχθεί βιαίως.
Να πούμε ξεκάθαρα κάτι ακόμη: Η συζήτηση για τη μετανάστευση δεν είναι πλέον αντικείμενο ΜΟΝΟ των κομματικών επιτελείων ή των «ακραίων φωνών». Είναι μια πραγματικότητα που αφορά μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Η στροφή της κοινής γνώμης είναι εμφανής: Η κοινωνία απαιτεί ελέγχους, ασφάλεια, ρεαλισμό, ίσως και κυνικότητα. Κι αν αυτό δεν συμβεί, τότε θα κινηθεί μόνη της, με την τρισάθλια κι ύπουλη καθοδήγηση του λαϊκισμού και χωρίς δίχτυ ασφαλείας…
