Συστηματικά, άγαρμπα, άκομψα και κυρίως προβοκατόρικα η εφημερίδα «Αυγή», απόλυτο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, επιδίδεται σε άγριο bulling εις βάρος των μη αρεστών της.
Γνωστό αυτό.
Αλλά όταν μια ιστορική εφημερίδα, έστω και περιθωριακής κυκλοφορίας, επιδίδεται σε «δολοφονίες» μη αρεστών, τότε το πράγμα ξεφεύγει και αγγίζει τη σφαίρα πέρα των δημοκρατικών ορίων.
Σειρά αυτή τη φορά είχε ο Πύρρος Δήμας.
Ο πλέον επιτυχημένος αθλητής στην Ολυμπιακή ιστορία της Ελλάδας.
Κι όμως, ναι!
Αυτό το «ιερό τέρας» του ελληνικού και παγκόσμιου αθλητισμού στοχοποίησε η «Αυγή» κι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αθλιότητα πρώτου μεγέθους.
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις 10 Αυγούστου δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Πρωταθλητισμός χωρίς αθλητισμό», με υπογραφή του Δημήτρη Χρήστου.
Το άρθρο ξεκίνησε με αναφορές στη «σαθρή βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών στην άρση βαρών» και στις προκλητικές σπατάλες που έγιναν (πράγματι) την περίοδο πριν και κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας.
Γράφει χαρακτηριστικά η εφημερίδα:
«Υπέρμαχος της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα (Σ.Σ. ο συντάκτης του άρθρου), είχα γράψει σχετικό άρθρο ρεπορτάζ στην Ελευθεροτυπία για αυτή την πρόκληση. Η Άρση Βαρών για παράδειγμα, ήταν μια βιομηχανία εισαγωγής και ελληνοποίησης κατασκευής πρωταθλητών που απογειώθηκε λόγω της τεχνογνωσίας και του ρίσκου του ντοπαρίσματος».
Αλήθεια φίλτατοι;
Πότε πιάστηκε ντοπαρισμένος ο Πύρρος; Πότε; Στους εκατοντάδες ελέγχους, που υποβλήθηκε όλα τα χρόνια της τεράστιας καριέρας του;
Και σε τελική ανάλυση γιατί η WADA τον ανακήρυξε πρέσβη της;
Λάσπη του αισχίστου είδους!
Λάσπη επιπέδου καφενείου στον δημόσιο διάλογο.
Πιο κάτω, το επίμαχο άρθρο αναφέρεται στον μαζικό αθλητισμό που, αν είναι σωστός καλλιεργείται στα σχολεία.
Μα μόνο στα σχολεία φίλτατοι υποκριτές;
Γιατί όχι και στα πανεπιστήμια όπως γίνεται σε όλες της χώρες του κόσμου;
Θέλετε απάντηση; Απλή, απλούστατη;
Μα γιατί στα πανεπιστήμια διαβιούν οι κομματικοί στρατοί κι αυτοί που ο ΣΥΡΙΖΑ … συμπαθεί και περιθάλπει. Όπου το μόνο σπορ που επιτρέπεται να ανθεί είναι οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί κτιρίων.
Στο ίδιο σημείο, το επίμαχο άρθρο κάνει αναφορά στις ΗΠΑ την οποία αναφέρει «ως την πλέον οργανωμένη χώρα σε επίπεδο αθλητισμού και πρωταθλητισμού, με δεκάδες χιλιάδες υποτροφίες σε ταλαντούχους φοιτητές που συνδυάζουν πρωταθλητισμό, μόρφωση και επιστημονική κατάρτιση».
Ω, ποία υποκρισία ή συνειδητή αφέλεια.
«Μιλάει η Αυγή» για τις ΗΠΑ, όπου η εκπαίδευση είναι παροιμιώδης και κυρίως δεν υπάρχει το δημόσιο μονοπώλιο. Χώρια ότι στις ΗΠΑ δεν αρνούνται –όπως συστηματικά κάνει η Αριστερά στην Ελλάδα- την σύνδεση της επιχειρηματικότητας με τα πανεπιστήμια. Ούτε υπάρχουν καθηγητές που αρνούνται της αξιολόγησή τους και την απαιτούν ΜΟΝΟ από κάποιον Φίλη ή κάποιον Μπαλτά…
Κι ενώ, λοιπόν, στο επίμαχο άρθρο αναφέρονται αυτά, προκύπτει ξαφνικά το ρητορικό ερώτημα:
«Άλλωστε τι είδους άθλημα είναι αυτό που ένας πρωταθλητής αγωνίζεται μία ή δύο φορές σε τέσσερα χρόνια από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα, όπως ο Πύρρος Δήμας; Διότι έτσι δεν αγωνίζεσαι για την τιμή της πατρίδας και τη δόξα του αθλητισμού, αλλά για την τιμή της πατρίδας σου από τα παχυλά πριν και τα άλλα ευεργετήματα των αργομισθιών».
Λάσπη του αισχίστου είδους!
Λάσπη επιπέδου καφενείου στον δημόσιο διάλογο.
Προσβολή μέγιστη και απαράδεκτη εις βάρος του κορυφαίου.
Δεν χρειάζεται επεξήγηση αναφορικά με ποιον λόγο αποτελούν αυτά λάσπη, προσβολή και θλιβερή υποτίμηση της προσωπικότητας του Πύρρου Δήμα.
Τα επιτεύγματά του 15 χρόνια δίνουν την απάντηση.
Οι σκληρές και ματωμένες προπονήσεις καθημερινά εδώ κι εκεί, δίνουν την απάντηση.
Και σωστά αντέδρασε με την εξώδικο –προς το παρόν- διαδικασία ο Πύρρος Δήμας.
Το θλιβερό Αριστερό δημοσίευμα ουσιαστικά τον παρουσιάζει ως αργόσχολο, ύποπτο για ντόπινγκ, λαθρόβιο κατακτητή μεταλλίων σε τέσσερις συνεχείς Ολυμπιακούς αγώνες που αποσκοπούσε σε προσωπικά οφέλη…
Ποιον; Αυτόν που ως αμούστακο παιδαρέλι στη Βαρκελώνη έκανε την Ελλάδα να ριγεί από συγκίνηση όταν σήκωνε τα βάρη και φώναζε κάτω από τη μπάρα «Για την Ελλάδα»…
Ποιον; Αυτόν που από την ημέρα που σταμάτησε τον αθλητισμό δεν κάνει άλλη δουλειά από το να επισκέπτεται σχολεία ανά την Ελλάδα και να μιλά για τις αξίες του αθλητισμού και του ευ αγωνίζεσθαι»….
Ποιον; Τον Πύρρο Δήμα των τριών χρυσών κι ενός χάλκινου Ολυμπιακών μεταλλίων (1992 Βαρκελώνη, 1996 Ατλάντα, 2000 Σίδνεϊ, 2004 Αθήνα).
Ποιον; Τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή (1993 Μελβούρνη, 1995 Βαρσοβία, 1998 Ελσίνκι).
Ποιόν; Τον τρίτο νικητή στους πανευρωπαϊκούς του 1993, τον σημαιοφόρο της Ελλάδας το 2004, τον βραβευμένος ως καλύτερο αθλητή του 20ου αιώνα από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Άρσης Βαρών (2005 Κωνσταντινούπολη), τον πέντε φορές ψηφισμένο (1992, 1993, 1995, 1996, 2000) ως καλύτερος Έλληνας αθλητής.
Ποιόν; Τον αθλητή τον οποίο η WADA (παγκόσμιος οργανισμός αντιντόπινγκ) ανακήρυξε πρέσβη καταπολέμησης του ντόπινγκ στον αθλητισμό.
Σωστά, λοιπόν, αντέδρασε ο Πύρρος Δήμας με το εξώδικό του. Μαζί του είναι όλη η Ελλάδα.
Και τι ψέλλισε η Αυγή κι ο συντάκτης της ως απάντηση;
Ιδού:
«Αγαπητέ κύριε Δήμα, δηλώσατε ότι θιχτήκατε από το συγκεκριμένο άρθρο που έθεσε το θέμα εξαφάνισης της ελληνικής βιομηχανίας παραγωγής Ολυμπιονικών στην Άρση Βαρών. Δηλώσατε πως θιχτήκατε από την κρίση μου, ότι η Άρση Βαρών έτσι όπως εξελίσσεται, δεν είναι πλέον άθλημα, όταν μεταξύ δύο διοργανώσεων Ολυμπιακών Αγώνων οι αθλητές αγωνίζονται μια – δυό φορές.
Ενοχληθήκατε από τη φράση, έτσι προγραμματισμένοι μόνο ή κυρίως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αγωνίζονται για την παρτίδα τους και τα άλλα ωφελήματα. Καθώς τέτοια ωφελήματα δεν υπάρχουν για κανέναν άλλο αθλητή του αθλήματος αυτού στις σοβαρές χώρες, επιτρέψτε μου να το θεωρήσω σοβαρό κίνητρο.
Ένας Ολυμπιονίκης που σέβεται την αγάπη και τις τιμές του λαού, προσέχει την υστεροφημία του, την οποία στην περίπτωση σας, πλήξατε σοβαρά, νοικιάζοντας το όνομά σας στο ΠΑΣΟΚ -στη χειρότερη περίοδό του- και επί δύο και κάτι χρόνια που μείνατε βουλευτής σχεδόν άφωνος!
Και αν αγαπούσατε πολύ το άθλημα που σας ανέδειξε δεν θα προσπαθούσατε να υπερασπιστείτε τα κακώς κείμενα της εποχής Σγουρού, τότε που είχε μετατρέψει την ομοσπονδία σε κάτι σαν κλαδική του ΠΑΣΟΚ.
Αυτή είναι η ελεύθερη γνώμη μου και με αυτή προσπάθησα να φανώ χρήσιμος, αναδεικνύοντας το ζήτημα της εξαφάνισης του αθλήματος και όχι ασφαλώς να σας θίξω προσωπικά».
Τι λέει ουσιαστικά ο συντάκτης κι η εφημερίδα;
Ότι όλος αυτός ο διασυρμός του Ολυμπιονίκη, παγκόσμιου πρωταθλητή και οικογενειάρχη, γίνεται επειδή τόλμησε να εκλεγεί βουλευτής με άλλο κόμμα και δη το ΠαΣοΚ!
Κι επειδή ως… αθλητής δεν είπε κάποτε στον Σγουρό να μη κάνει την Άρση Βαρών…. κλαδική του ΠαΣοΚ!
Λάσπη!
Bulling!
Φασιστική λογική! Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας…
Και φυσικά… η πισινή κωλοτούμπα (συνηθισμένοι άλλωστε με αυτές στην Αριστερά) στη τελευταία φράση της απάντησης της εφημερίδας και του συντάκτη.
Με προφανή συμβουλή νομικών κύκλων…
Ντροπή και πάλι ντροπή.
Όλο το άρθρο του Δ. Χρήστου, όπως δημοσιεύτηκε στην Αυγή
Η Άρση Βαρών για παράδειγμα, ήταν μια βιομηχανία εισαγωγής και ελληνοποίησης κατασκευής πρωταθλητών που απογειώθηκε λόγω της τεχνογνωσίας και του ρίσκου του ντοπαρίσματος.
Παρακολουθώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο αναλογίστηκα πού χάθηκε εκείνη η περίφημη σχολή της Ελληνικής Άρσης Βαρών την οποία είχαμε ονομάσει “ντριμ τιμ” για τις επιτυχίες της και τη συγκομιδή των ολυμπιακών μεταλλίων που έφερε στη χώρα; Πού πήγε; Τι έγινε εκείνο το δαπανηρό “παλάτι της Άρσης Βαρών” που χτίστηκε για τις ανάγκες του αθλήματος κάπου στη Νίκαια, ώστε από εκεί να βγαίνουν περισσότεροι Έλληνες Ολυμπιονίκες; Η απάντηση έχει πολλές πτυχές. Πρώτον, δεν υπήρχε αθλητισμός. Η Άρση Βαρών ήταν μια βιομηχανία εισαγωγής και ελληνοποίησης κατασκευής πρωταθλητών που απογειώθηκε λόγω της τεχνογνωσίας και του ρίσκου ντοπαρίσματος. Θυμάμαι μια σύσκεψη πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας όταν μετά τα 10 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια της Άρσης Βαρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, της Ατλάντα και του Σίδνεϊ, άνοιξαν την όρεξη των κατασκευαστών ολυμπιονικών (Σγουρός και Ιακώβου) που ζήτησαν κονδύλια για το άθλημα, υποσχόμενοι πολλά μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, που θα δόξαζαν τη χώρα και την κυβέρνηση. Όταν άκουσε το πρόγραμμα ο Σημίτης, απάντησε: Πάρτε τα λεφτά, κάντε ό,τι νομίζετε, αλλά αν πάει κάτι στραβά, να ξέρετε ότι εγώ δεν ήξερα τίποτα.
ΑΥΤΗ η βιομηχανία έσκασε λίγο πριν και κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004, όταν τα κρούσματα ντοπαρισμένων πρωταθλητών έρχονταν σε ρυθμούς πολυβόλου. Θυμάστε εκείνη την περίφημη φράση του μεγάλου κόουτς Χρήστου Ιακώβου όταν συνελήφθη ντοπέ ο αρσιβαρίστας Λεωνίδας Σαμπάνης; Κάποιοι έριξαν κάτι στη σούπα του Λεωνίδα, δήλωσε ο μέγας προπονητής! Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα του αθλήματος και πάνε στράφι τα εκατομμύρια που έπεισαν τον Σημίτη να επενδύσει (!) για το παλάτι στη Νίκαια. Έκτοτε το άθλημα επέστρεψε εκεί που ήταν. Στην αφάνεια. Άλλωστε τι είδους άθλημα είναι αυτό που ένας πρωταθλητής αγωνίζεται μία ή δύο φορές σε τέσσερα χρόνια από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα, όπως ο Πύρρος Δήμας; Διότι έτσι δεν αγωνίζεσαι για την τιμή της πατρίδος και τη δόξα του αθλητισμού, αλλά για την τιμή της παρτίδος σου, από τα παχυλά πριμ και τα άλλα ευεργετήματα των αργομισθιών.
ΟΛΑ αυτά και άλλα πολλά θα ήταν αρκετή αιτία για σοβαρό προβληματισμό. Για προβληματισμό, όχι για την κατασκευή πρωταθλητών χωρίς αθλητισμό, αλλά για τη δημιουργία αθλητικού κινήματος. Για να δημιουργήσεις όμως κάτι τέτοιο, πρέπει να έχεις όραμα και να αντλείς εμπειρίες από προηγμένες χώρες στο αθλητικό κίνημα. Ο μαζικός αθλητισμός καλλιεργείται από τις μικρές ηλικίες του ανθρώπου. Και η πλέον οργανωμένη μορφή σε αυτές τις ηλικίες είναι το σχολείο, από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο. Εδώ σε αυτή τη χώρα ο σχολικός αθλητισμός καταργήθηκε ολοσχερώς σε όλες τις βαθμίδες. Τα παιδιά τον ανακαλύπτουν όταν και εφόσον οι γονείς τους έχουν λίγα χρήματα για να τα γράψουν στα τμήματα αθλητικών συλλόγων που παρέχουν προπόνηση έναντι κάποιας αμοιβής, για να καλύπτουν τις ανάγκες τους. Από εκεί και πέρα, όσοι έχουν ταλέντο και οικογενειακή υποστήριξη προχωράνε μέχρι η σύγκρουση ανάμεσα στις σπουδές και την αθλητική καριέρα να τους πάει ή μπροστά ή να τους θέσει -λόγω ασυμβιβάστου- εκτός αθλητισμού. Το ζήτημα αυτό έχει επιλυθεί στις ΗΠΑ, την πλέον οργανωμένη χώρα σε επίπεδο αθλητισμού και πρωταθλητισμού, με δεκάδες χιλιάδες υποτροφίες σε ταλαντούχους στον αθλητισμό φοιτητές που θέλουν να συνδυάσουν πρωταθλητισμό, μόρφωση και επιστημονική κατάρτιση.
ΠΡΟΣ αποφυγή παρεξηγήσεων δεν ζητάω κάτι αντίστοιχο από μια χώρα και ένα κράτος που δεν μπορούν ακόμα να επιλύσουν το θέμα της φοροδιαφυγής και της άρτιας λειτουργίας του δημόσιου τομέα. Απλά εύχομαι, μόλις επιλυθούν τα ζωτικά προβλήματα τα οποία απειλούν το παρόν και το μέλλον του τόπου, να βρεθεί χρόνος και ικανοί πολιτικοί να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν τα σχολικά προγράμματα του αθλητισμού. Γιατί ο αθλητισμός είναι μεγάλο σχολείο για την προσωπικότητα των νεαρών παιδιών. Η αναβάθμιση της αθλητικής παιδείας είναι δύσκολο αλλά σπουδαίο έργο για την ολοκλήρωση καλών ανθρώπων και σωστών πολιτών, όπως γνώριζαν οι σοφοί αρχαίοι ημών πρόγονοι.
