Έλαβα κάποια email από φίλους αναγνώστες με αφορμή κάποια πράγματα που έγραψα στο χθεσινό άρθρο του Έμβολου με τίτλο «Άρχισαν τα κεράσματα στους… ευεργέτες»… Διαμαρτύρονταν ή διαφωνούσαν για τη θέση μου ότι εμείς που τιμούμε τα όρια και τους κανόνες της δημοκρατίας και σεβόμαστε την άλλη άποψη, δεν μπορεί να επιχαίρουμε για την επίθεση και τους προπηλακισμούς με καφέδες και νερά τους Νίκο Φίλη και Νίκο Ξυδάκη.
Ισχυρίζονταν ότι … καλά τους έκαναν!
Μπορώ να κατανοώ την αγανάκτηση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας για όσα έκαναν και κάνουν οι πολιτικές των κυβερνητικών στελεχών.
Όμως δεν μπορώ να γίνω ίδιους μ’ αυτά τα στελέχη. Δεν μπορώ ν’ ακυρώνω τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην οποία πιστεύω. Όπου η ελευθερία της άποψης κι ο σεβασμός της προσωπικότητας θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ. Δεν μπορώ ν’ αρνηθώ την πεποίθησή μου ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου οφείλει να είναι καθολική, χωρίς εξαιρέσεις ή αστερίσκους. Πιστεύω αταλάντευτα ότι στη δημοκρατία οι διαφωνίες επιλύονται με συζήτηση, κριτική (όσο σκληρή κι αν είναι) και εκλογές. Κι όχι με προπηλακισμούς, ύβρεις, γιαουρτώματα κι αυτοδικίες.
Κι αυτή είναι μια βασική διαφορά μου (μας) από τον λαϊκισμό και τα άκρα. Εμείς απαρνούμαστε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, ενώ οι Αριστερούληδες και Μαρξιστές τη θεωρούν πολιτικό τους όπλο ή «μαμή της ιστορίας». Θυμόμαστε όλοι τι δηλώσεις έκαναν οι νυν κυβερητικοί όταν τα στελέχη της τότε κυβέρνησης υφίσταντο τη βία των πεζοδρομίων. Δηλώσεις ντροπής για ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα. Και δεν μπορώ να ξεχνώ ότι το πιο πρόσφατο θύμα του Αριστερού εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας, ο Λουκάς Παπαδήμος, έμεινε ένα μήνα στο νοσοκομείο κι η κεφαλή της κυβέρνησης δεν πήγε καν μια συμβολική επίσκεψη συμπαράστασης.
Μα, ξαναλέω, δεν είμαστε ίδιοι.
Θέλω να πιστεύω ότι όσα συνέβησαν σε Φίλη και Ξυδάκη, να τους δώσει τη δυνατότητα ν’ αναλογιστούν τον πολιτικό λόγο του Κύρκου, του Ηλιού, του Πασαλίδη. Κι ότι δεν θα συνεχίσουν να δίνουν ασυλία στον εκτσογλανισμό της πολιτικής μας ζωής που εκείνοι υπέθαλψαν από το 2008 κι ύστερα. Όλη αυτή η Αριστερή δράκα που αποκαλούσε «παιδιά» τους κοκκινοτραμπούκους της εξτρεμιστικής Αριστεράς που έκαιγαν (καίνε ακόμη), έσπαγαν (σπάνε ακόμη), έφτιαχναν γκέτο σε περιοχές της χώρας (ακόμη το κάνουν) ή προσέφευγαν συστηματικά σε παράνομες πράξεις (ακόμη το κάνουν), ελπίζω να μπορέσει να κατανοήσει πόσο έχει πλήξει τη δημοκρατία μας.
Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι θα το πράξουν, αλλά ας μου επιτραπεί να κρατήσω τον προσωπικό μου ρομαντισμό για την πολιτική….
Και κυρίως τις φιλελεύθερες –αστικές αρχές μου.
Χωρίς εξαιρέσεις για κανέναν…
