Τον Νοέμβριο, ο Γιώργος Κούδας θα έχει συμπληρώσει το πρώτο έτος της όγδοης δεκαετίας της ζωής του. Το θυμήθηκα προχθές σκαλίζοντας τα δημοσιογραφικά αρχεία, όταν «έπεσα» επάνω σε αυτά που τον αφορούν.
Και σκεφτόμουν ότι αυτός ο παίκτης είναι ο «Λευκός Πύργος» του βορειοελλαδίτικου ποδοσφαίρου και μια από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού. Σκεφτόμουν ότι αυτός ο παίκτης, αυτός ο άνθρωπος που περιδιάβαινε από τα δώδεκα χρόνια του τα χαλάσματα της Τούμπας, έγινε αιτία να διχαστούν όχι μόνο ο ΠΑΟΚ κι ο Ολυμπιακός, τη διετία 1966 -1968, αλλά εξ αιτίας τούτου σχεδόν όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σκεφτόμουν ότι ήταν ο παίκτης που έκανε 40 χιλιάδες να ριγούν στην Τούμπα, όταν ακουμπούσε τη μπάλα…
Ο Κούδας, λοιπόν. Που έγινε θρύλος, έγινε μέγιστη αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων, έγινε τραγούδι από τον Ρασούλη, τον Βαγιόπουλο και τον Νίκο Παπάζογλου, κόσμησε πρωτοσέλιδα εφημερίδων και περιοδικών, έγινε αφίσα σε χιλιάδες παιδικά δωμάτια, που απολαμβάνει ακόμη ύψιστες στιγμές σεβασμού και υπόληψης.
Ο Κούδας, που όταν ξεκίνησε να κλωτσάει, κλώτσαγε μπάλες φτιαγμένες από κουρέλια, εκεί στην παλιά λαχαναγορά και στα δρομάκια του Διοικητηρίου.
Ο Κούδας, που έβγαλε την πρώτη του φωτογραφία για το ποδοσφαιρικό του δελτίο στον ΠΑΟΚ, σε ένα φωτογραφείο της κακιάς ώρας στον Άγιο Θεράποντα, αφού πρώτα είχε γοητεύσει τον Αυστριακό, τότε, προπονητή του ΠΑΟΚ Βίλι Σέφτσκι. Σεπτέμβριος του 1958. Μόλις δώδεκα χρόνων.
Ο Κούδας, ο μαέστρος, ο γητευτής της μπάλας, ο άνθρωπος των ασίστ και των γκολ.
Που ακόμη και σήμερα κανένας δεν έχει ξεπεράσει τα 607 επίσημα παιγνίδια που έχει παίξει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Ούτε τα 504 που έπαιξε στο πρωτάθλημα.
Ο Κούδας, που τίμησε όσο λίγοι το εθνόσημο της φανέλας της εθνικής ομάδας.
Που τη φόρεσε ακόμη και σε ηλικία 49 ετών, στο παιγνίδι που δόθηκε προς τιμή του με την εθνική της ενωμένης, τότε -1995- Γιουγκοσλαβίας.
Ο Κούδας, των 220 γκολ, του ενός πρωταθλήματος και των δυο κυπέλλων.
Ο Κούδας, που έφτασε μια ανάσα από την Μπαρτσελόνα, αφού ακόμη κι ο μέγιστος Γιόχαν Κρόιφ ήθελε να τον έχει συμπαίκτη του.
Ο Κούδας, ο Μεγαλέξαντρος!
Ο Κούδας, ο Ζεύς!
Βρε τι θυμήθηκα σήμερα, ψάχνοντας τα κιτάπια…
