Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Δεν γνωρίζω τίποτα από αγώνες αυτοκινήτου και φόρμουλα 1! Ξέρω κάτι λίγα για τον Σουμάχερ, πιο λίγα για τον Χάμιλτον, το κόκκινο χρώμα της Φεράρι και… μέχρι εκεί. Α, βλέπω και τον Σακελλαρόπουλο κι άλλους φίλους να την παρακολουθούν με ευλαβική προσήλωση και … τρελαίνομαι.
Τα αναφέρω αυτά επειδή σήμερα έχουμε στο μενού … Φόρμουλα 1 και Χάμιλτον. Κάθισα, έψαξα, διάβασα, ρώτησα κι έμαθα ότι ο 35χρονος Βρετανός κατέκτησε μαθηματικά και τον εφετινό τίτλο, τον 7ο παγκόσμιο τίτλο της καριέρας του και ισοφάρισε το ρεκόρ του Σουμάχερ!
Είδα και βίντεο! Μόλις τερμάτισε τον άκουσα να απευθύνεται σε όλα τα παιδιά του κόσμου και να λέει συγκινημένος: «Ονειρευτείτε το ακατόρθωτο, μπορείτε κι εσείς να τα καταφέρετε». Κι ύστερα βγήκε από το αυτοκίνητό του και συνέχισε: «Αυτό που συμβαίνει τώρα το ονειρευόμουν από μικρός, όταν παρακολουθούσα τα γκραν-πρι. Αυτό που κατάφερα, ξεπερνά ακόμη και τα όνειρά μου. Να ονειρεύεστε. Αλλά να δουλεύετε σκληρά, να κυνηγάτε το όνειρό σας, να μην τα παρατάτε, ποτέ, και να μην αμφιβάλλετε για τους εαυτούς σας».
Ομολογώ ότι τα λόγια του Χάμιλτον ήχησαν τόσο ευχάριστα στ’ αυτιά μου, σαν βάλσαμο. Δεν είναι συνηθισμένα λόγια. Είναι λόγια ενός ανθρώπου που δεν γαλουχήθηκε ποτέ με λογικές ήσσονος προσπάθειας. Λόγια ενός ανθρώπου που από μικρό παιδί δεν έμαθε να κάνει κάτι άλλο από το να «παλεύει» και να «δουλεύει» για να φτάσει στην κορυφή και να απολαύσει από εκεί τη σαμπάνια της νίκης, της καταξίωσης, του προσωπικού του θριάμβου.
Θέλω να πω κι άλλα για τον Χάμιλτον. Ένα σκουρόχρωμο χαμίνι μιας πάμπτωχης οικογένειας που καταξιώθηκε στον κόσμο των λευκών και στο άθλημα των ευπόρων. Που είχε έναν πατέρα που δούλευε σε τρεις δουλειές και 20 ώρες το 24ωρο για να μπορεί να συντηρεί τα όνειρα του παιδιού του με το πρώτο ξεχαρβαλωμένο καρτ που του αγόρασε.
Κι ύστερα άρχισε η ανάβαση. Η Μακλάρεν διέκρινε στον μικρό τη στόφα ενός μελλοντικού παγκόσμιου πρωταθλητή και τον ενέταξε στις τάξεις της. Ήταν μόλις 12 ετών! Εκεί ανδρώθηκε ανάμεσα στις ώρες του σχολείου και σ’ αυτές στα γκαράζ της ομάδας και στις πίστες. Κι άρχισαν οι νίκες σε παιδικά πρωταθλήματα. Κι η ακόμη μεγαλύτερη ανέλκυση, μέχρι που έγινε team mate του σπουδαίου Φερνάντο Αλόνσο.
Η πρώτη σφαλιάρα (απαραίτητη στον δρόμο προς την κορυφή, όσο το μητρικό γάλα) ήχησε στο σβέρκο του το 2007, όταν έχασε τον παγκόσμιο τίτλο από τον Κίμι Ραϊκόνεν, μόλις για ένα βαθμό. Μα δεν κιότεψε. Δεν παραδόθηκε! Δεν το έβαλε κάτω. Συνέχιζε να παλεύει παρά το γεγονός ότι βρισκόταν σε μια ομάδα σε πλήρη παρακμή.
Μετά από πέντε χρόνια, η Mercedes του άνοιξε την πόρτα κι όπως λένε του παρέδωσε ένα αυτοκίνητο που είχε εξελίξει ο Σουμάχερ. Όσοι γνωρίζουν ισχυρίζονται ότι μόλις ο Χάμιλτον πάτησε το γκάζι της Mercedes αυτή… απογειώθηκε!
Το πάλαι ποτέ φτωχόπαιδο στο χωριό του, το Στίβενεϊτζ, δεν έφτασε μόνο στην κορυφή του κόσμου. Έχει φτάσει στο σημείο να εισπράττει μόνο από τη Mercedes περισσότερα από 60 εκ. ευρώ και να βρίσκεται στην 13η θέση των πιο ακριβοπληρωμένων αθλητών παγκοσμίως, συμφώνως με το Forbes! Χώρια διαφημιστικά κι άλλα συμβόλαια.
Όμως, παρά τα πλούτη (η περιουσία του εκτιμάται πλέον σε περισσότερα από 400 εκ. ευρώ), παρά τις κατακτήσεις στον κόσμο των γυναικών και τις πανάκριβες βίλες που διαμένει, παραμένει το ταπεινό παιδί που κάποτε ονειρευόταν να πάει βόλτα μια ώρα απόσταση, από το χωριό του στο Λονδίνο!
Αγαπητός στους φίλους και κυρίως στους συναδέλφους του, ο Χάμιλτον έγραψε ιστορία και θα μνημονεύεται εσαεί. Όχι μόνο ως ο σπουδαίος οδηγός αλλά κι ως ξεχωριστή προσωπικότητα, υπόδειγμα εργατικότητας κι αριστείας!
