Σε λίγες ημέρες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι ο μόνος πρωθυπουργός που θα εκλέξει συνεχόμενα, δυο προέδρους Δημοκρατίας! Κι όπως έλεγε προσφάτως πρόσωπο που συνομιλεί μέρα και νύχτα με τον Μητσοτάκη, δεν έχει αποφασίσει ακόμη για το πρόσωπο του (της) προέδρου της Δημοκρατίας. Έχει καταλήξει σε κάποια πρόσωπα, έχει αποκλείσει κάποια άλλα και φαίνεται ότι βρίσκεται στο στάδιο στο τελευταίο στάδιο επεξεργασίας.
Όποιος αναζητά διαρροή του ονόματος, δεν θα τη βρει. Ούτε από δήθεν πηγές πληροφόρησης εντός κι εκτός του Μεγάρου Μαξίμου. Ούτε τον καφετζή ή τον αστυνομικό βάρδια που βλέπει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Κι όσα ακούγονται ως δήθεν … σίγουρες πληροφορίες, αποτελούν αποκυήματα πλούσιας φαντασίας… Άρα, μέχρι να ανακοινώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός το πρόσωπο που θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας, όσα κυκλοφορούν κι ακούγονται θα πρόκειται για υπερβολές ή μυθεύματα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι εκτιμά δυο παραμέτρους:
Α. Να επιλέξει πρόεδρο που δεν θα αποσυσπειρώσει τη ΝΔ.
Β. Να επιλέξει πρόεδρο που δεν θα αποσυσπειρώσει μεν τη ΝΔ, αλλά θα επαναβεβαιώσει την υπεροχή του πρωθυπουργού στον χώρο του Κέντρου, που δίνει άλλωστε τις εκλογικές νίκες.
Εκείνο λοιπόν που μπορεί κάποιος να κάνει, είναι μόνο προσεγγίσεις κι εκτιμήσεις. Με πάσα επιφύλαξη.
Η περίπτωση ανανέωσης της θητείας της νυν προέδρου Κατερίνας Σακελλαροπούλου ,είναι μεν στο τραπέζι αλλά έχει υποχωρήσει αισθητά. Πολλοί εκ των βουλευτών της ΝΔ που δεν ψήφισαν τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την είδαν το ίδιο βράδυ να πανηγυρίζει σε πάρτι ομοφύλων και μη, δύσκολα θα την υπερψηφίσουν, αφού θα είναι σχεδόν αδύνατο να πάνε στις περιφέρειές τους και να μπορούν να δικαιολογήσουν την θετική στο πρόσωπό της προέδρου ψήφο. Δύσκολα λοιπόν τα πράγματα για την περίπτωση της νυν προέδρου.
Οι περιπτώσεις των δυο τραπεζιτών Λουκά Παπαδήμου και Γιάννη Στουρνάρα, είναι ενδιαφέρουσες αφού αποτελούν δυο προσωπικότητες που, ενώνουν τον αστικό κόσμο. Δεν αποτελούν πρόσωπα από τις τάξεις της ΝΔ, αλλά κι οι δυο έχουν πορεία με τη ΝΔ.
Να θυμίσουμε ότι ο Λουκάς Παπαδήμος υπήρξε πρώην Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κι ανέλαβε υπηρεσιακός πρωθυπουργός όταν η χώρα βρισκόταν υπό πλήρη κατάρρευση, το 2011. Ανέκοψε την πορεία της Ελλάδας στον γκρεμό, φρόντισε την αναδιάρθρωση του χρέους και τελικά στοχοποιήθηκε ανελέητα από την Αριστερά και κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εναντίον του έγινε μια ελεεινή απόπειρα δολοφονίας κι είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν πήγε να τον δει στο νοσοκομείο! Επίσης, πρέπει να αναφέρουμε ότι υπήρξε ο διοικητής της ΤτΕ που φρόντισε την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, επί κυβέρνησης Σημίτη.
Ο Γιάννης Στουρνάρας υπήρξε ο υπουργός Οικονομικών στη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, το 2012 και κατάφερε το κλείσιμο του πρωτογενούς ελλείμματος και την επαναφορά της Ελλάδας σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης το 2014, εν μέσω σκληρών μνημονιακών μέτρων. Στοχοποιήθηκε σκληρά από τον ΣΥΡΙΖΑ κι εξακολουθεί να είναι πρόσωπο ασφαλείας στην ΤτΕ.
Ένα ερώτημα που μπορεί να τεθεί χάριν συζήτησης, είναι αν θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να προτείνει ως πρόεδρο της Δημοκρατίας την Άννα Διαμαντοπούλου. Η απάντηση μάλλον είναι θετική. Η Διαμαντοπούλου υπήρξε συνετή υπουργός ακόμη και σε κυβερνήσεις «πράσινου» λαϊκισμού, επιτυχημένη επίτροπος στην ΕΕ, ενώ ο Μητσοτάκης τη στήριξε το 2020 στην υποψηφιότητά της για τη θέση του επικεφαλής του ΟΟΣΑ. Όμως, όπως και να το κάνουμε και με δεδομένη την κομματική της επαενεργοποίηση στο ΠαΣοΚ, δύσκολα θα μπορούσε να προχωρήσει μια τέτοια υποψηφιότητα, χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα στη ΝΔ.
Θα μπορούσε να προταθεί η Λίνα Μενδώνη; Δύσκολα! Μπορεί να είναι η καλύτερη υπουργός Πολιτισμού της μεταπολίτευσης ΄-με έργο ουσίας κι όχι λάμψης που είχε η Μελίνα- μπορεί να είναι η κύρια υπεύθυνη της τροπής που έχει λάβει το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών της Ακρόπολης, με συγκεκριμένα πλέγματα ενεργειών, αλλά μάλλον δεν διαθέτει κάτι περισσότερο από την νυν πρόεδρο. Δηλαδή διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά.
Τι μένει; Αν κι υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες με δυνατότητες να «κατοικήσουν» στο Προεδρικό Μέγαρο, αν η επιλογή λάβει αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά, οι Τασούλας και Βενιζέλος.
Ο πρώτος επιτυχημένος πρόεδρος της Βουλής και σάρκα εκ σαρκός της ΝΔ και σαφή διείσδυση σε άλλους χώρους. Θα συγκεντρώσει όμως υπερκομματικές ψήφους; Δύσκολα.
Ο δεύτερος είναι ίσως η κορυφαία προσωπικότητα της πολιτικής σκηνής κι είναι εκτός αυτής. Πρέπει να του αναγνωριστεί ότι αν συνειδητά δεν επέλεγε τη σωτηρία της χώρας κι όχι την κομματική ή την προσωπική του πολιτική επιβίωση, θα ήταν διαφορετική τόσο η πορεία της Ελλάδας, όσο και του ίδιου. Ανάλωσε μεγάλο κομμάτι από το πολιτικό του κεφάλαιο για να γίνει… αντιπρόεδρος του Σαμαρά! Κι είναι ο άνθρωπος που αντιμετώπισε την πιο χυδαία στοχοποίηση από τη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ.
Προσέξτε κι αυτό: Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αν γίνει πρόεδρος ο Βενιζέλος, θα δημιουργηθεί δεύτερος πόλος εξουσίας στο Προεδρικό Μέγαρο, λόγω της πληθωρικής προσωπικότητάς του. Όμως αυτό δύσκολα μπορεί να συμβεί, αφενός λόγω των συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων της Προεδρίας κι αφετέρου επειδή ο Βενιζέλος έχει αποδείξει την θεσμικότητά του ως αντιπρόεδρος του Σαμαρά!
Είναι κι αυτό: Ο Βενιζέλος αποτελεί το μικρότερο ρίσκο για τον Μητσοτάκη. Δύσκολα θα αμφισβητηθεί η επιλογή του από βουλευτές της ΝΔ, ακόμη κι από τον διαγραμμένο Σαμαρά (μαζί συγκυβέρνησαν), ενώ θα περπατήσει και πάλι σε όλο το χωράφι του πολιτικού Κέντρου.
Αυτά που αναφέρουμε είναι απλές εκτιμήσεις. Τίποτα περισσότερο. Η ουσία είναι ότι ο Μητσοτάκης μετρά συνεχώς τα δεδομένα του. Μπορεί και με πρόσωπα που δεν μπορούμε να διανοηθούμε. Κι εκείνο που έχει σημασία είναι το ζητούμενό του. Πολιτικός, δικαστής, ακαδημαϊκός ή τεχνοκράτης; Κι η αιτιολογία της πρότασης θα κρίνει και την τελική πρόταση. Η δε επιθυμία του για εκλογή προέδρου με ευρεία συναίνεση, ασφαλώς θα αποτελεί νέα κορυφαία εξέλιξη για το δικό του πολιτικό κεφάλαιο, κυρίως όμως για το πολιτικό κλίμα της χώρας.
