Να θυμηθούμε μερικά παλιά μα να σχολιάσουμε και νέα.
Στον καιρό της πανδημίας, ο άνθρωπος που ανέλαβε τον πιο δύσκολο ρόλο ήταν ο σπουδαίος καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας. Ανέλαβε τον ρόλο του ενημερωτή ή και καθοδηγητή της «ζαλισμένης» κοινής γνώμης. Κάθε απόγευμα στην τηλεόραση, εξηγούσε και φώτιζε πτυχές του μεγάλου ζητήματος που είχε ενσκήψει. Ουσιαστικά μάλιστα, καθοδηγούσε και την κυβέρνηση.
Τότε, δειλά στην αρχή και απροκάλυπτα πιο ύστερα, τα τρολ του ψεκασμού και του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να τον υπονομεύουν. Στην αρχή αμφισβήτησαν την επιστημονική του ανεξαρτησία κι ευθυκρισία του. Τον στοχοποίησαν επειδή δεν… υποχρέωσε τον Μητσοτάκη σε υποχρεωτικά μαζικά τεστ, έστω κι αν αυτά δεν υπήρχαν. Ο Πολάκης τον αμφισβήτησε λέγοντας ότι τα εμβόλια που προτείνει δεν είναι δοκιμασμένα, βούτυρο στο ψωμί των «ξεκ», ενώ από την εν γένει κριτική στάση δεν έλειψαν οι Γεροτζιάφας, Ηλιόπουλος και Λινού. Τους ενοχλούσε ο καθηγητής, στην προσπάθειά τους να κάνουν αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη μέσω… πανδημίας. Τους ενοχλούσε που ο καθηγητής ήταν θρησκευόμενος, που είχε πολυμελή οικογένεια, που φορούσε …κιτρινισμένο/γαργιασμένο φανελάκι, που έκανε ότι έλεγε ο ….επιτετραμμένος του Μητσοτάκη… Χαρδαλιάς. Δηλαδή να κλείνει τους Έλληνες στα σπίτια τους. Μέχρι κι ότι έκλεισε θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ, έλεγαν. Ο δε Τσίπρας, πρότεινε τότε ως υπουργό Υγείας, την καθηγήτρια Ιατρικής Αθηνά Λινού, ως να κυβερνούσε ο ίδιος.
Αυτά έγιναν τότε.
Σήμερα ο άνθρωπος που μέσα στα σύννεφα του ψεκασμού και της αμφισβήτησης έδειχνε τον δρόμο της επιστήμης, δεν είναι στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ, όπως προεξοφλούσαν, αλλά στο «Αττικό» νοσοκομείο, να γιάνει ανθρώπους και να λύνει προβλήματα.
Ταυτοχρόνως, η καθηγήτρια Ιατρικής Αθηνά Λινού, που μας έλεγε ότι ο ιός δεν κολλάει με την θεία κοινωνία κι ο Τσίπρας πρότεινε για υπουργό Υγείας, είναι υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ! Το ίδιο κι οι Γεροτζιάφας, Όθων Ηλιόπουλος που εγκατέλειψε το ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συγγνώμη από τον καθηγητή Τσιόδρα δεν ζητήθηκε! Ούτε καν για τα προσχήματα ή για να δείξουν ότι υπάρχει φιλότιμο.
Μα μήπως ζητήθηκε συγγνώμη για την τρολιά της … νεκρής Μαρίας στον Έβρο ή για το … νερό που ιδιωτικοποιείται ή για την… τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης;
Πάμε παρακάτω.
Είμαστε στην περίοδο του «πραξικοπήματος» εναντίον του Ερντογάν. Στη χώρα μας φτάνουν οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί και ζητούν πολιτικό άσυλο. Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ανέντιμα και με τη δέουσα δουλοπρέπεια, έταξε στον Ερντογάν την επιστροφή/ παράδοσή τους. Κάτι που θα ισοδυναμούσε με την φυσική τους εξόντωση!
Τότε, μια νέα γυναίκα με σημαντική διαδρομή στον επαγγελματικό και ακαδημαϊκό στίβο, βγήκε μπροστά για να αποτραπεί η παράδοση/εξόντωση των οκτώ Τούρκων ικετών. Ήταν η Ειρήνη Αγαπηδάκη.
Προσέξτε: Την ίδια περίοδο, η τότε αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ Ζαχαρούλα Τσιριγώτη, ήταν υπεύθυνη για τους αλλοδαπούς. Ήταν ο άνθρωπος που επιχείρησε να υλοποιήσει τη βούληση Τσίπρα για τους οκτώ Τούρκους. Τη σιγοντάριζαν, στενός συνεργάτης του Αλέξη κι η Τουρκάλα σύντροφός του, που ήταν πολιτική αρμόδια της τουρκικής πρεσβείας για την επιστροφή των οκτώ. Μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης από τον Άρειο Πάγο και τη ΣτΕ, οι Τούρκοι κρατήθηκαν σ’ ένα ελεεινό ανήλιαγο κελί, ως εγκληματίες ή γουρούνια! Έργο της Ζαχαρούλας Τσιριγώτη, που ως δεσμοφύλακας ενός …ελληνικού εξπρές του μεσονυκτίου, έδειχνε τη δημοκρατική της ευαισθησία.
Μα είχε κι άλλα: Τα περιγράφει ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Απόστολος Δοξιάδης, ο οποίος μαζί με την Αγραπιδάκη, τον αείμνηστο Σταύρο Τσακυράκη, τον Νίκο Αλιβιζάτο και μερικούς άλλους επιφανείς Έλληνες είχαν αναλάβει να σώσουν το φιλότιμο των Ελλήνων.
Γράφει ο Δοξιάδης: «Όταν το δικαστήριο άφησε τον πρώτο ελεύθερο, ο υπουργός Μουζάλας προσέβαλλε την απόφαση. Είχαμε πάει με τον απελευθερωθέντα στην Υπηρεσία Ασύλου, με τον Πρόεδρο του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και τον δικηγόρο του ανθρώπου στον Άρειο Πάγο. Αλλά λαμβάνοντας τις διαταγές της από το Μαξίμου, η Τσιριγώτη, για να μην γίνει η αρπαγή του ανθρώπου παρουσία μας, ξεγελώντας μας δόλια, με όλη τη δουλoπρέπεια και την πονηριά του Χατζηαβάτη, κρύβοντας για λίγο τον Βεληγκέκα μέσα της, μας απομάκρυνε από την Υπηρεσία Ασύλου όπου είχαμε και μας κάλεσε όλο γλύκα δίπλα, στο γραφείο της, τάχα “για να συζητήσουμε το που θα στεγαστεί τώρα που ελευθερώθηκε”. Ανάξιο και δειλό, γελοίο τέχνασμα, έμπνευση προσωπικότητας σάπιας. Και το έκανε μόνο και μόνο ώστε να αρπάξουν τον άνθρωπο χωρίς την παρουσία μας, άρα και την παρέμβασή μας, που θα ήταν ηχηρότατη και ντροπιαστική για την ίδια και το σύστημα που υπηρετούσε. Λογάριασε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί εκεί, στην Υπηρεσία, είχαμε αφήσει με τον άνθρωπο την Ειρήνη Αγαπηδάκη (το ξαναλέω: απλή πολίτη τότε) και την Ελένη Κουτσουράκη, δικηγόρο από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και εξ ίσου γενναία υπερασπίστρια του δίκιου των Οκτώ. Αυτές δεν τις λογάριασε η Τσιριγώτη ως επικίνδυνες και δεν τις φώναξε και αυτές για να τις ξεγελάσει στο γραφείο της. (Ποιος ξέρει, μπορεί να σκέφτηκε “γυναίκες είναι μωρέ, σιγά”) Αλλά όταν τα αστυνομικά όργανα που διέταξε η Τσιριγώτη άρπαξαν τον άνθρωπο — στην κυριολεξία άρπαξαν — η Ειρήνη και η Ελένη πιάστηκαν απάνω του και τον κρατούσαν, σαν καλές μανάδες που πάνε να σώσουν με προσωπικό κίνδυνο το παιδί τους, μέχρι που οι αστυνομικοί να τις διώξουν από πάνω του με σωματική βία».
Σήμερα, οι δυο γυναίκες βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια Επικρατείας των κομμάτων.
Η Ειρήνη Αγαπηδάκη στης Νέας Δημοκρατίας, ως γυναίκα, επιστήμονας, άνθρωπος με κοινωνική και ακαδημαϊκή πορεία.
Θα ήταν ευχής έργο να μαθαίναμε και με ποια κριτήρια τοποθέτησε ο Αλέξης Τσίπρας την Ζαχαρούλα Δεμερούτη στο αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ! Αρκεί ότι ήταν, όπως μας είπαν, η πρώτη αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ; Μα κι αν είναι έτσι, δεν παίζει ρόλο ότι με τη στάση της στο συγκεκριμένο θέμα, ντρόπιασε γαλόνια και την ίδια την ΕΛΑΣ;
Οι περιπτώσεις που αναφέραμε είναι χαρακτηριστικές.
Χαρακτηριστικές των διαφορών και του τρόπου σκέψης των δυο κομμάτων και των επικεφαλής τους. Χαρακτηριστικές πολιτικής κουλτούρας. Χαρακτηριστικές προς μίμηση αλλά και προς αποφυγή…
