Είδα με προσοχή κι ενίοτε με ένα κόμπο στο στομάχι τους Παραολυμπιακούς αγώνες. Σκέφτομαι ότι με τόση προσήλωση και συνέπεια δεν το είχα κάνει ποτέ.
Τους είδα με προσοχή επειδή συνειδητοποίησα ότι το όφειλα στους αθλητές που έπαιρναν μέρος. Τους είδα ενίοτε με κόμπο στο στομάχι, επειδή το παλικάρι ή η κοπέλα που έτρεχαν ή κολυμπούσαν, το έκαναν χωρίς μάτια, χέρια, πόδια ή και τίποτα από αυτά.
Θρίαμβος της ψυχής!
Κι όλοι μας, όλη η κοινωνία οφείλουμε σ’ αυτά τα παιδιά να γίνουμε καλύτεροι, δικαιότεροι.
Έβλεπα συχνά όλα αυτά τα χρόνια τον Νάσο Γκαβέλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Να πανηγυρίζει σε κάθε γκολ, να αγχώνεται σε χαμένες ευκαιρίες… Δεν τα έβλεπε, του τα περιέγραφε ο συνοδός του! Κι όμως, ποτέ δεν τον πλησίασα να του πω πόσο θαυμάζω αυτό που κάνει και πόσο μεγαλύτερη δύναμη διαθέτει από εμένα κι από όλους μας.
Μου λένε ότι αυτή η σπουδαία παραολυμπιονίκης, η Έλενα Παπασταματοπούλου, είναι φοιτήτρια στο 5ο έτος της Ιατρικής στα Ιωάννινα. Έχει κατακτήσει τίτλους σε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, αναδεικνύοντας την Ελλάδα στον χάρτη του para taekwondo. Κι όλα αυτά χωρίς χέρι!
Λεπτομέρεια: Όλα αυτά τα χρόνια η προπόνησή της ήταν κι είναι απέναντι σε αρτιμελείς αθλήτριες εφόσον στην Ελλάδα δεν υπήρχε εθνική ομάδα parataekwondo ,ούτε ομοσπονδία.
Τι να πει κάποιος για την Έλενα; Για τον Νάσο; Για όλους όσοι κατέκτησαν μετάλλια ή όσους «μάτωσαν» απλώς για να συμμετάσχουν;
Τι να πει κάποιος για τον Αντώνη Τσαπατάκη; Τον άνθρωπο που βρήκε τη δύναμη μετά το τροχαίο που τον καθήλωσε στην αναπηρική καρέκλα, να προσφέρει στην κοινωνία. Να γυρίζει την Ελλάδα για να μοιραστεί την εμπειρία του, προσπαθώντας να παρακινήσει και να εκπαιδεύσει τα παιδιά σε θέματα οδικής ασφάλειας και κανόνων κυκλοφορίας.
Τι να πει κάποιος για όλους αυτούς του ανθρώπους;
Δεν τους ξέραμε, ακόμη δεν τους ξέρουμε. Καμιά εφημερίδα, κανένας διαδικτυακός τόπος, κανένα περιοδικό τους έκαναν εξώφυλλο. Κανένας δεν μίλησε για τον δικό τους αγώνα ζωής. Μόνο στις τελευταίες σελίδες. Μόνο εκεί που δεν πέφτουν φώτα.
Μα η ζωή πάντα προσφέρει διεξόδους. Κι αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι, βρίσκουν την άκρη. Πάντα βρίσκουν την άκρη.
Για φανταστείτε ότι δίπλα στον Γκαβέλα βρέθηκε ο Νυφαντόπουλος και ταύτισαν τα βήματά τους, δεμένοι χέρι με χέρι. Δυάδα ομοούσιος. Οι δυο τους μέσα από τα 8 δις ανθρώπων του πλανήτη. Για φανταστείτε και την Κουβανή αθλήτρια με τα δεκάδες μετάλλια και τον άνθρωπό της, δεμένοι χέρι τρέχουν. Εκείνος είναι τα μάτια της κι εκείνη χωρίς να τον έχει δει ποτέ, έγινε και το ταίρι του με την ανάσα της! Ρίγος!
Για σκεφτείτε αυτούς τους ανθρώπους με τις σωματικές αδυναμίες, που υψώνουν εκατοντάδες κιλά στην άρση βαρών, λες κι είναι ο Πύρρος ή ο Κάχι. Για σκεφτείτε ανθρώπους χωρίς χέρια, που κολυμπάνε σαν τορπίλες, μόνο με την κίνηση των ποδιών τους!
Για σκεφτείτε. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι. Που είναι σαν εμάς, χωρίς να είναι σαν εμάς. Κι αντιμετωπίζουν κιόλας τοξικότητα, προκαταλήψεις και πύον!
Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν την επιτομή της θέλησης. Αυτής της θέλησης που τις περισσότερες φορές δεν επιδεικνύουμε εμείς, ακόμη και σε πολύ απλά ζητήματα.
Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι, μπορεί να είναι σαν εμάς, αλλά κατά βάθος δεν είναι.
Αυτοί χαμογελάνε! Αυτοί είναι αξιοσέβαστοι!
