Ήρθε ο Ερντογάν στο σπίτι μας κι ουσιαστικά ξεκαθάρισε ότι οι σχέσεις της χώρας του με τη δική μας δεν μπορούν να βελτιωθούν, παρά μόνο αν εμείς αποδεχθούμε τον διάλογο όπως τον ζητά η Άγκυρα.
Κι αυτό το ήξεραν οι δικοί μας μα προχώρησαν στην πρόσκληση.
Πλήρης αποτυχία, δηλαδή, και στην εξωτερική πολιτική.
Η οποία, ειδικά μετά την επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ δείχνει μια πρεμούρα να κλείσει όλα τα ανοικτά ζητήματα που κατά σύμπτωση βολεύουν τους Αμερικανούς.
Διαφορετικά, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε μια εξωτερική πολιτική που δεν έχει πρόβλημα να συζητήσει με τους Αλβανούς κι ας λένε ή κάνουν όσα κάνουν επιχειρώντας να θέσουν θέμα Τσάμηδων;
Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε μια εξωτερική πολιτική και δη στο Σκοπιανό για το όνομα της γειτονικής χώρας, η οποία ταυτίζεται απολύτως με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ;
Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι καλούμε τον Ερντογάν τη στιγμή που είναι απομονωμένος από όλη τη Δύση και μάλιστα παρουσιάζουμε την επίσκεψη ως δική μας πρωτοβουλία και μεσολαβητική μας προσπάθεια για την αποκατάσταση των σχέσεών του με τη Δύση;
Συμπαθάτε με, αλλά σε συνδυασμό με τις πληροφορίες για διάσταση απόψεων μεταξύ Μαξίμου και υπουργείου Εξωτερικών για κρίσιμα εθνικά ζητήματα, νιώθω απόλυτα ανασφαλής αναφορικά μ’ αυτά.
Προσέξτε:
Μόλις ο Τραμπ δήλωσε την απόφασή του να μεταφέρει την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, ο Τσίπρας είπε:
«Θεωρώ ότι είναι μια απόφαση που δεν συμβάλλει στην υπόθεση της ειρήνης σε μια περιοχή εύθραυστη, που ήδη φλέγεται από εντάσεις».
Ο Κοτζιάς είπε τα εντελώς αντίθετα:
«Το καθεστώς της Ιερουσαλήμ μπορεί να διευθετηθεί μόνο μέσω διαπραγματεύσεων και με τρόπο που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των δύο μερών, με σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο. Προς την κατεύθυνση αυτή η Ελλάδα υποστηρίζει τις προσπάθειες για την επανεξέταση άμεσων και ουσιαστικών διαπραγματεύσεων για την επίτευξη βιώσιμης λύσης δύο κρατών».
Δηλαδή, ο ένας αντιτίθεται στην απόφαση Τραμπ κι ο άλλος δεν είναι αντίθετος!
Πάμε στο ζήτημα της Αλβανίας.
Είναι γνωστό ότι μέχρι τον Μάρτιο αναμένεται η έκθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πρόοδο της Αλβανίας και την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Όμως, στην περυσινή ευρωπαϊκή έκθεση, με ευθύνη Κοτζιά, δεν αναφέρθηκε λέξη για τον αλυτρωτισμό της Αλβανίας εις βάρος της Ελλάδας, μετά την συνεχή επαναφορά από τον Ράμα του θέματος της Τσαμουριάς.
Θα εξακολουθήσει να το αγνοεί ο υπουργός Εξωτερικών και να υποστηρίζει απλώς ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα;
Δεν θα βάλει η χώρα μας ως προϋπόθεση για την έναρξη συνομιλιών Ευρωπαϊκής Ένωσης – Αλβανίας, βέτο για να σταματήσει τον αλβανικό αλυτρωτισμό;
Ο Κοτζιάς με τις πράξεις του «λέει όχι».
Ο Τσίπρας σιωπά.
Σε ότι αφορά το Σκοπιανό τα πράγματα είναι πιο σαφή.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πιέζουν για να κλείσει το ζήτημα της ονομασίας για γεωστρατηγικούς λόγους αλλά και για να προλάβουν διείσδυση της Ρωσίας στα Σκόπια.
Διπλωματικοί κύκλοι ισχυρίζονται ότι το όνομα «Σλαβομακεδονία» ή «Νέα Μακεδονία» δεν ενοχλεί κανένα από τα δυο μέρη. Το δε όνομα «Άνω Μακεδονία» ενοχλεί τους Βούλγαρους και τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, αφού περιέχει γεωγραφικό προσδιορισμό.
Μεθαύριο, ο μεσολαβητής Μάθιου Νίμιτς κι οι διαπραγματευτές Ελλάδας και Σκοπίων έχουν κρίσιμη συνάντηση στη Νέα Υόρκη.
Στο Σκοπιανό, όλα τα νήματα τα κινεί ο Κοτζιάς ενώ ο Τσίπρας απλώς προεδρεύει.
Τι θα κάνουμε εμείς ως χώρα;
Πολύ περισσότερο όταν για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να συμφωνηθεί το όνομα και μετά να γίνει δημοψήφισμα στα Σκόπια για αλλαγή του συνταγματικού ονόματος;
Τι θα κάνουμε αν έχουμε συμφωνήσει σε όνομα και το απορρίψουν οι εθνοτικοί και μειονοτικοί θύλακες του Γκρουέφσκι και των Αλβανοφώνων;
Δεν θα έχουμε γίνει ρόμπες;
Κι επιπλέον, τι θα γίνει στην ελληνική Βουλή που πρέπει, επίσης, να ψηφίσει για να γίνει μόνιμη η ενδιάμεση συμφωνία;
Τι θα κάνει τότε ο Καμμένος και μεγάλη μερίδα της Νέας Δημοκρατίας;
Θα κάνει πάλι ταξίδι στο εξωτερικό, όπως τότε με το σύμφωνο συμβίωσης;
Και γιατί να ψηφίσουν τα άλλα κόμματα για να σώσουν μια παραπαίουσα κι επικίνδυνη κυβέρνηση;
Όπως και νάναι, επειδή η επίσκεψη Ερντογάν κατέδειξε πως και στην Εξωτερική πολιτική όλα γίνονται στο πόδι, ας ευχηθούμε ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Ανοίγουν σχεδόν όλα μαζί μεγάλα ζητήματα.
