Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήτα τα επινίκια του Μίλτου Τεντόγλου, λίγη ώρα μετά τον αγώνα του στο Τόκυο, φορώντας το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Ο Ολυμπιονίκης λοιπόν, αφού είχε βγει στον στίβο πριν τον αγώνα του ως να πήγαινε για βουτιά στην παραλία, ανέφερε ότι ο αντίπαλός του Κουβανός ήταν καλύτερος από εκείνον κι εμφανίστηκε περίπου απολογούμενος που του πήρε τη θέση! Ταυτοχρόνως εξέλιπαν πλήρως από τον λόγο του κάθε είδους κραυγές για τα γονίδια της περήφανης φυλής, ενώ όσα είπε δεν περιείχαν ίχνος προσωπικών εξομολογήσεων και υποσχέσεων για ακόμη καλύτερες ημέρες.
Ξέρετε κάτι; Έχοντας «χωθεί» για πάρα πολλά χρόνια, λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης, στα άδυτα του αθλητισμού, σχεδόν σε όλα τα αθλήματα, διέκρινα για μοναδική φορά έναν αθλητή τόσο υψηλού επιπέδου και δη στην κορυφαία διοργάνωση του κόσμου, να συμπεριφέρεται τόσο χαλαρά, σχεδόν στα όρια του πλήρους ερασιτεχνισμού. Λες κι έπαιρνε μέρος σε διασυλλογική ημερίδα στα Γρεβενά.
Ο Τεντόγλου, όπως η Άννα Ντουντουνάκη που έκλαψε επειδή έκανε ρεκόρ που δεν ήταν αρκετό για να μπει στον τελικό, όπως ο Ντούσκος, όπως κι άλλα παιδιά, τα θαύμασα επειδή δεν φοβήθηκαν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους κι επειδή δεν εξέφρασαν μεγαλοϊδεατισμούς που ίσως δεν θα μπορούσαν να τηρήσουν. Όπως γινόταν κατά την περίοδο των «σοβιετικών χρόνων» του ελληνικού αθλητισμού, στην περίοδο του ΠαΣοΚ κυρίως. Που στόχευαν στο 2004 για να δείξουν ότι η ελληνική φυλή μπορεί και να διοργανώνει αγώνες (παρεμπιπτόντως οι φαραωνικές εγκαταστάσεις καταρρέουν εγκαταλελειμμένες) αλλά και να σαρώνει τα μετάλλια! Το ότι στην πορεία κάποια ελληνικά «μεγαθήρια» δεν έλαβαν καν μέρος στους αγώνες κυνηγημένοι για αρνήσεις εξετάσεων ντόπνινγκ ή κάποιοι (ες) βρέθηκαν να κάνουν σεξ με τη χημεία, το γνωρίζουν πια και τα μικρά παιδιά. Τότε το κράτος μπορεί να πλήρωνε ακόμη και τη χημεία! Οι δε αθλητές έκαναν βουτιές σε τέτοιες παροχές που δεν είχαν ούτε στην παλιά Σοβιετία! Μετρητά χρήματα, διορισμοί στις Ένοπλες δυνάμεις, πρακτορεία Προ-Πο και τόσα άλλα. Μάλιστα, εκείνα τα «σοβιετικά» χρόνια θεσπίστηκε ν’ αποκαλείται Ολυμπιονίκης κι ο έκτος της κατάταξης, ο οποίος φυσικά είχε μερίδιο στις δηλώσεις μεγαλοσχημόνων, ότι μας έκανε περήφανους. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα δημιουργήθηκε και σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών, ο μοναδικός στην υφήλιο. Πουθενά αλλού στον κόσμο Ολυμπιονίκες διαθέτουν …συνδικαλιστικό όργανο! Πουθενά!
Εν τω μεταξύ, μ’ αυτή τη λογική της Σοβιετίας διοχετεύθηκαν παντοιοτρόπως τεράστια κονδύλια προς τις Ομοσπονδίες. Παρ’ ότι διέθεταν το αυτοδιοίκητο. Όλοι βολεμένοι! Οι αθλητές με την δια βίου αποκατάσταση μα και τα χρήματα. Οι ομοσπονδίες με πολύ χρήμα στα ταμεία τους. Οι πολιτικοί με τις φωτό δίπλα στα μετάλλια ή στις διακρίσεις της 6ης θέσης κι οι φορολογούμενοι περήφανοι οσάκις άκουγαν τον εθνικό ύμνο ή άκουγαν για τον 6ο Ολυμπιονίκη. Η βιτρίνα να ήταν καλά.
Κι ύστερα; Κι ύστερα κι ύστερα ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου με τα «λεφτά που υπάρχουν», ήρθε κι η κρίση που διέλυσε τα πάντα. Το κράτος καλά καλά δεν είχε να πληρώνει συντάξεις και χωρίς την Ευρώπη θα είχαμε γίνει κανονική Σοβιετία στα πάντα κι όχι μόνο στην Οικονομία και στον Αθλητισμό. Ο Αθλητισμός δεν παραγκωνίστηκε αλλά άρχισε να περνά ημέρες απίστευτης λιτότητας. Οι ομοσπονδίες, με πρόσωπα ταυτισμένα πλήρως με τον κρατισμό κι ανεπαρκή να σηκώσουν το βάρος της νέας εποχής, δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να δημιουργήσουν συνθήκες προσέλκυσης χορηγών. Όμως, στον αθλητισμό της εποχής μας, επαγγελματικός αθλητισμός σημαίνει χορηγοί.
Εδώ όμως, προκύπτει το ερώτημα: Τι θα γίνει με αθλήματα που δεν είναι δημοφιλή και δεν μπορούν να προσελκύουν χορηγούς; Θα μαραζώσουν, όπως κάνει η άρση βαρών που έχει μείνει στους άθλους του Πύρρου, του Κάχι και των άλλων Ολυμπιονικών του Χρήστου Ιακώβου;
Η απάντηση είναι, ότι σ’ αυτά τα αθλήματα, ναι απαιτείται η με μέτρο συμβολή της Πολιτείας ούτως ώστε αθλητές που μπορούν να ξεχωρίσουν (με βάση τις επιδόσεις τους και τις προοπτικές τους) να το πράττουν. Η Πολιτεία επιχορηγεί.
Για ποιον λόγο ο Θ. Ιακωβίδης (Άρση Βαρών) λέει ότι δεν του δίνει σημασία κανένας;
Για ποιον λόγο η παγκόσμια πρωταθλήτρια της πάλης, Μαρία Πρεβολαράκη, δεν λαμβάνει μισθό από την Ομοσπονδία και αναγκαζόταν να πηγαίνει με το ποδήλατο στις προπονήσεις αφού δεν είχε χρήματα για βενζίνη;
Για ποιον λόγο η ιστιοπλόος Βασιλική Καραχάλιου ήρθε σε ρήξη με την ομοσπονδία και τελικά μετακόμισε στην Ισπανία όπου ζει και προπονείται;
Είναι πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις. Μα η Πολιτεία έχει δώσει χρήματα στις Ομοσπονδίες. Άρα, κάτι δεν πάει καλά.
Ξέρετε κάτι; Επειδή Σοβιετία πλέον δεν υπάρχει (άλλο αν δεν το έχουν μάθει οι ημέτεροι κομμουνιστές) σε όλο τον κόσμο η Πολιτεία επιχορηγεί μεν τις αυτοδιοικούμενες ομοσπονδίες αλλά ύστερα αναλαμβάνουν οι παράγοντές τους. Αυτή είναι η δουλειά τους και στη χώρα μας έχουμε μπερδέψει αρκετά τον ρόλο τους. Ο παράγοντας της ομοσπονδίας είναι εκείνος που θα τρέξει να βρει χορηγούς και να πορευτεί αναλόγως. Κι εν συνεχεία για το κάθε ταλέντο που θα ξεπετάγεται υπάρχει η εθνική ομάδα που θα μπορεί να κάνει τα παραπάνω βήματα.
Αν μείνουν τα πράγματα έτσι, αν εξακολουθήσουμε να διαθέτουμε παράγοντες στις ομοσπονδίες που απλώς ζεσταίνουν καρέκλες χωρίς άλλες ικανότητες, τότε θα γκρινιάζουμε επειδή το κράτος δίνει λίγα χρήματα και δεν γίνεται δουλειά! Κι ας δίνει πολλά χρήματα που πάνε σε βαρέλι χωρίς πάτο, επειδή λίγοι τα σέβονται ενώ ακόμη κι οι προγραμματισμοί είναι ελλιπείς.
Ας το πάρουμε αλλιώς λοιπόν κι ας σοβαρευτούμε ή ας ακολουθήσουμε το τι συμβαίνει στις προηγμένες χώρες. Είναι αδιανόητο, επί παραδείγματι, να μη διοικεί την Ομοσπονδία της Άρσης Βαρών ο Πύρρος Δήμας, είναι αδιανόητο Ολυμπιονίκες του στίβου να είναι εκτός της διοίκησης του ΣΕΓΑΣ… Είναι αδιανόητο σε αθλητικά σωματεία να αρνούνται να εγγράψουν νέα μέλη, όπως γίνεται στον αρχαιότερο ελληνικό σύλλογο, τον Όμιλο Ερετών, που κυριολεκτικά φυτοζωεί! Είναι αδιανόητο κάποιοι κρατιστές να μιζεριάζουν (πριν τους Ολυμπιακούς) επειδή χορηγός του Ντούσκου ήταν μια χρηματιστηριακή εταιρεία! Κι ας μη ξεχνάμε ότι στην ΕΠΟ, πλην Ζαγοράκη, οι ψηφοφόροι των Ενώσεων ΔΕΝ υπερψήφισαν κανέναν εκ των πρωταθλητών Ευρώπης του 2004, που είχαν θέσει υποψηφιότητα.
Γι αυτό πρέπει να το πάρουμε αλλιώς. Εκτός αν επιθυμούμε τις τακτικές της παλιάς Σοβιετίας για ν’ απολαμβάνουμε …. Συνταγματάρχες και… Ταξιάρχους….
