Τα είπαμε και χθες και προχθές. Συγκίνηση για τη «φυγή» του Κωστή Στεφανόπουλου και σε πολλές περιπτώσεις κλάμα και οδυρμός. Κι αναγνώριση. Που ευτυχώς ο εκλιπών ευτύχησε να την απολαύσει εν ζωή, τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Τι είχε γίνει, όμως, πριν την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας;
Οι Έλληνες τον είχαν επανειλημμένως απορρίψει!
Θλιβερό αλλά πραγματικότητα.
Κι αυτό το γεγονός μου θύμισε την απόρριψη που είχε υποστεί από τους Έλληνες της εποχής του ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ο άνθρωπος που είχε ήδη υπερδιπλασιάσει την Ελλάδα με τους Βαλκανικούς πολέμους, καταψηφίστηκε στις εκλογές του 1920!!!
Και δη την ώρα που είχε συμφωνηθεί με όλες τις μεγάλες δυνάμεις η συνθήκη των Σεβρών που θα καθιστούσε την Ελλάδα υπερδύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο!
Βλέπετε, η πράγματι κουρασμένη από τους πολέμους ελληνική κοινωνία έτεινε τα ώτα της στον λαϊκισμό του «οίκαδε», δηλαδή της επιστροφής των στρατιωτών που πολεμούσαν στα σπίτια τους…
Η καταψήφιση του Ελευθερίου Βενιζέλου και η επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου στον θρόνο του, σταμάτησε την συνθήκη που ήταν ήδη στα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών για να υπερψηφιστεί. Κι αυτό επειδή ο Κωνσταντίνος εθεωρείτο από όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις γερμανόφιλος και άφιλος προς αυτές.
Τι προέβλεπε η συνθήκη των Σεβρών και τι είχε καταφέρει ο Βενιζέλος;
Το περιγράφω τηλεγραφικά:
Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η Ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας, έξω από την Κωνσταντινούπολη.
Η περιοχή της Σμύρνης παρέμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου, αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα αρμοστή και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε (5) χρόνια, κατόπιν δημοψηφίσματος.
Στο δε άρθρο 26 της Συνθήκης αναφερόταν ότι αν οι Οθωμανικές δυνάμεις δεν συμφωνούσαν στις διατάξεις της, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα.
Ταυτοχρόνως, η Συνθήκη των Σεβρών προέβλεπε:
Την ενσωμάτωση της Βορείας Ηπείρου στην Ελλάδα, με το μυστικό σύμφωνο Βενιζέλου – Τιττόνι.
Η Ιταλία θα παραχωρούσε τα Δωδεκάνησα (πλην Ρόδου και Καστελόριζου) και μόλις η Βρετανία παρέδιδε την Κύπρο στην Ελλάδα (κατόπιν δημοψηφίσματος στο νησί), θα παραχωρούνταν κι αυτά.
Όπως αναφέραμε προηγουμένως, η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα κοινοβούλιο ευρωπαϊκής χώρας που ήδη είχε συμφωνήσει.
Η απόρριψη και καταψήφιση του Βενιζέλου θεωρήθηκε εχθρική ενέργεια σε συνδυασμό με την παλινόρθωση του Κωνσταντίνου.
Ο ελληνικός λαός είχε αποφασίσει και είχε βγάλει τα μάτια του!
Και μετά, έτρεχε πάλι στον Βενιζέλο να τον σώσει…
Τα ίδια έγιναν κι αργότερα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Προδικτατορικά.
Ο ελληνικός λαός τον καταψήφισε κι ενώ είχε προηγηθεί η χρυσή πρώτη του οκταετία (1955-1963) στην οποία η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο σε ρυθμούς ανάπτυξης. Υπέκυψε, βλέπετε, στη στείρα γοητεία του λαϊκισμού των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου.
Κι ύστερα τον καλούσε ως σωτήρα!
Με το παρόν άρθρο, δεν κάνω και δεν θα μπορούσα να κάνω καμιά σύγκριση του Κωστή Στεφανόπουλου ούτε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ούτε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Πολύ περισσότερο αφού ο σημερινός εκλιπών δεν κυβέρνησε ουσιαστικά και δεν κλήθηκε να λάβει αποφάσεις καθοριστικές για τον τόπο.
Απλώς κάνω συσχετισμό της άγνοιας της ελληνικής κοινωνίας, της έλλειψης γνώσης, κρίσης και κυρίως της έλλειψης αναγνώρισης για όσους του προσφέρουν…
