Ο Μητσοτάκης ήταν σαφής εδώ και πολύ καιρό. Εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Οι δημοσιογράφοι ως συνήθως έλεγαν κι έγραφαν τα δικά τους. Ο Τσίπρας εδώ και καιρό ζητά εκλογές και ως συνήθως αποδεικνύεται ότι δεν «οσμίζεται» το παραμικρό από τις τάσεις της κοινωνίας.
Προχθές ο Μητσοτάκης ήταν πιο σαφής από κάθε άλλη φορά που ήταν… σαφής! Προσδιόρισε τις εκλογές για το τέλος της επόμενης Άνοιξης, λίγο πριν τη λήξη της συνταγματικής θητείας της κυβέρνησής του. Κι αυτό αποτελεί μια από τις συχνές πλέον «εκδηλώσεις θεσμικής συνέπειας» του πρωθυπουργού. Ένα γεγονός που τον διαφοροποιεί σχεδόν από το σύνολο των προκατόχων του. Όχι ότι οι προκάτοχοί του δεν ήταν θεσμικοί, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο ή καθόλου, αλλά ενίοτε και για προσωπικά ή κομματικά οφέλη, ξεχνούσαν λίγο την θεσμικότητα.
Ο σαφής προσδιορισμός των εκλογών για το τέλος της επόμενης Άνοιξης, δημιουργεί οφέλη για την κυβέρνηση. Τα στελέχη της δεν θα αναλώνονται καθημερινά με την εκλογική τους δραστηριότητα και μπορούν να επικεντρωθούν στην παραγωγή έργου. Η δε αντιπολίτευση θα «βράζει στο ζουμί» της για έναν ακόμη χρόνο και θα αναλώνεται σε κραυγές, αφού δεν μπορεί να παράξει πολιτική ουσίας και προτάσεις. Ίσως, σε συνδυασμό με την απαιτούμενη, τώρα και στο μέλλον, κυβερνητική σταθερότητα, συνειδητοποιήσει κι η κοινωνία πιο πολύ τι συμβαίνει όταν αυτή υπάρχει. Και να μην πειραματιστεί πάλι με μαθητευόμενους μάγους για να ηχούν… νταούλια και να… αλλάξει η Ευρώπη.
Ο Μητσοτάκης είπε κι άλλα πράγματα, επιδεικνύοντας πάλι την νηφάλια πολιτική του σκέψη και τον πολιτικό του ρεαλισμό. Ανέφερε ότι οι πολίτες είναι αυτοί που θα καθορίσουν ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα μετά τις επόμενες εκλογές. Κι αν οι πολίτες δώσουν εντολή για κυβερνητική συνεργασία, τότε ο ίδιος είναι διαλλακτικός κι ανοικτός.
Πολλοί ερμήνευσαν τη σκέψη και τα λόγια του ως αλλαγή πολιτικής, ως στροφή των πολιτικών σκέψεών του.
Φρονώ ότι δεν είναι έτσι. Απλά εξέφρασε τον σεβασμό του, αν υπάρξει τέτοια εντολή. Δεν αποσύρει το δίλημμα της ακυβερνησίας. Δεν φεύγει από τον βασικό στόχο της αυτοδυναμίας. Αυτό είναι το κυρίαρχο.
Όμως είναι και κάτι ακόμη. Στριμώχνει τον Ανδρουλάκη στον μοναδικό δρόμο που έχει, του πολιτικού ρεαλισμού, της λογικής. Κι ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ/ΠαΣοΚ που έδειξε μια… σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, την πάτησε. Τέτοια κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ και υπό την βασική προϋπόθεση να είναι πρώτο κόμμα είτε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε το ΚΙΝΑΛ. Ούτως ώστε να συνεργαστούν κυβερνητικά.
Αυτό το ενδεχόμενο, αφενός δεν είναι καν διαφαινόμενο στο πολιτικό σκηνικό, αλλά ταυτοχρόνως τρομάζει! Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πολλοί πολίτες αδυνατούν να σκεφτούν μια κυβέρνηση με Πολάκη, Νοτοπούλου, Παππά, Τζανακόπουλο και τους … Κεγκέρογλου, Σκανδαλίδη , Κατρίνη, Τόνια Αντωνίου και λοιπούς.
Είναι και κάτι ακόμη. Στο ΚΙΝΑΛ/ΠαΣοΚ ισχυρίζονται ότι θα πορευτούν με προγραμματικές συγκλίσεις. Όμως, πέραν του ότι δεν έχουν δείξει κάποιο πρόγραμμα, πώς θα συνεργαστούν προγραμματικά με τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει δείξει; Δηλαδή ταυτίζονται με την προγραμματική ουτοπία και τον λαϊκισμό και απορρίπτουν την λειτουργική κυβερνησιμότητα και σταθερότητα της χώρας;
Επιπλέον, δεν μπορεί ο Ανδρουλάκης να απολαμβάνει την ασφάλεια του ενδιάμεσου χωρίς συνέπειες. Είναι ξεκάθαρο ότι αν υποθέσουμε δεν υπάρξει αυτοδυναμία της ΝΔ κι οδηγηθούμε σε δεύτερες συνεχόμενες εκλογές, θα έχει την ευθύνη ο Ανδρουλάκης. Αν ο μοναδικός συνεργάσιμος αρνηθεί, δεν μπορεί η χώρα να μείνει ακυβέρνητη. Χώρια που η δεύτερη κάλπη δεν συμφέρει τον Ανδρουλάκη που ως τρίτος θα πιεστεί αφάνταστα…
