Παρά τις συνεχείς ήττες του από το 2015 και μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε τον «αέρα» ενός κόμματος υπό αναμονή κυβέρνησης. Κι ο Τσίπρας ενός πολιτικού που θα κληθεί να εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου.
Όμως, μετά και τη συντριπτική ήττα των πρόσφατων εκλογών, τις εξελίξεις με τη φυγή Τσίπρα, τη στήριξη Κασσελάκη από τους δικούς του «προεδρικούς», τη διάσπαση και την συνεχή «αιμορραγία» στελεχών, ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει ολοταχώς στην πολιτική εξαΰλωση.
Κάποιοι όμως, ασχολούνται ΜΟΝΟ μ’ ένα πράγμα! Την πάση θυσία επιβίωση του Αλέξη Τσίπρα. Η …καραμανλική σιωπή που επέλεξε ως τακτική, αμφισβητείται ήδη εκ των έσω, αφού ακόμη και φίλα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ, τον εγκαλούν για την ύποπτη σιωπή του.
Ουδείς σκέφτεται το αυτονόητο. Αυτό που εξ αρχής έγινε κατανοητό και σαφές. Ότι, δηλαδή, η σιωπή δεν είναι τίποτα περισσότερο από στάση εκδίκησης σε όσους νομίζει ότι τον υπονόμευσαν και συνετρίβη στις εκλογές. Ουσιαστικά τους διώχνει μέσω Πολάκη και Κασσελάκη και τους «τελειώνει» πολιτικά. Έτσι νομίζει, τουλάχιστον.
Ταυτοχρόνως, η σιωπή αποτελεί άλλον έναν τακτικισμό εξ εκείνων που ειδικεύεται. Τακτικισμό με αυτοσκοπό την πολιτική του επιβίωση και κάποια στιγμή την εξουσία.
Ας μη ξεχνάμε, ότι μετά την συντριβή των εκλογών και βλέποντας το ναυάγιο, εγκατέλειψε το σκαρί. Προχθές, η είδηση ήταν ότι …συνέφαγε με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη κι οι δικοί του διέρρευσαν ότι ήταν μια ιδιωτική συνάντηση στην οποία εκφράστηκαν προβληματισμοί για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ανησύχησε ο Τσίπρας που… έφυγαν οι ομπρέλες! Πόσο υποκριτικό,ε;
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα Τσίπρα. Όσο απαξιωνόταν ο ημιμαθής πρωθυπουργός, απαξιωνόταν και το κόμμα. Τότε ουδείς μίλησε από τους νεοκομμουνιστές ομπρελίστας ή άλλους που σήμερα τους «ξυνίζει» ο Κασσελάκης. Πώς να μιλήσουν άλλωστε; Να πουν τι; Υπόκλιση στον λαϊκισμό έκαναν και συντάχθηκαν με τον Τσίπρα στα πάντα. Από τα ψέματά του μέχρι τη διάλυση της Μεσαίας τάξης και την υποθήκευση της Ελλάδας.
Τώρα λοιπόν, προκύπτει ένα ερώτημα: Αρκεί η σιωπή για να προστατευθεί ο Τσίπρας; Αρκούν οι διαρρεόμενες συζητήσεις σε ταβέρνες; Αρκεί ότι είπε στον Κασσελάκη πως πρέπει να διατηρηθεί η ενότητα και δη κατόπιν εορτής; Ποιον εμπαίζουν; Και πώς γίνεται ο δικός του Κασσελάκης να απαξιώνει το τσιπρομαξιλάρι που οι ομπρελίστας διαφυλάττουν και υπερασπίζονται;;
Κι η μεγαλύτερη αντίφαση: Ο ίδιος ο Τσίπρας, απολογούμενος για το μαξιλάρι των 37 δις που δεν έδωσε στην κοινωνία –που δεν ήταν χρήματα σε κάποιο σεντούκι αλλά χρήματα λογιστικών υπολογισμών υπό αυστηρή επιτήρηση- είχε πει ότι, «αν είχα λεφτά να μοιράσω, θα είχα βαρεθεί να είμαι πρωθυπουργός»! Άρα, ο ίδιος είχε καταρρίψει το …μαξιλάρι του, που ήταν στόχος μνημονιακών πολιτικών και τελικά αποτέλεσμα αιματηρών υπερπλεονασμάτων και άνισης φορολόγησης.
Ξέρετε ποια είναι η ουσία; Ότι ο Τσίπρας σχεδιάζει το δικό του μέλλον. Παίζει το παιγνίδι των τακτικισμών. Με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή οι Έλληνες θα ξεχάσουν τα τεκτονικά του ψέματα, τις ανερμάτιστες πολιτικές και τα βράχια στα οποία έσπρωξε τη χώρα.
Ναι, άφησε το κόμμα του όπως ο ανεύθυνος καπετάνιος φεύγει πρώτος από το πλοίο που βουλιάζει. Το άφησε χωρίς ιδεολογικό έρμα, χωρίς προγραμματικό μαξιλάρι, χωρίς παρών και μέλλον.
Η διάσωσή του λοιπόν, αποτελεί ολόκληρη επιχείρηση. Θα ακούσουμε κι άλλα…
