Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας σε όλη την προηγούμενη πολιτική του διαδρομή, κάθε άλλο παρά αγαστή σχέση είχε με τον φιλελευθερισμό.
Σαρξ εκ σαρκός του κρατισμού και της «κομμουνιστικής Δεξιάς», επιβεβαίωσε τη σχέση του με αυτόν με την πολιτική των αθρόων διορισμών στο δημόσιο, κατά τη διάρκεια της θητείας του. Διορισμών που επιβάρυναν δραματικά τα δημοσιονομικά της χώρας.
Επανειλημμένως έχει καταφερθεί εναντίον του φιλελευθερισμού, σε σημείο μάλιστα που προσβάλλει τους θιασώτες του.
Ανεπίτρεπτο για τον κορυφαίο άνδρα της χώρας.
Προχθές, πάλι, κηρύσσοντας την έναρξη των εργασιών του Athens Democracy Forum, ο Προκόπης Παυλόπουλος περιέγραψε τις αγορές και το νεοφιλελεύθερο «μύθο» για την ανάγκη μείωσης της κρατικής παρεμβατικότητας ως εχθρούς της δημοκρατίας, στο βαθμό που αφήνουν να ανθίσουν πολιτικά μορφώματα όπως ο ναζισμός και ο φασισμός.
Είναι προφανές ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος υπερβαίνει και πάλι τις αρμοδιότητές του. Όπως είναι προφανές ότι αντί να ενώνει διχάζει.
Στενοχωρείται από την «επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού». Θεωρεί ότι οντότητες χωρίς εκλογή και άρα κοινωνική –δημοκρατική νομιμοποίηση (οίκοι αξιολόγησης, τράπεζες, νομισματικές ενώσεις, ανεξάρτητες αρχές κλπ) επιβάλλουν πολιτικές στον πυρήνα της κυριαρχία των λαών.
Παλιά θεώρηση, από παλιούς πολιτικούς.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, είναι σίγουρο πως ότι λέει τα λέει αναφερόμενος στις δικές του ιδεοληψίες και στην τρόικα. Μόνο που κάνει ένα λάθος. Παραβλέπει ότι τις τελικές αποφάσεις για την εκταμίευση των δόσεων στην Ελλάδα, τις λαμβάνει το Eurogroup. Δηλαδή, οι εκπρόσωποι των δημοκρατικά εκλεγόμενων κυβερνήσεων των χωρών που χρηματοδοτούν το Ελληνικό πρόγραμμα με χρήματα των φορολογουμένων τους.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, κρατιστής ών, είχε καταφερθεί εναντίον του φιλελευθερισμού και στην τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ πριν λίγους μήνες.
Πήγε στο Ισραήλ για να επιτεθεί στον φιλελευθερισμό. Ακατανόητο. Κι είχε μιλήσει για την
ανάγκη «να εξοντώσουμε τον Μινώταυρο του Φιλελευθερισμού διότι εξαιτίας του ολοένα και περισσότερο η οικονομία θυμίζει τον μυθικό Λαβύρινθο, με την έννοια ότι η είσοδος είναι ορατή, αλλά η έξοδος δαιδαλώδης και αδιευκρίνιστη».
Όμως, κάποιος πρέπει να πει στον σεβαστό πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι κανένας φιλελευθερισμός («νεο-» ή «κλασικός») δεν στηρίζεται στην βάρβαρη φορολόγηση του πολίτη, ώστε χάρη σ’ αυτήν να εξασφαλίζεται η επιβίωση του σπάταλου κράτους και η διαιώνιση των προνομίων της νομενκλατούρας.
Αν η Ελληνική οικονομία σήμερα θυμίζει τον μυθικό Λαβύρινθο δεν είναι εξ αιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αλλά λόγω της φορο-καταιγίδας που αποτρέπει τις επενδύσεις, των capital controls στα οποία κατέληξε η «σκληρή διαπραγμάτευση», των αναξιοκρατικών προσλήψεων ημετέρων στο Δημόσιο, της ισοπέδωσης προς τα κάτω στην παιδεία. Και αν το Δημόσιο χρεοκόπησε δεν φταίνε οι αγορές αλλά η αλόγιστη σπατάλη των κυβερνήσεων.
Κάποιος, επίσης, πρέπει να υπενθυμίσει στον αξιότιμο πρόεδρο της Δημοκρατίας, ότι η βασική απειλή στη δημοκρατία και την ελευθερία, αποτελεί η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας.
Η διατήρηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας απαιτεί την διάχυση της εξουσίας σε ανεξάρτητες αρχές και στην τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς και τον διαχωρισμό της εκτελεστικής, νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας ώστε να υπάρχουν «θεσμικά αντίβαρα» (checks and balances) στην άσκηση της εξουσίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διολισθαίνει στον αυταρχισμό στην προσπάθειά της να υποκαταστήσει τις ανεξάρτητες αρχές και να ελέγξει τον κρατικό μηχανισμό, τα ΜΜΕ και τη δικαιοσύνη για ίδιον όφελος.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, ορθώς ανησυχεί επομένως για τον «κυβερνητικό δεσποτισμό», δηλαδή την αυθαίρετη ή και καταχρηστική επιβολή της εκτελεστικής εξουσίας έναντι των δύο άλλων εξουσιών που αναιρεί την λειτουργία των «θεσμικών αντίβαρων». Αλλά δεν μπορεί να του φταίει ο φιλελευθερισμός γι αυτό.
Η απαξίωση των θεσμών είναι μακράν η μεγαλύτερη απειλή για την δημοκρατία, όχι οι αγορές και οι νεοφιλελεύθεροι «μύθοι». Αφαιρώντας την οργάνωση της οικονομικής δραστηριότητας από τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, η ελεύθερη αγορά καθιστά την οικονομική ισχύ αντίβαρο στην πολιτική ισχύ αντί να την ενισχύει, όπως συμβαίνει στα ανελεύθερα καθεστώτα. Η οικονομική ελευθερία επομένως συμβαδίζει με την πολιτική ελευθερία και την δημοκρατία.
Γι αυτά πρέπει να ανησυχεί ο σεβαστός πρόεδρος.
Όπως πρέπει να ανησυχεί και για το γεγονός ότι η χώρα μας κατατάσσεται στην 86η θέση μεταξύ των χωρών στα οποία κυριαρχούν οι αγορές, χαμηλότερα από το Τατζικιστάν και την Αϊτή! Δηλαδή, «κρατική παρεμβατικότητα» στα όρια του «κομμουνιστικού» συστήματος.
Και κάτι ακόμη, που πρέπει να μάθει ο σεβαστός πρόεδρος:
Συμφώνως με έρευνες το φτωχότερο 10% στις οικονομικά ελεύθερες χώρες έχει υπερδιπλάσιο κατά κεφαλήν εισόδημα ($11.283) απ’ ότι ο μέσος πολίτης στις ανελεύθερες ($5.471).
Άρα, η οικονομική ελευθερία διασφαλίζει την προστασία των οικονομικά ασθενέστερων πολύ καλύτερα από τον κρατικό παρεμβατισμό τον οποίο επικαλείται ο εκ της «κομμουνιστικής Δεξιάς» προερχόμενος πρόεδρος.
Εξ άλλου ο νεοφιλελευθερισμός δεν πρεσβεύει την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, αλλά τη στόχευσή του στους πραγματικά αδύναμους και όχι στις ανύπαντρες θυγατέρες, τους συνταξιούχους των 45 ετών ή στους ταξιτζήδες με επιδόματα τυφλότητας.
Σε τελευταία ανάλυση, ο καλύτερος τρόπος να προφυλάξουμε τη δημοκρατία από «τη διαβρωτική δύναμη μη κυβερνητικών οργανισμών που δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση αλλά έχουν αποκτήσει τέτοια εξουσία ώστε να επιβάλλουν τους κανόνες τους σε εκλεγμένες κυβερνητικές δομές» είναι η καλύτερη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών ώστε να αποτρέπεται η χρεοκοπία…
Ας τα υπενθυμίσει κάποιος όλα αυτά στον αξιότιμο πρόεδρο των μισών Ελλήνων…
