Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε μάρτυρες συνεχών παραβιάσεων του εναέριου χώρου μιας σειράς ανεξάρτητων χωρών, από τη Ρωσία. Η επίθεση της στην Πολωνία, δεν αποτελεί επεισόδιο που πρέπει να προσπεράσουμε. Είναι μια επίθεση τρίτης χώρας σε ευρωπαϊκό έδαφος. Τέτοια παρόμοια επίθεση δεν είχε συμβεί προς την Ευρώπη, ούτε καν στις πιο τεταμένες ώρες του ψυχρού πολέμου. Ακόμη και τότε, υπήρχε αυτοσυγκράτηση για να μην υπάρξει κλιμάκωση που θα οδηγούσε σε πόλεμο.
Κάθε ρωσικό drone ή αεροπλάνο που σχίζει τον ευρωπαϊκό ουρανό είναι μια σαφής υπενθύμιση ότι η ειρήνη δεν είναι δεδομένη αλλά εύθραυστη σαν γυαλί.
Η Πολωνία, η Εσθονία, η Λετονία, αποτελούν πια σημαντικά γρανάζια της Ευρώπης κι οι επιθέσεις του Πούτιν δοκιμάζουν την αποφασιστικότητα της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που θυμίζει τις αντιδράσεις του θρυλικού σκύλου των κόμιξ Ραν Ταν Πλαν, που του πατάνε την ουρά στην πρώτη σελίδα και …κλαίει στην τελευταία….
Ποια Ευρώπη; Την Ευρώπη της πολιτικής οκνηρίας; Την Ευρώπη της πολυλογίας και των μη αποφάσεων; Την Ευρώπη που δεν προνοεί και δεν ενεργεί; Την Ευρώπη που αφήνει τα πράγματα να φτάνουν στο απροχώρητο και πάλι δεν ενεργεί ή αποφασίζει; Ποια Ευρώπη; Των μέτριων ηγετών, ειδικά στις χώρες-ναυαρχίδες;
Αναλογίζομαι με τρόμο τι μπορεί να συμβεί αν μπει (ως οφείλει) το ΝΑΤΟ στο παιγνίδι για να προστατέψει την Ευρώπη. Ποιος θα ελέγξει τότε τα πράγματα;
Ο Πούτιν παίζει με τις φλόγες στα σύνορα της Ευρώπης, κι η Ευρώπη μοιάζει έτοιμη να καεί χωρίς καν να ανάψει σπίρτο.
Τα πράγματα είναι σαφή. Η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη -ως όφειλε- να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα Τραμπ και το συνεχές κλείσιμο του ματιού του στον δικτάτορα Πούτιν. Παρ’ ότι γνώριζε τον Τραμπ… Ο δε Πούτιν, με τις πλάτες ή την ανοχή του Τραμπ, παρακολουθεί τις αντιδράσεις της Ευρώπης. Όπως κάνει εκτιμήσεις και την περίπτωση να ανακατευτούν οι ΗΠΑ στην υπόθεση, παρά τη διακηρυγμένη θέση τους να αποσυρθούν/απεμπλακούν απ’ την Ευρώπη.
Όπως και νάναι, πρέπει να συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο, ότι σήμερα η Ευρώπη αποτελεί τον κορυφαίο αντίπαλο της Ρωσίας. Κι όχι οι ΗΠΑ. Οι δε Ρώσοι γνωρίζουν την πολιτική πολυφωνία , αν όχι ανοησία- που επικρατεί στην Ευρώπη.
Πολιτικοί και στρατιωτικοί αναλυτές κορυφαίων ΜΜΕ της Ευρώπης, εκτιμούν ότι αυτή μπορεί να πέσει στην αγκαλιά του Πούτιν, αν συνεχίσει να λειτουργεί όπως σήμερα. Ειδικά αν αφήνονται ακάλυπτες οι ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες που πριν το 1990 ανήκαν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Κι όσο οι εναέριοι χώροι τους γίνονται κόσκινο από Drones, πυραύλους κι αεροπλάνα.
Οι επιθέσεις λοιπόν της Ρωσίας στην Πολωνία και στις άλλες χώρες, την ώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται, αποτελεί κορυφαία κι ευθεία απειλή. Και δεν είναι μόνο οι βαλτικές χώρες: ρωσικές παραβιάσεις έχουν καταγραφεί στον εναέριο χώρο της Φινλανδίας και της Σουηδίας, πολύ πριν καν ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, ενώ ο ενεργειακός εκβιασμός με το φυσικό αέριο παρέλυσε μισή Ήπειρο. Ταυτοχρόνως, οι κυβερνοεπιθέσεις σε Εσθονία, Γερμανία και άλλες χώρες έχουν δοκιμάσει την αντοχή των ευρωπαϊκών υποδομών και δείχνουν ότι η Ρωσία δεν διστάζει να πλήξει και στο εσωτερικό της ΕΕ.
Προσέξτε: Το ΝΑΤΟ αντέδρασε χλιαρά. Κάποιοι είπαν συνετά, λελογισμένα. Δεν ενεργοποίησε το άρθρο 5 που αναφέρεται σε στρατιωτική επίθεση.
Όμως, όλο και πιο ισχυρές φωνές ισχυρίζονται ότι με τη στάση ανοχής της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία, αποθρασύνεται ο Πούτιν. Κι η συνέχεια είναι άδηλη, αφού δεν θέλει πολύ ν’ ανάψει μια καταστροφική σπίθα…
Η Ευρώπη δεν μπορεί άλλο να ζει με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Αν συνεχίσει να διστάζει, θα ξυπνήσει μια μέρα δεμένη χειροπόδαρα στον ρωσικό εφιάλτη. Το ερώτημα δεν είναι αν θα επιτεθεί ξανά η Ρωσία, το ερώτημα είναι αν η Ευρώπη θα βρει το θάρρος να σταθεί όρθια πριν να είναι πολύ αργά.
