Ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί μια περίπτωση πολιτικού με απόψεις βαθιά συντηρητικές και στα όρια της Ακροδεξιάς κι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις τα τελευταία σχεδόν 50 χρόνια, θα τον βρεις από κάτω και δη μάλλον αρνητικά.
Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα αλλά κυρίως η κοινωνία τον έστειλε σπίτι του σχεδόν για δέκα χρόνια, μέχρι που ο Κώστας Καραμανλής ανακάλυψε ότι χωρίς εκείνον δεν υφίσταται πολιτική ζωή στη χώρα. Του συγχωρέθηκαν όλες οι αμαρτίες. Το ότι έριξε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ότι στέρησε στον Μιλτιάδη Έβερτ τη δυνατότητα να πάει σε εκλογές και κυρίως ότι ήταν ο πρώτος πολιτικός της παράταξή του που συνεργάστηκε στενά με το ΠαΣοΚ, στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας το 1995, γεγονός που έσωσε την πρωθυπουργία του Ανδρέα Παπανδρέου. Και δη σε μια εποχή που οι διαχωριστικές γραμμές ήταν ολόκληρα τείχη!
Το να έρχεται λοιπόν σήμερα και να αμφισβητεί τις πολιτικές του Μητσοτάκη και τα ανοίγματά του προς τον χώρο του Κέντρου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μια οβιδιακή του μεταμόρφωση. Όπως εκείνη που από πρωτεργάτης της αντιμνημονιακής υστερίας (Ζάππεια κλπ), μεταμορφώθηκε σε πιστό τοποτηρητή των μνημονίων. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη kolotoumba, ακολούθησαν αυτές του Τσίπρα.
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι από τους πολιτικούς εκείνους που μόνο όταν κυβερνούσε ο ίδιος ήταν όλα καλώς καμωμένα. Όταν κυβερνούν οι άλλοι, όλα είναι λάθος για τον γηραιό Μεσσήνιο που επιμένει να σώζει την Ελλάδα μέσα από το πρίσμα της βαθιάς μούχλας και της συντήρησης.
Με τον Σαμαρά δεν υπάρχουν πολλοί που να συμφωνούν. Εξ ου και έφτασε τη ΝΔ στο 18%, το χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της! Σήμερα, διαφωνεί και ξαναδιαφωνεί, δημιουργεί εντάσεις στην κυβέρνηση αλλά δεν έχει τολμήσει να ρίξει κι άλλον Μητσοτάκη ή να τορπιλίσει πάλι την παράταξη. Όσο κι αν … ζυμώνει εδώ κι εκεί… Όσο κι αν συμπεριφέρεται ως επαρχιώτης κομματάρχης. Όσο κι αν γίνεται συστηματικά σύνθημα πτώσης του Μητσοτάκη στα χείλη των αντιπάλων του! Όλοι κάθε λίγο και λιγάκι τρέφουν κρυφές ελπίδες να ρίξει κεραυνούς ο Σαμαράς και να ρίξει τον Μητσοτάκη. Όλοι αυτοί που αδυνατούν να εκφράσουν οποιαδήποτε πειστική πρόταση για οτιδήποτε, περιμένουν να ρίξει ο Σαμαράς κι η Δεξιά τον Μητσοτάκη εκ των έσω. Κι ύστερα;
Στο πρόσφατο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, ο Σαμαράς συντάχθηκε πάλι με τον βαθύ πολιτικό Μεσαίωνα. Ένα απλό ανθρώπινο δικαίωμα
που δεν έχει τίποτα τρομακτικό, έγινε ευκαιρία να σηκωθεί ο Σαμαράς και να δείξει στην κοινωνία την οργή του, λες και θα δημιουργηθούν …παιδουπόλεις, όπου θα διατίθενται παιδιά σε ομόφυλα ζευγάρια.
Ο Σαμαράς ανησυχεί! Κι ως έχων αγαστή σχέση με τον λαϊκισμό, «πνίγεται» πάλι στις αντιφάσεις του. Από τη μια λέει ότι ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών αφορά ελάχιστους και από την άλλη ότι…. αλλάζει και τη ζωή των πάντων. Από τη μια λέει ότι αρκούσε το σύμφωνο συμβίωσης (που νομικά δεν αρκούσε) αλλά ο ίδιος είχε πολεμήσει σφόδρα το σύμφωνο συμβίωσης.
Ο Σαμαράς ανησυχεί! Αυτό μόνο του ως γεγονός ενισχύει τον Μητσοτάκη.
Ο Σαμαράς ανησυχεί κι από κάτι ακόμη. Ότι ο Μητσοτάκης θα καταγραφεί στην ιστορία ως εκ των καλυτέρων πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης και προσωπικότητα που διεισδύει στα βάθη αντιπάλων πολιτικών παρατάξεων. Γεγονός που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό στον εγωισμό του και πρέπει να το ψαλιδίσει. Μα δεν μπορεί.
Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνία ακολουθεί δικούς της δρόμους, που δεν μπορεί να παρακολουθήσει ο Σαμαράς και διάφορα τμήματα της Δεξιάς. Το, επίσης βέβαιο είναι ότι ο Μητσοτάκης δεν επέτρεψε ένα ανθρώπινο δικαίωμα να γίνει τρόπαιο άλλων πολιτικών δυνάμεων, αλλά του κόμματός του. Ας μη ξεχνάμε δε, πως όταν το ΠαΣοΚ είχε φέρει τις περίφημες ανατροπές στο Οικογενειακό Δίκαιο (πολιτικός γάμος, κατάργηση συλλήψεων για μοιχεία κλπ), ο Σαμαράς πάλι ήταν αντίθετος (περίοδος Ευ. Αβέρωφ) συντασσόμενος με τους ρασοφόρους που έβριζαν από τους άμβωνες. Πάλι έλεγε τότε ότι… διαλύεται η οικογένεια…
Ο Αντώνης Σαμαράς ανέφερε κι ότι κάποιοι θα προσφύγουν στα δικαστήρια ζητώντας να απαλειφθούν οι έννοιες «πατέρας» και «μητέρα» και να αντικατασταθούν από τις ουδέτερες λέξεις «Γονέας 1» και Γονέας 2», επικαλούμενοι την έννοια της συμπεριληπτικότητας. Ναι, έχει δίκιο. Όμως, αυτή θα είναι η θέληση ανθρώπων, όπως εθελούσια πράξη είναι αυτή με την οποία οικογένειες επιλέγουν το «πατέρας και μητέρα». Κι αυτό ως επιλογή, ως ελευθερία, είναι αδιαπραγμάτευτο στην πολιτικά φιλελεύθερη κουλτούρα.
Ξέρετε κάτι; Η χώρα φεύγει μπροστά. Συναντά τις προκλήσεις του μέλλοντος, κάνει μεγάλα και τολμηρά βήματα κι ενίοτε άλματα, για να φύγει από την καθ’ ημάς Ανατολή και να ταυτίζεται με την Δύση των ισχυρών ερεισμάτων του διαφωτισμού. Μα ο Αντώνης Σαμαράς αδυνατεί να παρακολουθήσει τα σύγχρονα ρεύματα κι ως πολιτικός του βαθέως πολιτικού Μεσαίωνα, κάθε λεπτό που περνά βρίσκει τη θέση του εκεί και στο παρελθόν…
