Συζητούσαμε με φίλους για την περίπτωση Πιερρακάκη, που ο Μητσοτάκης διέβλεψε την τεχνοκρατική και πολιτική του ικανότητα και ουσιαστικά του έδωσε τη δυνατότητα να αναδειχθεί και να αποβεί ένας χρήσιμος κι αποτελεσματικός υπουργός της κυβέρνησής του.
Είχε προλάβει να παρουσιάσει τεράστιο έργο ως διευθυντής ερευνών του ανεξάρτητου, μη κερδοσκοπικού οργανισμού ερευνών «διαΝΕΟσις», με κορύφωση στα ζητήματα δημόσιας πολιτικής, καινοτομίας, τεχνολογίας και οικονομικής στρατηγικής. Δηλαδή, ένας τεχνοκράτης με όλη τη σημασία της λέξης. Ειδικά σ’ έναν πολιτικό ορίζοντα που αλλάζει με την ταχύτητα των ψηφιακών νεφών. Κι όταν κάποιοι αναζητούν απαντήσεις σε σκονισμένα εγχειρίδια άλλων εποχών. Κι αυτό κάνει τη διαδρομή του Πιερρακάκη ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
Το περίεργο ήταν, ότι ο Πιερρακάκης είχε «βουτήξει» στον «πράσινο» εκσυγχρονισμό, είχε διατελέσει σύμβουλος της Άννας Διαμαντοπούλου, όταν ήταν υπουργός Ανάπτυξης, ενώ είχε εκλεγεί (πιτσιρικάς ων) μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠαΣοΚ. Αργότερα δε, το 2014, συγκέντρωσε σχεδόν 43 χιλιάδες σταυρούς ως υποψήφιος ευρωβουλευτής με την «Ελιά».
Το ερώτημα που, τότε και σήμερα, καθίσταται όλο και πιο εύκολο να απαντηθεί, είναι πώς ο Πιερρακάκης θα μπορούσε να επιβιώσει στο ΠαΣοΚ που εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται σε συνεχές vertigo κι η πυξίδα του δείχνει πότε στο χθες και πότε στο πουθενά;
Απλά πράγματα: δεν θα μπορούσε. Άλλωστε, δεν τον εκτίμησαν εκεί. Κάποιοι τού κόλλαγαν την ταμπέλα του «Δεξιού», όπως τον Λιβάνιο, τον Χρυσοχοΐδη, την Μενδώνη, τον Φλωρίδη, τον Θεοδωρικάκο, Ήταν εκείνοι που λίγο μετά πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ και συναντήθηκαν με τους πραγματικούς – ψεκασμένους και λοιπούς λαϊκοδεξιούς…
Τα λέμε και γράφουμε αυτά, αφού στη Χαριλάου Τρικούπη – όχι μόνο τώρα – είναι ζαλισμένοι από τις πολιτικές τους περιδινήσεις. Στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, όπου οι αποφάσεις απαιτούν καθαρό νου και σταθερό βήμα, οι «πράσινες» φιγούρες μοιάζουν χαμένες σε ένα διαρκές λυκόφως. Πολύ περισσότερο τώρα που επανέρχεται ο Τσίπρας και κάποιοι εντός ΠαΣοΚ αλληθωρίζουν προς τα γραφεία του. Ενώ στις δημοσκοπήσεις περίπου το 25% των ψηφοφόρων του «πράσινου ήλιου» συμφωνεί με τον Μητσοτάκη!
Πού να σταθεί σ’ αυτό το περιβάλλον οιοσδήποτε συνετός κι υπεύθυνος πολιτικός; Τι να λέει όταν το ΠαΣοΚ, εν έτει 2025, πολιτεύεται ως να βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’80 και θεωρεί ότι στρατηγικός του αντίπαλος είναι η Δεξιά; Τι να λέει ο κάθε Πιερρακάκης όταν αυτή η Δεξιά που μιλάνε στο ΠαΣοΚ δεν υπάρχει εδώ και μισό αιώνα;
Πού να σταθεί ο Πιερρακάκης σ’ ένα κόμμα που φλερτάρει ασυστόλως με τον αντισυστημισμό και κορυφαία βουλευτής του (Μιλένα Αποστολάκη) δεν απαντά σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις, επειδή δεν της αρέσουν ή δεν εγκρίνει; Πώς να σταθεί ο Πιερρακάκης κι ο κάθε Πιερρακάκης, σ’ ένα κόμμα που στελέχη του μιλάνε για… επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ; Κι έχουν έτοιμο για διαγραφή έναν βουλευτή επειδή είπε καλά λόγια για τον Άδωνι Γεωργιάδη; Πού να σταθεί ο Πιερρακάκης -κι ο κάθε Πιερρακάκης- σ’ ένα κόμμα που ο χαμένος της μάχης ηγεσίας μιλά με τη γλώσσα του λαϊκισμού της Αριστεράς;
Καθώς η χώρα καλπάζει προς το αύριο, κάποιοι επιμένουν να πορεύονται με τους παλιούς ανόητους μύθους, ως να φοβούνται να δον την εποχή μας κατάματα;
Επιπλέον, το ερώτημα που πλανάται είναι αν θα μπορούσε να είναι σήμερα ο Πιερρακάκης υποψήφιος πρόεδρος του Eurogroup, αν βρισκόταν εντός ΠαΣοΚ. Ούτε αυτή η απάντηση είναι δύσκολη…
Κι έτσι λοιπόν, το ΠαΣοΚ συνεχίζει τις περιδινήσεις του, στροβιλιζόμενο γύρω από ξεθωριασμένα σύμβολα και ακόμη πιο ξεθωριασμένες βεβαιότητες. Ένα κόμμα που δυσκολεύεται να διακρίνει το παρόν κι αναζητά εχθρούς σε δεκαετίες που δεν υπάρχουν πια και συμμάχους σε καθρέφτες που δείχνουν μόνο τα δικά του αδιέξοδα.
Αν κάτι απέδειξε η περίπτωση Πιερρακάκη, είναι πως το ΠαΣοΚ δεν έχασε απλώς στελέχη – έχασε την ικανότητα να τα αναγνωρίζει.
Όταν λοιπόν αναρωτιούνται στη Χαριλάου Τρικούπη γιατί οι ικανοί φεύγουν, ας κοιταχτούν για λίγο στον καθρέφτη. Όχι για να δουν ποιοι έφταιξαν. Αλλά για να συνειδητοποιήσουν ότι ο καθρέφτης, δεν τους αναγνωρίζει πια…
