Είχαμε καιρό να παρακολουθήσουμε το απόλυτο trash tv του Λαζόπουλου, του ήρωα των αφελών μεσημεριανών εκπομπών και της ελιτίστικης θολοκουλτουριάρικης κοινωνίας. Ο τύπος, είναι ο μεγαλύτερος δημαγωγός που γέννησε ο τόπος. Ξεπερνάει και τους μακαρίτες Δηλιγιάννη και Ανδρέα ή και τον ήρωά του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Λαζόπουλος ξαναγύρισε στα τηλεοπτικά δρώμενα, μετά από χρόνια που έβλεπε άδεια θέατρα όπου εμφανιζόταν, χωρίς καμιά νέα ιδέα. Μόνο και μόνο για να πολεμήσει τον Μητσοτάκη από το κανάλι του ολιγάρχη που του φταίει ο πρωθυπουργός ακόμη κι αν σφυρίζεται πέναλτι εναντίον της ομάδας του… Ξαναγύρισε χωρίς να έχει μάθει το παραμικρό. Έκανε μια στροφή χρόνων γύρω από τον εαυτό του κι ήρθε πάλι ίδιος. Παντογνώστης και κουτοπόνηρος κατηχητής και λαϊκιστής του αισχίστου είδους! Ψεκαστής της λογικής κι άρπαγας συναισθημάτων, έπαιρνε κόσμο και κοσμάκη στον λαιμό του με τις ιδεοληψίες του. Κι ήρθε να κάνει το ίδιο, να εργαλειοποιήσει συναισθήματα.
Ο Λαζόπουλος ήταν κι είναι ιδανικός προπαγανδιστής και παραποιητής των δεδομένων. Αθλητάμπουρας της υποκριτικής! Αριστεροχαρούμενος πολυτσεπίτης! Ιδανικός biri biri maker!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τοποθέτησή του στα θλιβερά επεισόδια της Αθήνας με αφορμή (;) τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, που είχε πει το θλιβερό: «Δακρυγόνο τα ΜΑΤ; Μολότωφ ο μαθητής! Ο καθείς και τα όπλα του»! Το έλεγε με τόση συγκίνηση, ώστε κοκκίνησε περισσότερο το ήδη κατακόκκινο – από την καλοζωία- πρόσωπο του.
Αναρωτιέμαι ποιος είναι, τέλος πάντων, ο τιμητής των πάντων Λαζόπουλος;
Είναι, άραγε, ο ίδιος που «σατίριζε» τόσα χρόνια, ανακυκλώνοντας στις εκπομπές του τα θλιβερά «νούμερα» της trash tv; Είναι, άραγε, εκείνος που τον κυνηγούσαν στα κότερα με άκρως ύποπτες δραστηριότητες; Είναι, άραγε, εκείνος για τον οποίο έγινε τόσος θόρυβος που δεν πήγε στρατιώτης, παριστάνοντας τον τρελό;
Είναι, άραγε, εκείνος που ρίχνεται στη μάχη της «κατινιάς» που την αυτοαποκαλεί σάτιρα; Μήπως είναι εκείνος που οι σύντροφοί του αποκαλούν (τρομάρα τους) «νέο Αριστοφάνη» και όσα λέει και κάνει αποκαλείται σάτιρα από τι ιερατείο της ψευτοκουλτουριάρικης Αριστεράς ;
Με τον Λαζόπουλο ζούσαμε επί χρόνια τον απόλυτο εξουσιαστικό παραλογισμό.
Το να υποστηρίζεις το περιθώριο, ίσως είναι θεμιτό, ενώ μπορεί και να είναι αποδεκτό σε καιρούς αχαλιναγώγητης δημοκρατίας. Το να υποστηρίζεις, όμως, σε τέτοιο περιβάλλον την καταπάτηση της λογικής είναι … διαστροφικό, αφού το ιδεολογικό εργαλείο του αριστερού biri biri maker, καταστρέφει κάθε πολιτικό και αισθητικό κριτήριο και «μπολιάζει» την κοινωνία με τα «νέα γούστα». Τα γούστα της αισθητικής των κοπράνων… με τα συνθήματα που απευθύνονται στο θυμικό και στο συναίσθημα του ακροατή του, ικανοποιώντας τα ακουστικά θέλω του.
Θα επιτρέψει η κοινωνία την επιστροφή ενός τύπου που τζογάρισε ακόμη και με την τύχη της; Θα τον βλέπει; Θα τον αναγάγει πάλι σε κυρίαρχο της ζωής της; Θα συνεχίσει να είναι η κοινωνία που οι ηθοποιοί κάνουν πολιτική κι οι πολιτικοί παίζουν σε κωμωδίες; Θα αφήσει ν’ αλωνίζουν οι παρηκμασμένοι και τα πολιτικά καρτούν;
Ίδωμεν!
