Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, το 2004, όλο και περισσότερες πόλεις απέσυραν τις υποψηφιότητές τους για την οργάνωση μελλοντικών αγώνων.
Οι λόγοι ήταν κυρίως οικονομικοί, αλλά ακόμη και κράτη –πόλεις που έχουν οικονομική ευμάρεια (Σκανδιναβικές και Γερμανικές ή Ελβετικές) δεν έδειξαν ή δείχνουν ζέση για ανάληψη αγώνων, εξαιτίας και του φόβου της τρομοκρατίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρώμη αποσύρθηκε (το 2012) από τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών αγώνων του 2020, η Στοκχόλμη (2014) αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων του 2022, ενώ την ακολούθησαν η Κρακοβία (Πολωνία), το Όσλο, το Μόναχο και το Νταβός. Επίσης, το 2015 αποσύρθηκε η υποψηφιότητα της Βοστώνης αλλά και του Αμβούργου για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2024.
Όπως αναφέραμε ήδη, ο βασικός λόγος που οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν αποτελούν πλέον μήλον της έριδος όπως παλαιότερα, είναι το τεράστιο κόστος τους.
Οι αγώνες της Αθήνας κόστισαν επισήμως περισσότερα από 13 δις ευρώ (ανεπισήμως πολλά περισσότερα), δηλαδή έξι φορές περισσότερο απ’ ότι οι αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ.
Οι αγώνες του Πεκίνου, κόστισαν 12 δις, του Λονδίνου 15, ενώ οι εφετινοί στο Ρίο είχαν προϋπολογιστεί σε 14 δις δολάρια, αλλά ήδη αυτό το ποσό έχει ξεπεραστεί κατά πολύ και έχει προκαλέσει έντονη κοινωνική αναταραχή.
Ουσιαστικά, οι πόλεις που διοργανώνουν Ολυμπιακούς αγώνες μπαίνουν μέσα με τα τσαρούχια, όπως λέει η λαϊκή φράση. Μόνο στην Ατλάντα (1996) υπήρχαν κέρδη κι αυτό επειδή αμερικανικές εταιρείες κολοσσοί ανέλαβαν περίπου το 60% του κόστους, ενώ οφέλη είχε και η Βαρκελώνη, σε ότι αφορά τα έργα που άλλαξαν όψη στο μεγάλο ισπανικό λιμάνι.
Εμείς στην Αθήνα; Ας μη τα συζητάμε και ξύνουμε πληγές… Μας έμειναν οι «άσπροι ελέφαντες», όπως ονομάστηκαν τα μεγάλα στάδια πάσης φύσεως που κατασκευάστηκαν και σήμερα… σαπίζουν…
Το βέβαιο είναι ότι οι τεράστιες δαπάνες που απαιτούνται για την διοργάνωση Ολυμπιακών αγώνων, αποβαίνει εις βάρος των φτωχών που πλήττονται εξ αιτίας της μείωσης των κοινωνικών δαπανών, προκειμένου αυτές να κατευθυνθούν στα έξοδα των αγώνων.
Κι ίσως είναι μια μοναδική ευκαιρία για τη χώρα μας, να θέσει πάλι στο τραπέζι της παγκόσμιας αθλητικής και πολιτικής κοινότητας, την πρόταση – όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είχε ζητήσει να γίνονται μόνιμα στην Ελλάδα οι Ολυμπιακοί αγώνες.
Κάτι που ανέφερε προσφάτως και η διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ.
Φυσικά δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση. Τα συμφέροντα είναι τεράστια και η ΔΟΕ απολύτως διεφθαρμένη και όμηρος των δις που εισπράττει για δικαιώματα.
Δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση και για έναν ακόμη λόγο. Η Ελλάδα στερείται εκείνης της πολιτικής προσωπικότητας που θα δημιουργήσει το κίνημα ανά την υφήλιο.
Όμως, είναι μια μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουν και πάλι οι Ολυμπιακοί αγώνες την αίγλη των ιδανικών που συμβολίζουν οι πέντε ολυμπιακοί κύκλοι τους. Να αποκοπούν από εθνικισμούς, μιλιταρισμούς, σκάνδαλα, διαφθορά και πολλά άλλα…
Μπορούμε; Δύσκολο έως ακατόρθωτο. Όμως το όνειρο είναι ευγενής, ευγενέστατη φιλοδοξία.
Ας το κάνουμε εθνικό όραμα!
