Περί Γιάννη Οικονόμου ο λόγος σήμερα. Ο οποίος, αφού έφυγε από την κυβέρνηση, έγινε…. αντικυβερνητικός. Ο άνθρωπος που ο Μητσοτάκης ανέδειξε από το πουθενά σε κορυφαίο κυβερνητικό παράγοντα και παρά την τεράστια προβολή του ΔΕΝ κατάφερε να εκλεγεί στις πρώτες εκλογές του περασμένου καλοκαιριού, βγήκε μετά τις ανακοινώσεις της Ιεράς Συνόδου κατά του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομοφύλων και σχεδόν… αναφώνησε … Πατρίς-θρησκεία –οικογένεια!
Πήγε στην παρουσίαση του βιβλίου «Ο συντηρητισμός στην Ελλάδα» και μας …πληροφόρησε ε ότι… «η μετατροπή κάθε επιθυμίας σε δικαίωμα δεν βοηθά την ενότητα της κοινωνίας». Κι ύστερα μας τόνισε ότι προβληματίζεται από τον… υπερτονισμό της φιλελεύθερης αρχής κι ότι …φοβάται ότι αυτός (ο φιλελευθερισμός) στρέφει την πλάτη στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματός του. Κάτι που δεν έλεγε ή δεν πίστευε ως υπουργός. Ούτε τον ενοχλούσε ο φιλελευθερισμός του Μητσοτάκη…
Είπε ακόμη ότι … η παραδοσιακή βάση της ΝΔ, είναι άνθρωποι που αγαπούν την οικογένεια, την εργασία, την τιμιότητα, τη λιτότητα, σέβονται το νόμο, την παράδοση και τη θρησκεία. Αν εγκαταλείψουμε, είπε, τα παραδοσιακά και συντηρητικά κοινά μας, τα στρώματα αυτά ενδέχεται να στραφούν εντέλει σε αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις με συγκεχυμένο ιδεολογικά πρόγραμμα, αλλά σαφή αντιφιλελεύθερο και εθνολαϊκίστικο προσανατολισμό. Κουβέντα περί τούτων όταν ήταν υπουργός.
Μας είπε ακόμη, ότι … η αποϊδεολογικοποίηση του συντηρητικού χώρου δεν βοηθά τη Νέα Δημοκρατία. Καταλαβαίνω, ανέφερε, ότι με δεδομένα τα δημοσκοπικά χαρακτηριστικά, αλλά και τον σημερινό κομματικό χάρτη κυρίως στην πλευρά της αντιπολίτευσης, η άποψη αυτή ακούγεται στην καλύτερη περίπτωση υπερβολική. Όμως, ας μην παραβλέπουμε ότι η ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας έχει αναφορά στην εθνική και ιστορική συνείδηση, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τον ελληνικό πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα. Ούτε περί αυτών των… ανησυχιών του είχε πει το παραμικρό.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, έλεγε τελείως άλλα πράγματα όσο ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος και υπουργός. Κι όντως ήταν ένας ικανός εκπρόσωπος και ο πρώτος υποστηρικτής της ατζέντας της ΝΔ και του Μητσοτάκη. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής του «πολυδιάστατου εκσυγχρονισμού της Ελλάδας» που πίστευε ο Μητσοτάκης, αλλά και του «πολυδύναμου εκσυγχρονισμού που επιθυμεί να φέρει στον τόπο ο πρωθυπουργός», (δηλώσεις του στην «Καθημερινή» , ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη).
Μόλις λοιπόν αντικαταστάθηκε από το υπουργείο Προ.Πο, ξέχασε τον πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό, ξέχασε και όσα έλεγε για …την επιθυμία του ελληνικού λαού να έρθει «πιο κοντά στο κεκτημένο των προηγμένων χωρών της Δυτικής Ευρώπης» και θυμήθηκε το… Πατρίς- θρησκεία-οικογένεια! Και δη με εκδικητική διάθεση προς τον Μητσοτάκη.
Άλλος ένας Δεξιός της εξουσίας. Εντός αυτής, όλα είναι καλά κι οι ύμνοι στην ημερησία διάταξη. Μα όταν βρεθεί εκτός, αρχίζουν οι … άρες οι κατάρες και κουταμάρες.
Αλήθεια, πόσο μικρός μπορεί να γίνει ένας πολιτικός; Πολύ περισσότερο όταν δεν είναι αυτόφωτος και δεν έχει καλή σχέση με την αυτοπεποίθηση;
Κι αυτό είναι χειρότερο από κάθε τι. Μπορεί κάποιος να έχει την άποψή του και αυτή να είναι συζητήσιμη και σεβαστή. Μα να έχει άποψη αναλόγως με το αν είναι υπουργός ή όχι, τότε αυτό είναι πολιτική μικρότητα…
Πώς το έλεγαν οι άλλοι στην ταινία; Μαύρο στον Μαυρογιαλούρο!
Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή ουδείς θέλει να μάθει τι θα μπορούσε να διαπράξει ως κονφερασιέ της γραφικής Δεξιάς…
