Θυμάμαι πριν λίγους μήνες, όταν είχε ανακοινωθεί ο «αρραβώνας» του Μαρινόπουλου με τον Σκλαβενίτη, τους συνδικαλιστές του πρώτου να χαλάνε τον κόσμο για τον ματαιώσουν.
Η εξέλιξη ξέρετε ποια είναι και το ηθικό δίδαγμα –για μια ακόμη φορά- δείχνει την κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να στραφούν οι ροχάλες.
Θα πείτε, και δικαίως: Μα φταίνε οι συνδικαλιστές που η εταιρεία ζήτησε να υπαχθεί στον πτωχευτικό κώδικα;
Όχι φυσικά, αλλά φταίνε επειδή απέτρεψαν μια πιθανή εξέλιξη που ήταν η μόνη σωτηρία και για την επιχείρηση και για τις θέσεις εργασίας, αλλά και για το ντόμινο που θα επακολουθήσει.
Η αλήθεια είναι τα ανοίγματα του Μαρινόπουλου αγγίζουν τα 600 εκ. ευρώ. Κι αν προσθέσει κάποιος και τις μαύρες τρύπες, ίσως να ξεπερνούν το ένα δις!
Πού ήταν αυτό το χρυσοπληρωμένο από όλους μας κράτος, να ελέγξει, να επέμβει, να προλάβει;
13 χιλιάδες άνθρωποι της εταιρείας, είναι πλέον στον «αέρα» και θα καταλήξουν –θέμα χρόνου είναι- στο ταμείο ανεργίας.
Κι όχι μόνο αυτό.
Περισσότεροι από 50 χιλιάδες υπολογίζονται ότι είναι οι εργαζόμενοι στις προμηθεύτριες εταιρείες του Μαρινόπουλου, που τους οφείλονται τεράστια ποσά και μαθηματικά θα… τις πάρει μαζί του.
Τι δείχνει η περίπτωση του Μαρινόπουλου;
Δείχνει ξεκάθαρα το πόσο σάπιο σύστημα έχει στηθεί εδώ και δεκαετίες πέριξ της οικονομίας.
Το πελατειακό κράτος –που υποστηρίζεται μετά μανίας και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- εξυπηρετούσε την φαυλότητα (και όχι μόνο στον δημόσιο τομέα), την δάνειζε ασυστόλως κι εκείνη ασύδοτη εισήγαγε προϊόντα, κέρδιζε και ξανακερδίζε… Κι όταν τα πράγματα σκούρυναν … τραβάει μια πτώχευση! Κι από εδώ παν κι οι άλλοι…
Δηλαδή, δανεικά – εισαγωγές- κατανάλωση –κέρδος!
Μα δεν γίνεται έτσι. Χωρίς να παράγει κάποιος κάτι για το ΑΕΠ της χώρας, να διογκώνει την οικονομία εις βάρος όλων…
Κι είναι αξιοπερίεργο, πού ήταν το κράτος όταν ο Μαρινόπουλος δεν δημοσίευε καν ισολογισμούς; Και μη πει κάποιος ότι αυτό έγινε με τα άλλες, τις κακές κυβερνήσεις. Έγινε και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αξιοπερίεργο, πώς οι τράπεζες έδιναν δάνεια στον Μαρινόπουλο και με ποιες εγγυήσεις; Και δη με χρήματα από τις ανακεφαλαιοποιήσεις που πληρώσαμε όλοι;
Και γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν δάνεια όσοι επιχείρησαν να παράξουν και να εξαγάγουν προϊόντα; Αγρότες, βιοτέχνες, άνθρωποι κι επιχειρήσεις που επένδυαν στην καινοτομία;
Να πούμε και κάτι ακόμη; Λαϊκίστικο ίσως, μα απολύτως αληθινό.
Είναι δυνατόν κάποιοι να πτωχεύουν τις επιχειρήσεις τους και ταυτοχρόνως να απολαμβάνουν τη χλιδή της Μυκόνου ή των ακριβών συνοικιών του Παρισιού και την ίδια στιγμή οι υγιείς επιχειρηματίες να «φιλάνε κατουρημένες ποδιές» για να εξάγουν λίγα προϊόντα;
Κι ένα τελευταίο:
Αναλογίζεται κάποιος τι θα συνέβαινε αν αυτά τα χρήματα που πήγαν σε μεταπρατική επιχείρηση υπό μορφή δανείων, πήγαιναν σε μια ή περισσότερες επιχειρήσεις – βιομηχανίες; Πόσες περισσότερες θέσεις εργασίας από αυτές του Μαρινόπουλου θα είχαν δημιουργηθεί; Και πόσο θα συνεισέφεραν αυτές οι υγιείς επιχειρήσεις στο ΑΕΠ της χώρας;
Ψιλά γράμματα θα πουν κάποιοι…
Κατά τα άλλα τους φταίει ο… φιλελευθερισμός…
