Όταν στις αρχές Μαϊου 2017 ο Εμμανουέλ Μακρόν βρέθηκε αντιμέτωπος με την Λεπέν στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, πολλοί στη χώρα μας τάχθηκαν με τη Λεπέν ή εύχονταν την επικράτησή της. Για να γίνει μπουρλότο η κακιά Ευρώπη! Η δε ΕΡΤ της Ακριβοπούλου, του Καψώχα και της εμπάθειας μας έλεγε ότι η Λεπέν είναι … άφθαρτο πρόσωπο, ότι … «μιλάει» στην καρδιά των πολιτών ενώ ακούστηκε και το θλιβερό σχόλιο πως… η μεγαλύτερη από τον Μακρόν σύζυγός του, μπορεί να είναι και κάλυμμα της ομοφυλοφιλίας του!!!
Τότε, εδώ σε τούτη τη διαδικτυακή γωνιά, που συν τω χρόνω απέσπασε την εκτίμησή σας, αναφέραμε ότι ο Μακρόν θα είναι ο επόμενος ηγέτης της Ευρώπης, μακριά από ωραιοποιήσεις ή σχοινοτενείς λαϊκίστικες υπεκφυγές.
Αναφέραμε ακόμη ότι ο κεντρογενής –φιλελεύθερος Μακρόν είχε θέσεις κι αυτό δεν του το συγχωρούσε η ημέτερη Αριστερά που ζούσε κι ανέπνεε με αντιθέσεις.
Αναφέραμε, ακόμη και δη συστηματικά ότι ο Μακρόν είναι υπόθεση όλου του δυτικού κόσμου και μιας νέας γενιάς ανθρώπων που νιώθει το χρέος να επαναδιατυπώσει το ευρωπαϊκό αστικό και φιλελεύθερο αφήγημα με νέους όρους και νέα δεδομένα. Όρους και δεδομένα που δεν μπορούν να αντιληφθούν ούτε οι ακροδεξιοί εθνικιστές, ούτε οι Αριστεροί ουτοπιστές.
Τα θυμήθηκα αυτά και πολλά άλλα τις ώρες της συνάντησης Μακρόν και Μητσοτάκη, χθες. Σκεφτόμουν την έμπρακτη στήριξη του Μακρόν στην Ελλάδα απέναντι στον τουρκικό παραλογισμό και πόσο χρήσιμη είναι αυτή. Ειδικά αφού οι ΗΠΑ του Τραμπ αφήνουν τα πράγματα στο έλεος του κάθε πολιτικού τυχοδιώκτη, σαν τον Ερντογάν.
Ο Μακρόν, η Γαλλία με τον μεγαλύτερο στρατό της Ευρώπης αντιτάσσεται πρωτίστως στην επιθετική κι ανιστόρητη διεκδίκηση των Τούρκων στη Μεσόγειο ώστε να γίνει ο Σουλτάνος κυρίαρχος. Αυτό, ευνοεί την Ελλάδα. Με την οποία ούτως ή άλλως έχει στενή ιδεολογική και συναισθηματική σχέση αλληλεγγύης ο Γάλλος πρόεδρος.
Έπεσαν στα χέρια μου χθες, δυο ομιλίες του κατά τον πρώτο χρόνο της προεδρικής του θητείας: η μια έλαβε χώρα στην Πνύκα και η άλλη στο φημισμένο γαλλικό Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Σ’ αυτές ξεδιπλώνει με πάθος τις αρχές του αλλά και την ύψιστη προσήλωση στα πιστεύω του.
Στην Πνύκα ο Μακρόν δάκρυσε! Μιλούσε στους συνεργάτες του για το πόσο εμβληματικός χώρος είναι αυτός για τη δημοκρατία και δημοσίως ανέφερε την αναγκαιότητα ενός νέου ευρωπαϊκού πολιτικού ηρωισμού.
Στην Σορβόνη ζήτησε η εθνική κυριαρχία να δώσει τη θέση της στην ευρωπαϊκή κυριαρχία και ξένισε πολλούς.
Όμως, η πολιτεία του Μακρόν φωτίζει όσα είχε πει. Η ευρωπαϊκή κυριαρχία είναι άμεσα συνυφασμένη από τις κυριαρχίες των κρατών που τη συγκροτούν και δε σ’ επίπεδο συνύπαρξης κι όχι ανταγωνισμού.
Ο Μακρόν μιλάει κι εννοεί ταυτοχρόνως για υπεράσπιση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών-μελών ως ευρωπαϊκής κυριαρχίας και ευρωπαϊκών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Προσέξτε: Αυτός ο ευρωπαϊσμός του Μακρόν αναγκαστικά (πέραν των δικών του πεποιθήσεων και προσεγγίσεων) γίνεται αυτομάτως φιλελληνισμός!
Ο Μακρόν που η ημέτερη Αριστερά εξύβριζε και προτιμούσε να εκλεγεί η Λεπέν, είναι ο κορυφαίος ηγέτης που υπερασπίζεται παντοιοτρόπως τις αξίες της Ευρώπης κι έχει ήδη αναδείξει τη χώρα του σε ηγέτιδα δύναμη της γηραιάς ηπείρου.
Όσο για τις σχέσεις Μακρόν και Μητσοτάκη; Απ’ όσα διακρίνουμε σε διπλωματικό και πολιτικό πεδίο αλλά κι απ’ όσα αναφέρουν πολιτικοί αναλυτές, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τη στενή κι εμβληματική σχέση Ζισκάρ Ντ΄Εσταίν με Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Ο Μητσοτάκης, όπως ο Μακρόν, είναι υπέρμαχος της «ομογενοποίησης» της ΕΕ στους τομείς (τουλάχιστον) Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής. Θεωρούν κι οι δυο ότι αποτελεί μονόδρομο για την Ευρώπη. Ενώ, είναι κι οι δυο θιασώτες της… βεντάλιας! Δηλαδή των τριμερών σχημάτων συνεργασίας της Ελλάδας και της Κύπρου με χώρες όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος αλλά και, ακόμα παραπέρα, με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία, καθώς έτσι προσθέτουν διπλωματικές δυνατότητες.
Κάτι ακόμη: Πέραν της δεδομένης της πολλαπλής στρατιωτικής συνεργασίας, είναι σαφές ότι η σχέση Ελλάδας και Γαλλίας και δη υπό τις ηγεσίες των δυο συγκεκριμένων ηγετών και σε άλλους τομείς, δύσκολα δεν θα φτάσει σε μοναδική κορύφωση. Κι αν όντως οι ΗΠΑ επιμείνουν στην αποστασιοποίηση τους από τη Μεσόγειο, τότε Γαλλία κι Ελλάδα θα μπορούν να κατευθύνουν τις νέες ισορροπίες της περιοχής. Από θέση ισχύος κι όχι από το περιθώριο.
Ίδωμεν!
