Δεν μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω για ποιον λόγο ψηφίζονταν και ψηφίζονται κάποιοι πολιτικοί, με δεδομένο ότι στην πορεία τους στο κοινοβούλιο και στον δημόσιο λόγο δεν είχαν καμιά ουσιαστική παρέμβαση ούτως ώστε να καταστεί καλύτερη η ζωή των ψηφοφόρων τους.
Θ’ απαντήσετε και με το δίκιο σας, ότι αφού από τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση του ΄21 κυριάρχησε το πελατειακό σύστημα κι η φαυλότητα (με προεξάρχοντες τους Κωλέττη και τον Μακρυγιάννη) κι έφτασε ως τις ημέρες μας, η απάντηση είναι αυτονόητη. Ψηφίζονταν για να κάνουν δουλειές με τους πελάτες τους. Ψηφίζονταν για να ρουσφετολογούν ασυστόλως, εις βάρος του δικαίου, των άλλων συνανθρώπων τους και τελικά να βλάπτουν τον τόπο.
Άλλωστε ο λαϊκισμός είναι εφτάψυχος, ντύνεται πάντα με το κοστούμι του προπαγανδιστικού ενθουσιασμού, απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου, πολώνει και διχάζει την κοινωνία. Κι όταν ευτελίζεται ως πυροτέχνημα… ποιος ζει και ποιος πεθαίνει…
Ο λαϊκισμός στηρίζεται σε δυο σημαντικούς παράγοντες:
- Την έλλειψη Παιδείας και κριτικής σκέψης (ικανότητας) που καθιστούν τα άτομα έρμαια της δημαγωγίας, αφού δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον γνήσιο, ικανό κι ειλικρινή πολιτικό από τον λαϊκιστή.
- Την πολιτική απάθεια της κοινωνίας για βαθύτερη γνώση, παραστάσεις και συμμετοχή στα κοινά, που την καθιστούν εύκολο θήραμα.
Αυτά, τα έχει πληρώσει πανάκριβα ο τόπος μας σε βάθος δεκαετιών κι ειδικά τα τελευταία χρόνια που η πιο δημαγωγική και λαϊκίστικη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος, ανέλαβε τα ηνία του.
Το περίφημο δημαγωγικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «διώχνουμε το παλιό», ήταν κι είναι ένα από τα πιο χυδαία συνθήματα που ακούστηκαν στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι μέσα σ’ αυτό το «παλιό» ευδοκιμούσε πάντα ο λαϊκισμός κι η δημαγωγία. Πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες ήταν κυρίαρχες τάσεις. Μα πάντα, απέναντί του υπήρχαν αντίβαρα πολύ σοβαρών ανθρώπων.
Για να μη κάνουμε αόριστη συζήτηση, ας το δούμε με παραδείγματα.
Το ΠαΣοΚ, δίπλα στον Κουτσόγιωργα είχε ένα Σημίτη.
Δίπλα τον Γιαννόπουλο είχε ένα Πεπονή.
Δίπλα στον Κουρουμπλή είχε ένα Γιαννίτση.
Δίπλα στον Τζουμάκα ή τον Λαλιώτη είχε ένα Λοβέρδο κι έναν Βενιζέλο.
Δίπλα στον Άκη είχε τον Αλέκο Παπαδόπουλο.
Δίπλα στον Κοτσακά είχε μια Διαμαντοπούλου.
Δίπλα στον Κίμωνα Κουλούρη είχε τον Νίκο Χριστοδουλάκη.
Δίπλα στον Παπουτσή είχε τον Φλωρίδη.
Δίπλα στον Αρσένη είχε τον Σταύρο Μπένο.
Δίπλα στον Πετσάλνικο είχε τον Χρυσοχοίδη.
Η Νέα Δημοκρατία, δίπλα στον Γιακουμάτο είχε τη Μαριέττα Γιαννάκου.
Δίπλα στον Καμμένο είχε τον Κωστή Χατζηδάκη.
Δίπλα στον Νικολόπουλο είχε τον Στέφανο Μάνο.
Δίπλα στον Μανώλη είχε τον Δένδια.
Δίπλα στον Χατζηγάκη είχε ένα Σουφλιά.
Δίπλα στον Βλάχο είχε έναν Βαληνάκη.
Δίπλα στον Κιλτίδη είχε έναν Παπαληγούρα.
Δίπλα στην Παπακώστα είχε ένα Μολυβιάτη.
Μπορούμε να καταθέσουμε πολλά ακόμη ονόματα μα νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά και χαρακτηριστικά.
Οι σοβαροί άνθρωποι στα κόμματα αυτά, ήταν ισχυρά αντίβαρα στον περιφερόμενο συνδικαλισμό και στον λαϊκισμό. Με την επιμονή τους έγιναν κάποια σοβαρά βήματα εκσυγχρονισμού κι έργου. Ασχέτως αν οι περισσότεροι πλήρωσαν με προσωπικά πλήγματα την εμμονή τους στην σοβαρότητα και στον εκσυγχρονισμό.
Στη σημερινή κυβέρνηση, δεν μπορείς να βρεις έναν (!!!) ν’ αντιπαρατεθεί ως αντίβαρο με τον Πολάκη, με τον Σπίρτζη, τον Κουρουμπλή, την Φωτίου, τον Τόσκα, τον Κατρούγακλο, τον Κοντονή, τον Σκουρλέτη, τη Γεροβασίλη, τον Γαβρόγλου και τα άλλα καλόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ!
Ούτε έναν!
Αναλογιστείτε ότι οι σοβαροί της λογίζονται οι Δραγασάκης, Παπαδημούλης, Σταθάκης, Βίτσας και Χουλιαράκης και κτυπήστε ελεύθερα το κεφάλι σας στον τοίχο για το …νέο κι ελπιδοφόρο στο οποίο επένδυσαν πολλοί συμπατριώτες μας…
