Το περασμένο Σάββατο, ο Γιώργης ο Αυτιάς, πήρε τ’ άρματά του και κατακεραύνωσε τον Ερντογάν.
«Έτοιμος ήμουν», είπε, «να πάω στο προεδρικό μέγαρο, αλλά με συγκράτησε η γυναίκα μου. Θα έτρωγε ένα ξεγυρισμένο χαστούκι ο Ερντογάν που θα με θυμόταν μέχρι τα βαθιά γεράματά του. Ύστερα θα του έλεγα: Ποιος είσαι εσύ ρε που έρχεσαι και μας αναστατώνεις; Αϊ πήγαινε στο καλό, καλέ μου άνθρωπε, έχουμε τα βάσανά μας, έχουμε κι εσένα… Με αντρική βαριά φωνή θα του τα έλεγα, να νιώσει το φόβο μου».
Μετά από αυτή τη μέγιστη πράξη του Αυτιά, μπορούμε τώρα να εξηγήσουμε για ποιον λόγο ο Ερντογάν παρουσιάστηκε πιο φειδωλός και με χαμηλότερους τόνους κατά τη δεύτερη ημέρα της επίσκεψής του. Θα φοβήθηκε πρωτίστως τη βαριά αντρική φωνή του Αυτιά και δευτερευόντως μη τυχόν φάει κάποιο χαστούκι από το στιβαρό χέρι του πληγωμένου Ελληναρά.
Άλλωστε, ο Αυτιάς δεν είναι ένας απλός δημοσιογράφος μα ένα πυρηνικό όπλο που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Επιλαμβάνεται αιτημάτων – όρα ρουσφέτια-, βρίσκει κρεβάτια στις εντατικές, υπολογίζει συνταξούλες κι επιδοματάκια, αναδεικνύει πολιτικά αστέρια κι αποτελεί τον τρόμο και τον φόβο κάθε λογικού κι ορθολογιστή πολιτικού ή δημόσιου λειτουργού.
Η αλήθεια είναι, για να σοβαρευτούμε, ότι παράγινε αυτή η ιστορία με τον εθνικολαϊκισμό καθημερινών πρωινών –δήθεν ενημερωτικών- εκπομπών της τηλεόρασης καθώς κι αντίστοιχων του Σαββατοκύριακου. Όμως, οφείλουμε να πούμε ότι δεν φταίει ο Αυτιάς κι ο κάθε Αυτιάς επειδή νομίζει ότι κυβερνά αυτόν τον τόπο, αλλά όσοι του δίνουν βήμα εδώ και χρόνια για να λέει αηδίες και να καθοδηγεί με τον υπέρτατο λαϊκισμό του την κοινωνία.
Ειδικά αυτή η εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, είναι πια εξόχως θλιβερή. Όταν κάποιος απευθύνεται στο συναίσθημα των ανθρώπων κι όχι στη λογική τους, όταν «παίζει» μπάλα στο γήπεδο της άγνοιάς τους, λαϊκίζει ασυστόλως.
Με προσκεκλημένους κάθε καρυδιάς καρύδι –συνήθως του κρατισμού και του παρασιτικού συνδικαλισμού- που τρέφονται και θεριεύουν μέσω της φτώχιας και της δυστυχίας, κατακεραυνώνοντας τους πάντες και τα πάντα.
Με κυρίαρχη λογική την είσπραξη της συνταξούλας και του επιδόματος (κάθε επιδόματος, ακόμη και προσέλευσης στην εργασία) είναι σαν ν’ απευθύνεται σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Κι ως γνωστόν, όλα γίνονται στο όνομα του λαού. Επειδή ο λαϊκισμός οικειοποιείται τον λαό. Και τελικά καθίσταται διαρκής απειλή για την ίδια τη δημοκρατία.
Ας μη ξεχνάμε ότι ο Βαρουφάκης που τόσα δεινά προκάλεσε στον τόπο, είχε μόνιμο στασίδι στην εκπομπή του (και σε άλλων πρόθυμων φυσικά), όπως και όλοι αυτοί οι εθνολαϊκιστές Αριστεροδέξιοι που τώρα κυβερνούν τον τόπο.
Και κάτι τελευταίο:
Θερμή ικεσία στη σύζυγό του: Μη το ξανακάνεις. Μη τον συγκρατήσεις άλλη φορά. Άφησέ τον να ζωστεί τ’ άρματα και με βαριά αντρική φωνή να δείξει τι σημαίνει Ελληναράς στους Τουρκαλάδες…
Τον Ερντογάν και την κυρά Ερντογάνενα…
