Κοινό χαρακτηριστικό των μνημονίων – ένα του ΠαΣοΚ, ένα των Νέας Δημοκρατίας – ΠαΣοΚ κι ένα των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ- αλλά και του προετοιμαζόμενου τέταρτου, είναι η «επιχείρηση» αποκατάστασης της δημοσιονομικής ανεπάρκειας , μέσω της αύξησης των φόρων.
Σχεδόν τίποτα ή ελάχιστα έχουν γίνει για την απαραίτητη μείωση των δαπανών και του ασθενούς κράτους.
Τα αποτελέσματα της ακολουθούμενης πολιτικής των φόρων, τα γνωρίζουμε όλοι.
Η χώρα κλυδωνίζεται σ’ έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο ύφεσης και αποεπένδυσης.
Η φοροδιαφυγή παραμένει αλώβητη ενώ τα κίνητρα επιχειρηματικής δράσης και επενδύσεων «πνίγονται» ανάμεσα στο φαύλο κράτος και τις φοροεπιδρομές.
Η δε έξοδος επιχειρήσεων που μεταναστεύουν για να βρουν καλύτερο επενδυτικό περιβάλλον βαίνει συνεχώς αυξανόμενη, κυρίως προς την Κύπρο και τη Βουλγαρία.
Κι εμείς;
Εμείς τον χαβά μας.
Θέλουμε να σωθούμε από το πνιγμό και… τραβάμε τα μαλλιά μας!
Εξακολουθούμε να διατηρούμε ένα κράτος όπου οι κρατικές δαπάνες αφορούν το 55% των συνολικών καταναλωτικών δαπανών της οικονομίας, ενώ είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενο από εξωτερική χρηματοδότηση, της τάξεως των 12-14 δις Ευρώ ετησίως (περιλαμβανομένων και των ΕΣΠΑ).
Ε δεν πάει άλλο η αυταπάτη.
Ούτε της κυβέρνησης, ούτε μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Στην Ελλάδα απαιτείται –και δη χθες- ν’ αλλάξουμε οικονομικό μοντέλο.
Χρειάζεται να στηριχτούμε στη αναγέννηση της ιδιωτικής οικονομίας, όπου θα προσελκυστούν επενδύσεις και μέσω αυτών θέσεις εργασίας.
Ακόμη κι οι σημερινοί κυβερνώντες, παρά την αποστροφή τους στην επιχειρηματικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία, δέχονται ότι χρειάζεται ένα τεράστιο οικονομικό σοκ.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό, όταν το κράτος είναι η «ιερή αγελάδα» κι όλοι οι άλλοι υπηρέτες του; Ενώ έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο;
Να το πούμε πιο απλά;
Όσο δεν συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι χρήσιμο πλέον ένα σοβιετικού τύπου κράτος, αλλά ένα μικρό, ευέλικτο και παραγωγικό, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε φως στην άλλη άκρη του τούνελ.
Δυστυχώς στη χώρα μας ζούμε καθημερινά τη σαγήνη της αρρωστημένης γραφειοκρατίας.
Με υπηρεσίες και «εργαζομένους» που ηδονίζονται από το θρόισμα του χαρτιού και τους ήχους των συρραπτικών που ακούγονται ως απασφάλιση όπλου έτοιμου να πυροβολήσει την κοινωνία.
Με ντοσιέ γεμάτα αντιπαραγωγική χαρτούρα και τις υπογραφές του Α’, του Β’ του Γ’ προϊσταμένου, που συγκεντρώνονται για να τεθούν στο αρχείο.
Μια καταθλιπτική διαδικασία για όσους είναι εκτός της κρατικής εξουσίας και ηδονή σε όσους είναι πίσω από το τζάμι της.
Μια διαδικασία που δικαιολογεί απλώς την ύπαρξη του κράτους και την επιβάλλει βίαια.
Απλά ερωτήματα:
Για ποιον λόγο πρέπει να είναι δημόσιος υπάλληλος ο συμπαθής οδοκαθαριστής;
Για ποιον λόγο πρέπει να είναι δημόσιος ο συμπαθής υπάλληλος που βάζει αριθμό πρωτοκόλλου στα έγγραφα;
Για ποιον λόγο πρέπει να είναι δημόσιος υπάλληλος ο τραπεζοκόμος στα νοσοκομεία ή ο «νερουλάς» της Βουλής ή οι χιλιάδες υπάλληλοι των ΔΕΚΟ και των ΟΤΑ ή ακόμη ακόμη κι οι ιερείς;
Να είναι ο γιατρός, ναι.
Ο δάσκαλος, ναι.
Ο στρατιωτικός, ο δικαστικός, ο τελωνειακός, ναι.
Αλλά όλοι οι άλλοι;
Και δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα.
Αλλά σε υπηρεσίες.
Αν δεχθούμε ότι υπάρχουν δημόσια αγαθά που οφείλει να παρέχει το κράτος, θα πρέπει να δεχθούμε ότι το ίδιο κράτος θα πρέπει ή να τα παράγει ή τα χρηματοδοτεί.
Στην Παιδεία, επί παραδείγματι, το κράτος οφείλει να την παρέχει.
Γιατί λοιπόν να μη τη χρηματοδοτεί, όπως γίνεται στη Σκανδιναβία κι αυτή να παρέχεται από ιδιωτικούς φορείς και μάλιστα με αξιολόγηση των εκπαιδευτικών;
Να πούμε και κάτι ακόμη;
Το 2002 ο αριθμός των υπαλλήλων του στενού δημοσίου τομέα ήταν 400 χιλιάδες.
Το 2009 ήταν 770 χιλιάδες!
Έργο Νέας Δημοκρατίας δια χειρός Προκόπη Παυλόπουλου που διόρισε όλους τους συμβασιούχους!
Τουτέστιν αύξηση 92%.
Το 2015 ήταν 630 χιλιάδες, λόγω συνταξιοδοτήσεων, οι περισσότερες των οποίων προνομιακές., ακόμη και σε ηλικίες των 45 και 50 ετών!
Δηλαδή, μείωση 18% αναφορικά με το 2009 αλλά αύξηση 57% σε σχέση με το 2002.
Ερώτημα:
Τι περισσότερο προσφέρει το κράτος σήμερα αναφορικά με το 2002 και χρειάστηκε να διαλυθεί ο ιδιωτικός τομέας για να το συντηρεί;
Τι προσφέρει το δημόσιο ούτως ώστε να έχουμε φτάσει στο σημείο να γίνεται ακόμη και «δήμευση» περιουσιών ιδιωτών (ΕΝΦΙΑ, φόροι κλπ) για να το συντηρούν;
Ή μήπως αυξήθηκε η ποιότητα των υπηρεσιών;
Να πούμε κι άλλα;
Το 2015, το 32% των δημοσίων υπαλλήλων που βγήκαν στη σύνταξη ήταν κάτω των 55 ετών.
Η δε μέση σύνταξη που τους καταβάλλουμε σήμερα όλοι εμείς (οι σχεδόν συνομήλικοί τους που έχουμε την ατυχία να εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα) είναι 1.227 ευρώ.
Πόσο μπορεί να συνεχίζεται αυτό;
Πόσο μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να συνεχίζει να τροφοδοτεί τον κρατικό –πελατειακό παραλογισμό και να καταβάλλει σχεδόν 7 δις ετησίως για συντάξεις «γήρατος» σε 471 χιλιάδες συνταξιούχους που είναι κάτω των 65 ετών;
Πόσο μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να χρηματοδοτεί την εκκλησία (9.289 ιερείς, 230 εκ.) την ώρα που έχει ελλείμματα σε δασκάλους και γιατρούς;
Την ώρα, μάλιστα, που εκτός των εσόδων της εκκλησίας από την περιουσία της μπορεί να αυτοχρηματοδοτηθεί από την τέλεση μυστηρίων;
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι θέλουμε μικρό κράτος.
Θέλουμε μείωση κρατικών δαπανών.
Θέλουμε πολιτικές που δεν θα στοχεύουν στην προάσπιση του πελατειακού συστήματος που «κτίστηκε» στην χώρα.
Κι επειδή η μείωση του κράτους οφείλει να γίνει ορθολογικά και συντεταγμένα και χωρίς πολλές παρεμβάσεις περικοπών σε Υγεία, Πρόνοια, Ασφάλεια και Παιδεία, υπάρχει πεδίο δόξας λαμπρό για να ξεκινήσουμε.
Ιδού μερικά απτά παραδείγματα:
- Οι δημόσιοι οργανισμοί. Υπάρχουν διάφορες μετρήσεις και απουσιάζει μία ακριβής καταγραφή, όπως και μία σοβαρή αξιολόγηση του έργου τους. Σύμφωνα με ένα συμβιβαστικό υπολογισμό ανέρχονται σε 1.800, απασχολούν 90.000 υπαλλήλους και στοιχίζουν περίπου 3 δις ετησίως. Μία δραστική τομή θα απαιτούσε να κλείσει το 25%, να συγχωνευτεί το 25%, να ιδιωτικοποιηθούν όσοι είναι δυνατόν. Για τους απολυμένους θα υπήρχε πρόβλεψη για αποζημίωση μισθών 3 ετών στο 70% του βασικού τους μισθού και θα αφορούσε περίπου 35.000 υπαλλήλους, με εξοικονόμηση περίπου 1 δις Ευρώ.
- Η μείωση κατά 30% όλων των προώρων συντάξεων όσων είναι κάτω των 65 ετών, που σήμερα αφορά 470.000 άτομα με ετήσιο κόστος περίπου 7 δις Ευρώ. Εξοικονόμηση 2 δις Ευρώ.
- Οι λεγόμενες «αμυντικές δαπάνες». Συντηρούμε ένοπλο και πολιτικό προσωπικό παρόμοιου αριθμού με τον στρατό (επαγγελματικό) της Μεγάλης Βρετανίας, χώρας με εξαπλάσιο πληθυσμό και δεκαπλάσιο ΑΕΠ, ο οποίος μπορεί και κάνει πολεμικές επιχειρήσεις σε τρία μακρινά μέτωπα. Χρειαζόμαστε μία πλήρη ανατροπή που να μας δώσει έναν μικρό αξιόμαχο επαγγελματικό στρατό, αντίστοιχο των σημερινών πραγματικών απειλών που αντιμετωπίζουμε σε συνδυασμό με τις διεθνείς συμμαχίες στις οποίες συμμετέχουμε, ένα νέο καλύτερο αλλά και φθηνότερο σύνολο. Ακόμα και με την σημερινή απαρχαιωμένη δομή έχουμε αποδεχθεί με την συμφωνία του περυσινού Αυγούστου ότι μπορούμε να μειώσουμε κατά 500 εκατομμύρια τις δαπάνες του Υπουργείου Αμύνης. Μία πιο ενεργητική αναδόμηση θα μπορούσε να αποφέρει εξοικονόμηση πόρων 1 δις Ευρώ ετησίως.
- Ο χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους και η διακοπή της μισθοδοσίας των ιερέων της Ορδόδοξης Πίστης θα εξοικονομούσε 200 εκατομμύρια Ευρώ ετησίως.
- Η οικονομική αυτοτέλεια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με την απόδοση σε αυτήν της ευθύνης της είσπραξης του ΕΝΦΙΑ και της επιβολής άλλων τελών θα εξοικονομούσε ομοίως αρκετά πρόσθετα κονδύλια, ίσως της τάξεως των 300 εκατομμυρίων ετησίως, ενώ θα δημιουργούσε πολλαπλά οφέλη από την ενδυνάμωση της αρχής της επικουρικότητας και το πέρασμα νέων εξουσιών στο τοπικό επίπεδο.
- Τα υπόλοιπα 500 εκατομμύρια θα αφορούν περικοπές κατά 10% των καταναλωτικών δαπανών των υπουργείων, που σήμερα έχουν ύψος περί τα 5,5 δις Ευρώ! Για ποιον λόγο, επί παραδείγματι, να σπαταλώνται σχεδόν 300 εκ. ευρώ ετησίως για …κρατική αλληλογραφία και δη στην εποχή της τεχνολογίας που το email έχει αντικαταστήσει φακέλους και γραμματόσημα;
Συμπερασματικά:
Πουλώντας κράτος δεν έρχεται η ανάπτυξη.
Πουλώντας καφέδες ο ένας στον άλλον δεν επιτυγχάνουμε ανάπτυξη.
Την επιτυγχάνουμε όμως, φτιάχνοντας και πουλώντας μηχανές του καφέ σε 30-40 χώρες εκτός Ελλάδας.
Θέλουμε;
Αμφιβάλλω!
