Η Θεσσαλονίκη, πριν ακριβώς από μια εβδομάδα βρέθηκε στην δίνη του κυκλώνα Σαββίδη.
Το κουμπούρι κι η μπούκα στο γήπεδο συνοδεία μπράβων δεν έμειναν στα καθ’ ημάς αλλά έκαναν τον γύρο του κόσμου με άκρως υποτιμητικά σχόλια.
Στην εγχώρια αντιμετώπιση του ζητήματος, «ξεχείλισε» λόγω του σφιχτού του εναγκαλισμού με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, αφού ο Ιβάν Σαββίδης έγινε μέχρι και λαγός της (κατά τις δηλώσεις του ίδιου) για να προστατεύσει τα συμφέροντά της, τότε στη διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών.
Φυσικά, έλαβε ανταλλάγματα, τόσο με την ιστορία του λιμανιού της πόλης, όσο και με τα πρόστιμα της ΣΕΚΑΠ. Εξ άλλου ο ίδιος ισχυρίζεται ότι οι Τσίπρας, Καμμένος, Παππάς και Φλαμπουράρης τον έπεισαν ή σχεδόν το ανάγκασαν να επενδύσει στα ΜΜΕ, τόσο με την αγορά του «Έθνους», όσο και του τηλεοπτικού καναλιού «Ε».
Ο Ιβάν Σαββίδης έχει δημιουργήσει ιδεολογία στη Θεσσαλονίκη. Βασισμένη στο δίπτυχο ΠΑΟΚ – ορθοδοξία και στην αποκατάσταση του αισθήματος της αδικίας που διατρέχει – κατατρέχει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της πόλης.
Αυτό το αίσθημα ξεκίνησε από τα χρόνια που η πόλη αισθανόταν αποκομμένη από το κέντρο διακυβέρνησης της χώρας, ειδικά μετά την άφιξη χιλιάδων προσφύγων. Το καλλιέργησαν δε –ακόμη και τα χρόνια του Κωνσταντίνου Καραμανλή- σχεδόν όλοι οι πολιτικοί ταγοί της αλλά κι εκείνοι που έκτισαν –κυρίως από τον εκδοτικό – δημοσιογραφικό και τον πολιτικό χώρο- καριέρες στη δαιμονοποίηση της Αθήνας. Για να θυμηθούμε τα πιο πρόσφατα, τύποι σαν τον Ψωμιάδη ή τον Τσοχατζόπουλο ή τον Παπαθεμελή, έκαναν καριέρες επάνω στην καταραμένη αδικία.
Παλαιότερα, μέχρι κι ο όρος συμπρωτεύουσα καθιερώθηκε.
Μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως, ένα κράτος να έχει πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα!
Συνεπώς, με το πέρασμα των χρόνων δημιουργήθηκε έντονος τοπικισμός κι όλες οι διακρίσεις (ακόμη και στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ) μετατρέπονταν σε τοπική περηφάνια.
Η εμφάνιση, λοιπόν, του Ιβάν Σαββίδη, έκανε πράξη το όνειρο. Συσπείρωσε τον κόσμο που ένιωθε αδικία, κολάκεψε την αυταρέσκεια. Πολύ περισσότερο αφού ενέπλεξε κορυφαία σύμβολα της πόλης στις μπίζνες του.
Πιστεύει κάποιος, επί παραδείγματι, ότι το «Μακεδονία Παλλάς» αποδίδει κέρδος; Ή η «Σουρωτή»; Απλά αποτελούν σύμβολα για την πόλη με τεράστια συναισθηματική αξία.
Αμ το άλλο; Πώς γίνεται άνθρωποι και κόμματα που ήταν ιδεολογικά και πρακτικά εναντίον της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού, να μη βγάζουν άχνα από αυτή; Κι όμως συνέβη.
Η ιδεολογία που λέγαμε. Μεσσιανισμός!
Μεσσιανισμός που ακόμη και την ίδια την πόλη την έχει χωρίσει στη μέση.
Οι μισοί κι ίσως οι περισσότεροι με τον Μεσσία κι οι άλλοι μισοί απέναντι και καταπιεσμένοι.
Αυτό, όμως, δεν χωνεύεται εύκολα για μια πόλη με την ιστορία, την παράδοση και την πνευματικότητα της Θεσσαλονίκης.
Ο μεσσιανισμός έχει διαχυθεί παντού. Στην αστική τάξη της πόλης μα και τη λούμπεν.
Αν δεν είσαι με τον μεσσία την έχεις δύσκολα.
Κι όποιος το αρνείται δεν βλέπει κατάματα την πραγματικότητα. Οι πολιτικοί ταγοί της πόλης, φοβούμενοι την απώλεια ψήφων, σχεδόν κάθονται προσοχή.
Προφανώς τον υπολογίζουν σοβαρά. Ακόμη κι ως εν δυνάμει αντίπαλο, αφού πολλά έχουν ακουστεί για την περίφημη Λέγκα του Βορρά.
Λένε ότι οι πνευματικοί ταγοί της πόλης σιωπούν αν και γνωρίζουν ότι καμιά επιλογή ζωής και κανένα «ιδεώδες» δεν μπορεί να ρυθμίζει τη ζωή μιας ολόκληρης κοινωνίας με στρατούς οπαδών που θεωρούν τη Θεσσαλονίκη δική τους αποκλειστική επικράτεια;
Κι όταν δεν σιωπούν δεν τους ακούει κανένας και λουφάζουν.
Ισχυρίζονται κάποιοι ότι στον λαό έχουν μείνει λίγα πράγματα για να εκτονώνεται κι ένα από αυτά είναι η μπάλα.
Μα για πολλούς αυτό θεωρείται ύβρις. Περιφρόνηση προς την προσωπικότητα και την προσωπική ελευθερία κάθε ανθρώπου. Στη Θεσσαλονίκη, λένε, οι πολλοί βλέπουν τον Ιβάν Σαββίδη όπως η πιτσιρικαρία του χωριού βλέπει τον πλούσιο που έρχεται στην πλατεία με τη Τζάγκουαρ και μοιράζει σοκολάτες!
Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη Θεσσαλονίκη, συνέβαινε και πριν πολλά χρόνια στον Πειραιά, όταν εμφανίστηκε ο Κόκκαλης ή αργότερα ο Μαρινάκης κι έκανε δικό του ακόμη και τον δήμο εκλέγοντας δήμαρχο έναν υπάλληλό του.
Συμβαίνει κι αλλαχού.
Να εμφανίζονται, δηλαδή, αδικημένοι κάποιοι από την αυθαιρεσία ορισμένων κι όταν αυθαιρετούν οι δικοί τους να τους θαυμάζουν! Κι όταν δεν μπορούν να τους μιμηθούν να τους κολακεύουν!
Σκέφτομαι λοιπόν –ως χαμουτζής- ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι ο χαμηλοτάβανος εσμός των Ψωμιάδηδων, των Άνθιμων και των όψιμων νοικάρηδών της στο ποδόσφαιρο κι αλλού.
Η Θεσσαλονίκη είναι ψυχή κι όχι πεδίο βολής συμφερόντων κι επιδιώξεων.
Η Θεσσαλονίκη είναι περήφανη κι ουχί σερνόμενη.
Η Θεσσαλονίκη που ξέρω κι αγάπησα είναι αυτή του Μανόλη Ανδρόνικου, του Δημήτρη Φατούρου, της Αλεξάνδρας Γερόλυμπου, του Πρόδρομου Νικηφορίδη, του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Πεντζίκη, του Χριστιανόπουλου, του Σαββόπουλου, του Κουγιουμτζή, του Φίλιππου Γράψα, του Σκαμπαρδώνη, του Νίκου Παπάζογλου, του Θωμά Κοροβίνη, του Σάκη Παπαδημητρίου, του Στέργιου Δελιαλή, της Κατερίνας Καριζώνη, της Σοφίας Νικολαϊδου, του Στέλιου Νέστορα, του Ευάγγελου Βενιζέλου…
Η Θεσσαλονίκη του Γκάλη, του Φιλίππου, του Πρέλιεβιτς, του Χατζηπαναγή, του Κούδα, του Άγγελου Αναστασιάδη, του Σταύρου Σαράφη, του Κούη, του Χατζηβρέτα, του Λάζαρου Παπαδόπουλου…
Η Θεσσαλονίκη της ανθρωπιάς.
Η Θεσσαλονίκη του πνεύματος, των πάσης φύσεως ρευμάτων στην πολιτική, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό και γενικά στην κοινωνία.
Τώρα, βιώνει το δικό της «Βαλς στην ομίχλη», για να δανειστώ τον τίτλο του σπουδαίου μυθιστορήματος της Κατερίνας Καριζώνη.
Σκέφτομαι κάτι ακόμη και μελαγχολώ.
Ότι πολλούς από τους παραπάνω που ανέφερα, οι περισσότεροι πάσης φύσεως έποικοι, δεν τους γνωρίζουν….
