Mail από την Αθήνα #69
Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
- Είναι μερικοί άνθρωποι που «άμα τη εμφανίσει» είναι χαμένοι. Προκαλούν με τέτοιο τρόπο που και δίκιο να έχουν, το χάνουν
- Και καλά στην προσωπική ζωή επιλέγεις πώς θα τους συμπεριφερθείς, αν θα τους συγχρωτίζεσαι , κλπ
- Τι γίνεται όταν μπαίνουμε στο πεδίο της πολιτικής;
- Αμ, αναγνώστη, εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Προσωπικά θέλω να κρίνω, και να κρίνονται οι πολιτικοί με πολιτικούς όρους.
- Δεν με ενδιαφέρει αν ο πολιτικός είναι χοντρός, στραβός, μιλάει με ντοπιολαλιά κλπ.
- Με ενδιαφέρει τι λέει. Και τι πολιτικά αποτελέσματα παράγει με το έργο και τον βίο του.
- Αλλά επειδή είμαστε άνθρωποι και έχουμε όλοι τα προβλήματά μας, τις καταβολές μας, την παιδεία – ή την έλλειψή της συναντούμε, κυρίως στα social media πια, μια κριτική εντελώς πεζοδρομιακή. Μερικές φορές φορές …χαλασμένου πεζοδρομίου – για να παραμείνω κομψός!
- Αφορμή γι’ αυτές τις προφανείς – σε μένα – σκέψεις η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου.
- Έχοντας την εμπειρία της επαγγελματικής «γνωριμίας» μαζί της (δηλαδή, για να μην παρεξηγηθώ, την έχω συναντήσει μερικές φορές ως καλεσμένη την εκπομπή που εργαζόμουν μπορώ να πω ότι από τη μέρα «μηδέν» που τη συνάντησα ήρθα αντιμέτωπος με έναν πολιτικό που έψαχνε αφορμές για να … την προκαλέσουν να προκληθεί ώστε να «απαντήσει».
- Δεν ξέρω αν με εννοείς…
- Το περιστατικό στο Δίστομο προσωπικά μου έδειξε ότι μερικές φορές κάποιους πολιτικούς τελικά δεν μπορείς να τους σχολιάσεις πολιτικά.
- Μερικές φορές θέλει ειδικές γνώσεις ψυχολογίας για να εξηγήσεις τις κατά τα άλλα πολιτικές συμπεριφορές.
- Ας μην επεκταθώ. Μόνο ένα θα πω: Ο Μανώλης Γλέζος που είναι από τους τελευταίους που μπορείς να τους καταχωρήσεις σε αυτό που λέμε «ζωντανή ιστορία του τόπου», έδειξε πώς φέρονται οι ήρωες.
- Απογοήτευση! Μεγάλος «οδηγός» που δεν βγάζει σε καλά μονοπάτια!
- Από αυτό πάσχουμε ως πολίτες, ως εργαζόμενοι, ως άνεργοι, ως απλήρωτοι, ως οντότητες.
- Και δεν ξέρουμε προς τα πού βαδίζουμε.
- Δεν θέλω να παραδεχτώ ότι ροβολάμε με το κεφάλι κάτω προς το ντουβάρι, αλλά πολύ φοβάμαι ότι κάπως έτσι είναι το πράγμα!
- Επιλέγουμε να εκλέγουμε τους χειρότερους από εμάς, και μετά ζητάμε τα ρέστα.
- Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς έχουμε ευθύνη για τα πρόσωπα που διαχειρίζονται τις ζωές – τις δικές μας και των παιδιών μας.
- Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι της λογικής ότι «μαζί τα φάγαμε», ούτε ότι μας αξίζουν μνημόνια για πάντα επειδή αυτό ή εκείνο.
- Αυτές είναι εντελώς απολίτικες απόψεις που εκφέρονται από ντεμέκ πολιτικούς και άλλους που θέλουν να το παίξουν κήνσορες.
- Αλλά για τα πρόσωπα που πρωτοστατούν έχουμε ευθύνη.
- Καιρός να μεγαλώσουμε, ν’ αφήσουμε το «παιδί» που κουβαλάμε μέσα μας να πάει στην ευχή να παίξει με τα άλλα παιδάκια και ως ενήλικες να αναλάβουμε τις ευθύνες μας!
- Παρ’ όλα αυτά, καλή εβδομάδα – Και θέλω πίσω το καλοκαίρι μου! (μας τα έχει κάνει κρόσια τα νεύρα ο καιρός – λες και δεν έχουμε άλλες αιτίες να μας τα σπάνε!).
Γιάννης Καφάτος
