Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Ζούμε μέσα στο φόβο
Μερικές φορές το να φοβάσαι μπορεί και να είναι σημάδι σοφίας, εμπειρίας και σύνεσης. Υπάρχουν όμως και οι άλλες «φορές».
Τις άλλες φορές ο διάχυτος φόβος σε κυριεύει και καθοδηγεί τις πράξεις και τελικά την ύπαρξη σου. Το στομάχι σου σφίγγεται, αγωνιάς, μπορεί να ιδρώνεις μερικές φορές και να μασάς τα νύχια σου ή και την ψυχή σου χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός και μπορεί να φωλιάζει μέσα σου από την μικρή σου ηλικία, ύπουλα. Χωρίς να το έχεις αντιληφθεί. Και ίσως, μεγαλώνοντας, αν έχεις το κουράγιο να ψάξεις τον εαυτό σου μπορείς να αντιληφθείς ότι κάτι σε κάνει να φοβάσαι. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Το πιο δύσκολο βήμα είναι το επόμενο: να βρεις τι είναι αυτό που σε φοβίζει.
Η εποχή μας βυθίζει σε έναν ακόμη φόβο. Η εποχή της πανδημίας μας κάνει να φοβόμαστε να φιληθούμε, να αγκαλιαστούμε.
Οι απειλή της πανδημίας, της εξάπλωσής της και ενός ορατού λοκντάουν, μιας καραντίνας μας κάνει όλους να τρομάζουμε.
Πλέον υπάρχει ένας φόβος που έχει προσωπικές και ατομικές διακυμάνσεις αλλά είναι ίδιος κι απαράλλαχτος για όλους μας.
Πώς μπορείς να ζεις χωρίς φόβο όταν στο σχολείο του παιδιού σου υπάρχει κρούσμα;
Πώς μπορείς να αποδίδεις στη δουλειά σου όταν δεν ξέρεις μέχρι πότε θα την έχεις επειδή «σε πιάνουν» τα μέτρα περιορισμού;
Πώς ζεις εν τέλει χωρίς δουλειά;
Ο φόβος και η στρατηγική του άρχισε να εξαπλώνεται στον δυτικό κόσμο μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης.
Ο φόβος έγινε και επισήμως ένα πολιτικό εργαλείο.
Από τότε μέχρι σήμερα πάντα ό,τι γινόταν, αυθόρμητα και σαν μια λειτουργία αυτοπροστασίας νιώθαμε ότι δεν μας αφορά. Πέρα από τα συναισθήματα και την πολιτική σκέψη του καθενός, νιώθαμε, ίσως, ότι δεν έχει να κάνει με εμάς και τις ζωές των δικών μας ανθρώπων.
Η επέλαση του κορωνοϊού covid-19 έσπασε και αυτό το «φράγμα» και πλέον όλοι είμαστε εκτεθειμένοι. Κι εμείς και οι άνθρωποί μας.
Η διαφορά είναι ότι τώρα για ό,τι μας συμβεί ή για ό,τι συμβεί στους αγαπημένους μας, στους φίλους και στους συναδέλφους μας μπορεί να ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι. Πέρα από τις ευθύνες της μιας ή της άλλης υπηρεσίας.
Αυτός ο φόβος αλλάζει βίαια την κοινωνία. Αλλάζουν όσα ξέραμε, αλλάζουμε και αυτές οι αλλαγές δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα επηρεάσουν την ατομική και συλλογική συνείδηση όταν θα περάσει (ελπίζω σύντομα – το έχω ξαναπεί αυτό…) αυτός ο εφιάλτης.
Πώς ξεπερνάει τον φόβο, τις φοβίες, την κατάθλιψή της μια κοινωνία; Δεν ξέρω ν’ απαντήσω αλλά στο ερώτημα αυτό θα κληθούμε να απαντήσουμε ζώντας – ελπίζω υγιείς κλινικά – το επόμενο διάστημα.
Η προσωπική κατάθλιψη μπορεί να ιαθεί. Δύσκολα και με μεγάλη προσπάθεια από τον καταθλιπτικό και με τη συνδρομή των οικείων του.
Τι γίνεται με την συνολική κατάθλιψη της κοινωνίας που με τον λογικό ή και παράλογο φόβο μιας καταστροφής από την πανδημία να εδραιώνεται αλλάζει; Πώς θα ξανάρθει στα συγκαλά της;
Γιάννης Καφάτος
