Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Ζούμε ανάμεσα σε «σκουπίδια»
Η καθημερινότητα μας φέρνει αντιμέτωπους με χίλια δυο ερεθίσματα. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη να κοινοποιήσουμε τα ερεθίσματά μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτή η νέας τεχνολογίας και εσοδείας «ύψιστη» ανάγκη του σύγχρονου πολίτη έχει μετατρέψει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή μάλλον και αυτά, σε μια ιδιότυπη αρένα, σε ένα ιδιότυπο δικαστικό έδρανο και πάει λέγοντας.
Την Κυριακή το πρωί, όπως συνηθίζω έβγαλα βόλτα τον σκύλο μου, την Ήρα που έκλεισε έξι χρόνια ως μέλος της οικογένειας μας, και την ώρα που καθάριζα τα κακάκια της και τα πήγαινα στον κάδο απορριμμάτων παραλίγο να πατήσω κάτι άλλα κακάκια κάποιου άλλου σκύλου.
Είμαστε τα σκουπίδια που αφήνουμε! Μόνο αυτό θα πω ως χαρακτηρισμό στα «αφεντικά» που αμαυρώνουν την εικόνα των αγαπημένων μας συντρόφων στα μάτια όποιου δεν τρέφει τα ίδια συναισθήματα με εμάς.
Είναι δυνατόν να φταίει ο σκύλος που έκανε τα κακάκια του; Είναι δυνατόν να φταίει το μωρό που πέταξε το σκουπίδι του στο δρόμο; Φυσικά και όχι. Το φταίξιμο είναι του «αφεντικού», του ενήλικα που είναι μαζί με ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα.
Είναι πολλοί αυτοί που δε δίνουν δεκάρα για την γειτονιά που ζουν και περπατάνε. Και όσο περνάνε τα χρόνια δυστυχώς, και πολύ απαισιόδοξα, συνειδητοποιώ ότι εμείς που μαζεύουμε τα κακάκια των σκύλων μας, εσύ που μαζεύεις τη γόπα του τσιγάρου σου από την παραλία, εσύ που δεν πετάς τη μάσκα σου στο δρόμο κλπ είμαστε λιγότεροι από τα κινούμενα σκουπίδια που δεν νοούν να καταλάβουν ότι οι δρόμοι , οι πλατείες , οι παραλίες δεν είναι τσιφλίκι τους.
Και man to man να μας έπαιζαν οι υπάλληλοι καθαριότητας των Δήμων πάλι ο κόπανος που θα έριχνε κάτω τα σκουπίδια του θα υπήρχε.
Έχω την τύχη να μένω σε μια περιοχή που ο Δήμος φροντίζει για την καθαριότητα, αλλά κανείς Δήμος δεν μπορεί να βρίσκεται πίσω από τον κάθε ανεύθυνο που πετάει τα σκουπίδια του και να τον «μαλώσει». Αν και τώρα που το σκέφτομαι ίσως αντί οποιουδήποτε άλλου προστίμου ένα δίωρο με τη σκούπα και το φαράσι σε έναν δρόμο να μαζεύει σκουπίδια θα ήταν μια καλή ποινή και ίσως πιο αποτελεσματική από το όποιο πρόστιμο για τους πολλούς ανεύθυνους συμπολίτες μας.
Κακάκια, μάσκες, πακέτα τσιγάρα, ποτηράκια από καφέ, μπουκάλια νερών ή αναψυκτικών, χαρτοπετσέτες, πάνες μωρών, είναι δυστυχώς στην ημερήσια διάταξη σε πολλές βόλτες σε διάφορες γειτονιές των πόλεων που ζει ο καθένας μας. Μη μου πεις ότι δεν τα έχεις δει έστω μια φορά;
Ζούμε ανάμεσα σε σκουπίδια, και δεν εννοώ απαραίτητα αυτά που ο δόλιος υπάλληλος καθαριότητας του εκάστοτε Δήμου μπορεί να τα βάλει σε έναν κάδο και να συνεχίσει τη δουλειά του.
Δυστυχώς!
Γιάννης Καφάτος
