Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Το πάρτι της παραμονής των Χριστουγέννων (σαν ένα παραμύθι)
Η παραμονή των Χριστουγέννων ήταν πάντα, εδώ και πολλά χρόνια η μεγάλη βραδιά για την παρέα.
Η παραμονή των Χριστουγέννων σήμαινε ένα ξέφρενο πάρτι που έκανε κάθε άλλη βραδιά της χρονιάς να μοιάζει σαν μια βαρετή ρουτίνα.
Κι ας ήταν έξω κάθε βράδυ! Κι ας τρωγόπιναν κάθε βράδυ. Κι ας φλέρταραν κάθε βράδυ.
Η παραμονή των Χριστουγέννων ήταν πάντα το έναυσμα για κάτι διαφορετικό. Ακόμη κι αν η παρέα ήταν ίδια στον βασικό της πυρήνα, το πάρτι της παραμονή έφερνε νέο αίμα, νέες μούρες που με τα χρόνια κάποιες κατάφεραν να μείνουν και να μεγαλώσουν τον πυρήνα της.
Σίγουρα είχε πιο προσεγμένες εμφανίσεις. Ποτέ κάτι το εξεζητημένο αλλά όλοι ήταν κάπως πιο …εορταστικοί!
Μέρες πριν όλα και όλοι γυρνούσαν γύρω από τη μεγάλη βραδιά. Ετοιμασίες για μεζέδες, ποτά, μουσικές, όλα στην υπηρεσία του πάρτι. Γιατί πάρτι χωρίς μουσική, ποτό και λίγο φαγάκι για να στηρίζεσαι τις μεγάλες ώρες δεν είναι πάρτι.
Εκείνη τη χρονιά λίγες βδομάδες πριν τη μεγάλη γιορτάρικη βραδιά, λίγο πριν αρχίσουν να κορυφώνονται οι ετοιμασίες μια ανακοίνωση στο ραδιόφωνο πάγωσε τους πάντες. Ακόμη και αυτούς που δεν πάνε σε πάρτι, ή δεν τους κάλεσε ποτέ κανείς.
Η ανακοίνωση ήταν λιτή, αυστηρή και δεν άφηνε περιθώρια: Εορτασμοί τέλος.
Τα τηλέφωνα μεταξύ τους δεν έλυσαν το πρόβλημα του πώς προέκυψε κάτι τέτοιο. Μάλλον μπερδεύτηκαν περισσότερο. Όμως περισσότερο απ’ όλα εκείνο που επικράτησε ήταν ο θυμός.
Θυμός απογοήτευση και παράπονο.
Το ραδιόφωνο συνεχώς μετέδιδε το μήνυμα: Εορτασμοί τέλος. Χωρίς άλλη εξήγηση, χωρίς μια κουβέντα. Και όχι μόνο κανείς δεν ήξερε γιατί «εορτασμοί τέλος» αλλά κανείς δεν μπορούσε να βρει απάντηση και στο «και μέχρι πότε θα κρατήσει αυτό;»
Η άγνοια ήταν αυτή που τους τσάκιζε περισσότερο. Γιατί «τέλος οι εορτασμοί»; Γιατί;
Θυμός και απογοήτευση έκαναν το θαύμα τους κι άρχισαν να τρώνε τα σωθικά όχι μόνο της παρέας. Όλοι ήταν στην ίδια κατάσταση, με όποιο τρόπο κι αν επέλεγαν να «γιορτάσουν». Ακόμη κι αυτοί που δεν προσκλήθηκαν ποτέ πουθενά, ακόμη κι αυτοί που δεν γιόρταζαν τίποτα τώρα είχαν μια περίεργη αίσθηση. Σαν να είχαν φάει μια χαλασμένη κοσνέρβα τόνου. Μια πικρίλα που δεν έμενε μόνο στο στόμα. Τους κατέκλυζε.
…
(το παραμύθι θα μπορούσε να συνεχιστεί και να διανθιστεί με λεπτομέρειες που μπορεί να το έκαναν ακόμη πιο ενδιαφέρον ή ακόμη πιο βαρετό. Όμως εμείς Σήμερα, την παραμονή Χριστουγέννων του 2020 ξέρουμε γιατί δεν μπορούμε να γιορτάσουμε με τον τρόπο που επιλέγαμε τις προηγούμενες χρονιές.
Επιλέγουμε να είμαστε υπεύθυνοι και με τη στάση μας να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, τους αγαπημένους μας και να δείξουμε τον σεβασμό μας σε όσους χάθηκαν, σε όσους παλεύουν στις εντατικές, στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν μια σκληρή μάχη με τον ιό και τις παραξενιές του κάθε ασθενούς.
Εμείς δεν ζούμε σε ένα παραμύθι, κι ας είναι σαν επιστημονική φαντασία αυτό που μας συμβαίνει.
Ας αφήσουμε τις αναμνήσεις από τις προηγούμενες «γιορτές» μας και ας σχεδιάσουμε τις επόμενες με υγεία και κέφι!
Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα!!!)
Γιάννης Καφάτος
