Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Τι κάνει τα παιδιά μας εν δυνάμει δυνάστες και κακοποιητές;
Να ξεκινήσω απαντώντας στο ερώτημα που βάζω για να μη σε κρατάω σε αγωνία: Δεν είμαι σίγουρος, δεν ξέρω, πολλοί παράγοντες, εμείς οι γονείς, οι παρέες τους, οι αδιάφοροι δάσκαλοι και καθηγητές, τα πολλά βιντεοπαιχνίδια, η τάση μιμιτισμού, η κακούργα και η άλλη, η κανονική κοινωνία.
Ως πατέρας κάθε φορά που μια είδηση για παιδιά που κακοποιούν παιδιά, που τα εξευτελίζουν ανεβάζοντας βίντεο στο διαδίκτυο – στις διάφορες trendy πλατφόρμες, με πιάνει ένα σφίξιμο και εκτός από την αγωνία ένας θυμός ορμάει στο κεφάλι μου και με τρελαίνει.
Πόσο μπορείς να κατηγορήσεις 14χρονα και 15χρονα αλλά και πόσο να τους δώσεις όλα τα άλλοθι του κόσμου όταν το κακό που έχουν διαπράξει εναντίον του θύματος τους είναι τόσο βαρύ και βαθύ που θα κάνει πολλά χρόνια να το ξεπεράσει.
Ναι ένα ανήλικο δεν μπορεί να είναι 100% υπεύθυνο για τις πράξεις του. Είναι όμως αυτός λόγος να μετατρέπεται σε βασανιστή, σε σαδιστή, σε ένα σαρκοβόρο που χορταίνει την «πείνα» του μόνο όταν κακοποιήσει το θύμα που έχει στοχοποιήσει;
Γράφω ένα κείμενο για ένα θέμα που σχεδόν ό,τι και να υποστηρίξεις κάπου θα πέσεις μέσα.
Το ξέρουν οι γονείς του θύματος και του λένε «μη μιλάς»;
Το ξέρουν οι γονείς του θύτη και του λένε «μην το ξανακάνεις και θα ξεχαστεί»;
Το ξέρουν οι καθηγητές/δάσκαλοι και είτε βαριούνται είτε επιλέγουν να μην αναμετρηθούν με τους «νταήδες» γονιούς ενός/μιας μαθητή/μαθήτριας που κυκλοφορεί σαν τους Ντάλτον στο σχολείο;
Τι συμβαίνει στο μυαλό του θύτη και γίνεται βασανιστής ενός συνομηλίκου ή ενός μικρότερου;
Και τι γίνεται αφού οι γονείς του θύματος κάνουν μήνυση και η Δικαιοσύνη πάρει το δρόμο της (αργά, βασανιστικά, με συνεχείς καταθέσεις από το θύμα – που το αναγκάζει να ξαναζεί τον εφιάλτη που βίωσε). Κι αν οι γονείς του θύτη έχουν λεφτά για πιο καπάτσο δικηγόρο από τον δικηγόρο του θύματος;
Κι αν είναι επώνυμος ο γονιός του θύτη;
Κι αν είναι επώνυμο το σχολείο, κι όχι ένα ταπεινό συνοικιακό σχολείο, παίζει ρόλο στο κουκούλωμα ή στο ξεμπρόστιασμα της ιστορίας.
Πώς ξαναπάει σχολείο το θύμα;
Πώς ξαναπάνε σχολείο οι θύτες;
Έχουμε πνιγεί, εμείς οι μεγάλοι στα προβλήματά μας και σίγουρα έχουμε τις μεγαλύτερες ευθύνες για το πώς θωρακίζουμε τα παιδιά μας. Μόνο αυτό μπορώ να πω με μια κάποια βεβαιότητα.
Οι ειδήσεις με θύματα παιδιά όταν ο θύτης είναι παιδί είναι πιο αποκρουστικές – αν υποθέσουμε ότι για λόγους «εργασίας» το βάζουμε σε σύγκριση – από ότι όταν ο θύτης είναι ενήλικας. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν στρεβλά. Αυτό είναι μια βεβαιότητα που προκύπτει κάθε φορά που ένα παιδί γίνεται βασανιστής ενός άλλου παιδιού. Κι αυτό είναι τρομακτικό, τραγικό, αποκρουστικό και ανησυχητικό για τον κόσμο μας.
Γιάννης Καφάτος
