Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Τι δουλειά είχε στο κατηχητικό…;
Ένας παπάς στο κελί μέχρι να απολογηθεί. Κατηγορείται για βιασμό μιας μικρής κοπέλας που σήμερα είναι 16 ετών. Σήμερα βρήκε το κουράγιο και μοιράστηκε με τους γονείς της τη δολοφονία που υπέστη. Γιατί ο βιασμός είναι μια συνεχής δολοφονία της ψυχής του θύματος.
Προς τιμήν τους οι γονείς της συμπαραστάθηκαν και τη στήριξαν και ήταν δίπλα της όταν πήγαν στην αστυνομία για να καταγγείλουν το γεγονός.
Ο τίτλος που έβαλα είναι σκωπτικά επιτηδευμένος. Απαντάει σε όλους τους άθλιους που αναρωτιούνται για το θύμα δίνοντας άλλοθι στους εκάστοτε και μελλοντικούς θύτες.
Οι ερωτήσεις τύπου «τι δουλειά είχε στο πάρτι», «γιατί ντύνεται προκλητικά» κλπ κλπ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα προσάναμα στη φωτιά της πατριαρχίας και του τρόπου που αντιμετωπίζει η κοινωνία τη γυναίκα, που συνήθως είναι το αδύναμο θύμα ενός άντρα που μπορεί είναι όπου θέλει, να κάνει ό,τι θέλει, να φοράει ό,τι θέλει, να προκαλείται και άρα να αντιδρά.
Το θέμα δεν σηκώνει αστεία.
Οι παπάδες που εκμεταλλεύονται τα θύματα τους είναι δέκα φορές πιο βρωμεροί από κάθε άλλον δράστη ανάλογων περιστάσεων γιατί οι ρασοφόροι χρησιμοποιούν τη δύναμη της πίστης του άλλου για να τον ή την παρασύρουν σε αρρωστημένες πράξεις.
Ντύνουν τα εγκλήματα τους με τα ράσα της «αγιοσύνης», και εκμεταλλεύονται τα θύματα τους με κάθε δυνατό τρόπο.
Το «τι δουλειά είχε στο κατηχητικό» ακόμη και για πλάκα είναι η άλλη όψη του ίδιου κίβδηλου νομίσματος που θέτει το θύμα σε κατώτερη θέση από τον θύτη.
Να το ξαναπούμε απλά, λιτά και κατανοητά: κάθε βιασμός έχει μια και μοναδική αιτία: τον βιαστή. Ο βιαστής είναι ο εγκληματίας. Ο βιαστής είναι ο πιο ειδεχθής δολοφόνος της ψυχής του θύματός του. Φταίει ο βιαστής. Δεν φταίνε τα ρούχα, τα μαλλιά, ο χόρος, ο χρόνος ή δεν ξέρω ‘γω τι άλλο.
Γιάννης Καφάτος
