Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Θαύματα και θάματα παραμονές Δεκαπενταύγουστου
Παραμονές Δεκαπενταύγουστου και πάμε πίσω περίπου τριάντα χρόνια. Τότε που η ιδιωτική τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα και κέρδιζε την αδηφάγα ματιά του κοινού.
Η τηλεόραση, τότε, ως περιεχόμενο στις ειδήσεις, ακολούθησε με πιστά βήματα, σαν άλλος κοντορεβυθούλης, την ειδησεογραφική πεπατημένη των εφημερίδων. Οπότε παραμονές Δεκαπενταύγουστου με όσους έμεναν πίσω στην Αθήνα να βαράνε τις αυγουστιάτικες βάρδιες τα ρεπορτάζ όφειλαν να έχουν ένα άρωμα «Παναγιάς», ασβεστωμένων ξωκλησιών, μαρτυρίες από «θαύματα» και γενικά όλη την θρησκευτική παραφερνάλια.
Λεφτά υπήρχαν, προσωπικό επίσης – οι απολύσεις είναι πιο πρόσφατο φρούτο – οπότε οι αποστολές στα σημεία δεκαπενταυγουστιάτικου ενδιαφέροντος ήταν ψωμοτύρι. Οργανώνονταν βδομάδες πριν ώστε τα σχετικά ρεπορτάζ να παίξουν τη βδομάδα πριν της Παναγίας.
Ήταν αλλιώς να βλέπεις μια μαυρόασπρη φωτογραφία με τα φιδάκια της Παναγιάς της Κεφαλονιάς και διαφορετικά να τα βλέπεις στην τηλεόρασή σου.
Αλλιώς αποτύπωνε ο φακός τους γονυπετείς προσκυνητές της Τήνου και με άλλο πάθος και δράμα το βίντεο. Τα ίδια και στην Πάρο, και στην Παναγιά Σουμελά.
Τα κλασικά ρεπορτάζ με τα θαύματα ή «θαύματα» της Παναγίας συνεχίστηκαν ως μια ακόμη τηλε-παράδοση.
Και πέραν του θρησκευτικού συναισθήματος που φυσικά και είναι απολύτως σεβαστό, έχω ακούσει αρχισυντάκτη να ψέγει συντάκτη με την κατηγορία: Γιατί εμείς δεν έχουμε το θαύμα της «τάδε» Παναγιάς που είχαν οι άλλοι. Βρες μου θαύμα για το αυριανό δελτίο, ακούς; Σκηνές σουρεαλιστικές, πλην όμως πραγματικές!
Τα χρόνια πέρασαν, οι αποστολές για τα έθιμα του Δεκαπενταύγουστου μειώθηκαν μαζί με το προσωπικό των καναλιών και φτάσαμε μέρες δύο πριν τον Δεκαπενταύγουστο του 2020 ελπίζοντας όλοι, πιστοί τε και άπιστοι σε ένα «θαύμα».
Είμαι βέβαιος ότι στα τηλεοπτικά επιτελεία ετοιμάζονται να δουν πώς θα καταγράψουν τον χωρίς λιτανείες Δεκαπενταύγουστο. Εννοώ πώς θα καταγράψουν την καταστρατήγηση του μέτρου – όπου συμβεί, αν συμβεί.
Η φίλη μου η Γιώτα έγραψε στο φέισμπουκ «Το μόνο ελπιδοφόρο μ’ αυτό το καλοκαίρι είναι ότι θα τελειώσει».
Το θαύμα του φετινού Δεκαπενταύγουστου για το οποίο ευχόμαστε όλοι να συμβεί είναι ένα εμβόλιο ή ένα φάρμακο ή και τα δύο για τον φονικό κορωνοϊό.
Οι μέρες που ζούμε μόνο γιορτινές δεν είναι με τα κρούσματα να αυξάνονται, τους Τούρκους να κάνουν σουλάτσο στο Αιγαίο, τους νεκρούς της Εύβοιας να ζητούν – μαζί με τόσους άλλους αδικοχαμένους – δικαίωση.
Ένα θαύμα περιμένουμε όλοι, όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Μέχρι τότε όμως τι γίνεται;
