Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Τα αποκαΐδια της οργής
Κοιτάζω το «χαρτί» για να γράψω κάτι και δεν ξέρω πώς να αρχίσω, πώς να προχωρήσω και πώς να τελειώσω.
Έχω στ’ αυτιά μου τη λαχανιασμένη φωνή της φίλης μου που πήρε μήνυμα από το 112 να φύγει από το σπίτι της στην Ροδόπολη.
«Είμαστε καλά, – φωνή στον σκύλο – δεν φαίνεται να κινδυνεύουμε αλλά μας είπαν να φύγουμε προληπτικά – φωνή στα παιδιά «από εδώ ελάτε» – σε κλείνω, έχουμε να πάμε σε κάτι φίλους».
Κάνω εικόνα την περιγραφή άλλης φίλης από τις Ροβιές: Το σπίτι μας δεν κάηκε, καήκε η ταβέρνα που δούλευα και τα σπίτια των φίλων μου, τι καταστροφή θεέ μου, όλα μαύρα στο χωριό μας.
Πήρα μήνυμα από τον φίλο μου που ζει μόνιμα στο Καστρί Ευβοίας ότι είναι καλά. Είχα να ακούσω νέα του μια μέρα. Είχε αποφασίσει με τους άλλους άντρες του χωριού να σώσουν τα σπίτια τους. Είναι καλά, έσωσε το σπίτι του που πλέον είναι μέσα στα αποκαΐδια του περιβάλλοντος.
Είδα την σπαρακτική φωτογραφία του φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου με την εθελόντρια δασοπυροσβέστρια, Κατερίνα Ιωαννίδου, να ουρλιάζει με τη μάνικα στο χέρι.
Είδα την τρομακτικής δύναμης φωτογραφία του Κώστα Τοκαλίδη με την 80χρονη κυρία να κρατάει την καρδιά της με το στόμα ανοιχτό και μια απόκοσμη κραυγή έδωσε ήχο στην εικόνα. Η κυρία είχε φόντο ένα φλεγόμενο τοπίο.
Μυρίζω την μυρωδιά της φωτιάς, της καταστροφής, του ολέθρου που καταστρέφει χωρίς αντίπαλο ό,τι βρει στο πέρασμά της.
Και την ίδια ώρα ακούω μια επηρμένη εξουσία να μιλάει για τις επιτυχίες της.
Ο νεκρός εθελοντής Βασίλης Φιλόρας, πήγε να βοήθησει και άφησε δύο μικρά παιδιά χωρίς τον πατέρα τους, τη γυναίκα του χωρίς τον έρωτά της, τους φίλους του χωρίς την καλή του την καρδιά.
Το ζευγάρι ηλικιωμένων στρωματσάδα στο φέρι μποτ περικλείει τόσο βουβό πόνο που γίνεται εκκωφαντικός, σαν σειρήνα πολέμου.
Η κυβέρνηση λέει ότι δεν υπάρχουν θύματα από την τραγωδία.
Θύματα υπάρχουν. Νεκροί, εκτός από τον Φιλόρα, δεν υπάρχουν.
Θύματα υπάρχουν και είναι οι χιλιάδες νέο-πρόσφυγες, ή οικολογικοί πρόσφυγες της ανικανότητας όσων σχεδίασαν με μόνο στόχο να μην γράψει το κοντέρ νεκρούς και γίνει σύγκριση με το Μάτι.
Θύματα υπάρχουν και όσο και είναι ύβρις να πεις «είμαστε όλοι θύματα που αναπνέουμε την καρβουνίλα» την ώρα που ο άλλος έχασε το σπίτι του άλλο τόσο είναι ύβρις να μην αναγνωρίζεις λάθη και παραλείψεις.
Θύματα είναι οι άνθρωποι που έχασαν τις εστίες τους, το περιβάλλον από το οποίο ζούσαν, θύματα είναι τα ζώα, και φυσικά όλο το πράσινο που μας έδινε οξυγόνο και ζωή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε το Μάτι και τους 102 νεκρούς και δικαίως.
Η Νέα Δημοκρατία θα μείνει χρεωμένη με την μεγαλύτερη καταστροφή σε τόσες πολλές περιοχές και το νέο κύμα προσφυγιάς που δημιούργησε το λαμπρό σχέδιο που κόμπαζε ότι εκπόνησε ο κ. Χρυσοχοΐδης λίγους μήνες πριν τα αποκαΐδια γίνουν μάρτυρες της τραγωδίας.
Γιάννης Καφάτος
