Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει).
Συγγνώμη, παραιτούμαι και «πάμε κι όπου βγει»
Η σημερινή μέρα έχει ως κυρίαρχο θέμα την εμφάνιση του πρώην Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών, Κώστα Καραμανλή, του Αχιλλέα, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας στη Βουλή για το θέμα των Τεμπών.
Στην ίδια συνεδρίαση έχουν κληθεί και οι πρώην, πρώην Υπουργοί Χρυσοχοΐδης και Σπίρτζης και ο εκτελών χρέη Υπουργού Μεταφορών, Γεραπετρίτης.
Μια ωραία παρέα, ωραίων τύπων που θα μας μιλήσουν για το τι δεν έκαναν. Στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή θα ακούσουμε αυτό, γιατί όπως το νιώθω, πιο πολύ θα ακούσουμε κατηγορίες για το τι δεν έκαναν οι άλλοι από τον καθένα τους.
Τώρα πώς γίνεται ενώ έχουμε μια κυβέρνηση στα 4 …χρόνια, 57 νεκρούς, μια απροσδιόριστη λίστα επιβατών, δύο τραυματίες ακόμη στις εντατικές να ψάχνουμε τόσο πίσω τι έγινε είναι μια μεγάλη κουβέντα.
Τέλος πάντων, έρευνα αλά γκρέκα αφού στην Ελλάδα ζούμε. Γιατί είναι άλλο να κουβεντιάσουμε τις συνολικές ευθύνες κι άλλο γιατί 4 χρόνια κυκλοφορούσαν τρένα που δεν έγιναν φέρετρα όπως το ιντερσίτι 62 από σύμπτωση.
Ο κύριος Καραμανλής, που χάρη στο όνομά του, στην οικογένειά του και στις ψήφους που του δώσαμε εμείς μπήκε στη Βουλή και έγινε και υπουργός όσο κι αν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη παραιτούμενος έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες και οφείλει εξηγήσεις.
Καταλαβαίνω τα κλάματα ενός νέου ανθρώπου όταν αντικρίζει το θάνατο και μυρίζει την καμένη σάρκα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν πήγε μέσα στη νύχτα στο σημείο της τραγωδίας και περίμενε να ξημερώσει, αλλά εγώ δεν είμαι πολιτικός οπότε μπορώ να ζω με ό,τι δεν καταλαβαίνω. Επίσης δεν κατάλαβα γιατί 20 μέρες τώρα σιωπά.
Η τραγωδία στα Τέμπη είναι η εικόνα μιας χώρας του «πάμε κι όπου βγει» και αν είμαστε τυχεροί στο τέλος είμαστε όλοι στο μέτρημα. Τώρα όμως λείπουν 57 και λέω ότι μπορεί και να πρέπει να αντιδράσουμε στο ροβόλημα μιας χώρας που πάει κατά διαόλου.
Ο κάθε Υπουργός έχει ευθύνη για τους υφισταμένους του, για την ανικανότητά του να ελέγχει και να παρέχει εγγυήσεις για την ασφάλεια του τομέα που του εμπιστεύτηκαν να διακονεί.
Η παραίτηση είναι μια γενναία πολιτική πράξη αλλά από μόνη της δε φτάνει. Ένας Υπουργός οφείλει να δώσει εξηγήσεις και ο κύριος Καραμανλής έπρεπε να το έχει κάνει εδώ και 20 μέρες που μετράμε 57 νεκρούς. Στη Βουλή πάει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Με το μοίρασμα των ευθυνών με τους άλλους, θα πάρει το απαραίτητο ξέπλυμα που χρειάζεται για να είναι υποψήφιος βουλευτής, εκτός αν τελικά δουν οι παραπάνω από αυτόν ότι δεν τους παίρνει οπότε πάει σπίτι του.
Βεβαίως η ατυχία του Πρωθυπουργού είναι το όνομα του πρώην Υπουργού. Με το όνομα που έχει τα κομματικά αντανακλαστικά δεν είναι εκπαιδευμένα να το αγνοήσουν. Κι εδώ είναι τα ζόρια του Πρωθυπουργού.
Εμείς όμως έχουμε μόνιμα ζόρια, 57 νεκρούς, παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους γιατί δεν αντέχουν αυτό που θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα, παιδιά δαρμένα επειδή βγαίνουν στους δρόμους, και τα τόσα άλλα ζόρια που τσακίζουν την καθημερινότητά μας.
«Πάμε κι όπου βγει» κι όποιος αντέξει.
Γιάννης Καφάτος
